Onderbemande, krachtige projecten: er bestaan honderden voorbeelden van. Of er echter wel nood aan is, is niet altijd even duidelijk. Iets waar met Lili Z wel eens verandering in kan komen, want de essentie lag er nog maar zelden zo dik op.
Het is niet de eerste keer dat wij u Lili Z voorstellen, want de Franse punkzangeres is eveneens het kopstuk van het Parijse Volt, een combo dat een beetje als het hedendaagse Kraftwerk of Telex bekend staat, zij het dan met sterke punkinvloeden. Wat Z met The Two Of Us echter bewijst, is dat “sterk” een relatief woord is. Met haar eigen langspeler doet ze het verhaal van Volt namelijk nog eens over, zij het dan een stuk krachtiger, in haar eigen vuile wereldje, waarin zij Koningin Van Onderland is en waar de technologie zich beperkt tot een eighttrack cassette.
In dat wereldje uit Z zich vooral als een schizofrene feeks, pendelend tussen vuile electropunk en krachtige garagepunk. Dat komt weliswaar in grote lijnen overeen met Volts cocktail, al kan men bij Volt de bedenking maken of het wel echt allemaal goed met elkaar te combineren valt. Bij Z krijg je minder kans om hieraan te twijfelen, alleen al omdat het op zo’n krachtige manier geserveerd wordt, en omdat Z’s oerkracht voldoende blijkt om een plaat te dragen.
Dat haar oerkracht niet op één enkele manier naar buiten komt, tilt The Two Of Us naar een nog hoger niveau. “Only You And I” begint misleidend rustig, maar het nummer ontpopt zich tot een log rocknummer dat je met zware bassen, Z’s zombiegekreun en een traag, hypnotiserend riffje bedwelmt. Dat Z met het hypersnelle “Candeggina Burns” vervolgens een bocht van 180 graden maakt om toch nog steeds even krachtig over te komen, bewijst dat het goed mogelijk is om creatieve pop en felle punk met elkaar te verzoenen. Iets waar vermeende genrekoning Jay Reatard met het nog maar recente Watch Me Fall minder goed in slaagde.
Een trucjesdoos waarin maar geen bodem lijkt te zitten, helpt Z alvast goed op weg om indruk te maken met haar debuutplaat. Met “Falling” klinkt zij bijna even bevreemdend als Nico van The Velvet Underground, om met “A Piece Of Meat” vervolgens een nummer te brengen dat zelfs als de soundtrack van een groezelige horrorfilm kan dienen. Of wat dacht u van “The Magnet’s Call”, dat foute Aphex Twinstemmetjes in het wereldje van de rock-‘n-roll introduceert?
Een nummer als “The Magnet’s Call” is echter nog klein bier in vergelijking met het finalenummer “With A Picture”, waarin Z klassieke piano en zang met haar punkfantasietjes combineert. Dat is Z op haar toppunt: alsof het nog niet volstaat dat het songmateriaal onderling fel uiteenloopt, houdt Z er bovendien van om haar nummers vol grote temperatuurschommelingen te steken. Zo hoeft u er niet raar van op te kijken dat u het ene moment geschaterlach hoort, terwijl Z een halve minuut later met een vette riff uitpakt, om nog eens een halve minuut later een eightieskeyboard tevoorschijn te toveren. Inconsistent? Niet in het geval van Z, want haar krachtige punkattitude houdt het boeltje als wonderlijm bij elkaar.
Wie het plaatje van Lili Z met het album van Volt vergelijkt, merkt bijgevolg een klassiek geval van less is more op, al blijft het natuurlijk wel een open vraag of The Two Of Us een toevalstreffer of een gouden debuut is. Inspirerend kan The Two Of Us in ieder geval genoemd worden, ongeacht of u het plaatje nu als een broodnodige trap onder de achterwerken van veel te introverte solo-artiesten, dan wel als het te volgen voorbeeld voor twijfelende, besluiteloze popgroepen bekijkt.
