Ook een beetje uitgekeken op het conceptualisme dat hoogtij vierde in de jaren zestig? Bang voor het idee dat alleen een… idee al kunst kan betekenen? Terug naar de figuratieve kunst? Bedenk u dan toch maar even, want tijdens Brxl Bravo is er een zuiver conceptuele tentoonstelling die misschien niet het meeste applaus zal oogsten, maar eigenlijk wel handig in elkaar zit.
{image}
Brxl Bravo is een fenomeen, ieder jaar opnieuw. Zovele jaren geleden begon het als een kleinschalig initiatief, maar intussen is het zijn kinderziektes ontgroeid en sommige kwatongen beweren zelfs dat het overaanbod van tentoonstellingen, lezingen, films, performances en rondleidingen, geleid heeft tot een soort indigestie. Vandaar dat zeker niet alles wat aangeboden werd van 2 tot 4 oktober jl. van hetzelfde niveau was, maar sommige zaken die wat minder mainstream waren, zullen ongetwijfeld de moeite waard geweest zijn.
Een van die minder opvallende items op de agenda, speelt zich dat weekend af in een wit gebouw op de hoek van de Fabrieksstraat en de Zennestraat, in een buurt die meer en meer residentieel wordt. Als men er geen stickers van clapklap gekleefd had op de vensters, was iedereen er vermoedelijk zo aan voorbijgelopen, want alles was gesitueerd in een hoekgebouw dat men nog volop aan het renoveren is, maar dat de sprekende titel Beaubourg meekreeg. Iedereen weet waar dit naar verwijst, maar binnenin de vier ruimtes op het gelijkvloers, liggen nog volop de verfborstels, het puin en cement van een renovatiepoging. Maar waarschijnlijk had curator Ive Stevenheydens geen betere locatie om zijn punt te maken kunnen uitkiezen. Centrale uitgangspunt is immers de werking van natuurfenomenen, in al hun actie en reactie. De term Dream Machines. Objects and Physical Phenomena verwijst hiernaar.
Acht kunstenaars van divers pluimage werden uitgenodigd en ze worden gerangschikt volgens een doordacht parcours. Ariel Schlesinger is zo een naam die in het buitenland een belletje doet rinkelen, maar hier door niemand gekend is. Hij volgt de bewegingen van een A4-papier gekoppeld aan een motor en een metaaldraad, met hout en een cardboard. Lijkt eenvoudig, maar juist de complexiteit van het fenomeen spreekt hier aan.
Zin Taylor maakte acht pilootepisodes voor The Bakery of Blok (2de arrangement). In deze video probeert hij leven te geven aan een aantal blokken die dienen als metafoor voor het bereiden van een dagdagelijks iets, namelijk brood. Ieder van de blokken krijgt door diens uitzicht bijna menselijke trekken, en verandert na behandeling in hulpmiddelen bij de bereiding van brood. Eigenaardig is ook dat men aan ieder blok een speciaal geluid gekoppeld heeft, bijna zoals een menselijke stem. Het geheel wordt ondersteund door bereidingselementen voor brood. Slechts weinig mensen begrepen echt waar het hier over ging, en waarschijnlijk is de opstelling ook wat te eenvoudig, maar het geheim zit hem nu juist in deze wonderlijke gebeurtenis. Niet iets om hoge ogen mee te gooien op gewone tentoonstellingen, maar dit is nu eenmaal een conceptuele tentoonstelling…
David Bestué en Marc Vives zijn vrij bekend onder conceptuele kunstenaars, en zij produceren hier een video rond de taal van de kunst, met refertes naar de kunstgeschiedenis.
Edith Dekyndt is dan weer de eerste Belgische kunstenares die we hier tegenkomen. Zij laat een fles water ontploffen op een temperatuur van min 30 graden, ook hier is de interpretatie niet eenduidig, maar haar gebruik van arte povera materialen doet bij veel mensen een belletje rinkelen.
De bekendste deelneemster voor ons is Joëlle Tuerlinckx. Traditiegetrouw laat zij hier twee objecten vastbinden aan ballonnen, en deze overgeleverd aan de krachten van de natuur leveren ons in de video een spektakel zonder weerga aan de kust. Je ziet ze obstakel na obstakel overwinnen, en op die manier krijgen ze bijna menselijke trekjes en veroveren ze de harten van de bezoekers. De Zwitserse kunstenaars Peter Fischli en David Weiss portretteren een kettingreactie op basis van actie en reactie van vuur, water, zwaartekracht en chemie. Beiden zijn misschien wel de best gekende kunstenaars van het achttal, en o ja, ze grijpen je naar de keel met hun video.
Nog een Zwitser, Roman Signer, geeft dan weer een groots overzicht van allerlei vaar- en luchtvoertuigen die hij ooit uitgeprobeerd heeft, van raketten, zweefvliegtuigen, deuren, gevulde flessen tot zelfs het gebruik van ijs. De poëtische zeggingskracht is onovertroffen, hij springt als het ware in het ijle en lost op in de natuur. Movie van Pauline Bastard is een gevecht tussen een keukenrol en een papierrol. Het papier haalt het, ook hier weer een duidelijk conceptueel idee, zoals alles in deze tegenstelling vervat is
Nee, het is niet gemakkelijk te begrijpen, en sommige zaken zijn van beter niveau dan andere, maar desondanks zorgt vooral de donkere, aangrijpende omgeving waarin alles geplaatst wordt, toch voor de juiste sfeer. Je moet hier voor zijn, te weinig mensen zijn ervoor, maar dat betekent zeker niet dat het niet de moeite is. Alleen jammer dat het slechts van 2 tot 4 oktober te bezichtigen is.
