Hoewel mainstream succes nooit echt binnen bereik lag, is Yo La Tengo de voorbije vijfentwintig jaar uitgegroeid tot één van de meest gerespecteerde en betrouwbare formaties van de alternatieve gitaarrock. Popular Songs, album #12, haalt niet het niveau van voorganger I Am Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass (2006), al is het wel zowat het meest toegankelijke werkstuk van het trio tot nog toe.
Naast een resem albums zorgde de band ook voor meer dan een dozijn EP’s, een handvol compilaties, een soundtrack en, eerder dit jaar, een coveralbum (Fuckbook) onder het pseudoniem Condo Fucks. Het stilistische bereik van Yo La Tengo is al even imposant als zijn productiviteit: albums stuiteren van aan The Velvet Underground verwante rammelrock tot dromerige experimenten, psychedelische noisejams, folky pareltjes en hommages aan voorbije tijdperken die duidelijk met kennis van zaken gespeeld worden. Het mooist van al is dat elke plaat, elke song en elk fragment meteen herkenbaar is, waardoor ook de minder geslaagde albums iets te bieden hebben dat de loyale aanhang tevreden stelt.
De unieke sound is ongetwijfeld ook het gevolg van een stabiele line-up van bijna twee decennia. Samen met bassist James ’Dump’ McNew heeft het koppel Ira Kaplan en Georgia Hubley zichzelf tot zo’n positie gemanoeuvreerd dat complexloze, organische songs en geluiden schijnbaar moeiteloos tevoorschijn komen. De grote charme van Popular Songs is dan ook de cohesie doorheen de twaalf songs. De plaat ontbeert dan wel de excentrieke diversiteit van I Am Not Afraid Of You… en de aanstekelijke spontaniteit van Fuckbook eerder dit jaar. Al die invloeden en stijlen krijgen toch de onmiskenbare YLT-stempel mee.
Zelden liet de band trouwens zo’n mooi afgerond geheel horen. Zullen kwatongen nog beweren dat de sleet er op komt of dat de band zijn weerhaakjes zorgvuldig verwijderd heeft, dan horen wij vooral muzikanten die resoluut kiezen voor mooie songs en geluiden en om die niet af te wisselen met gierende gitaarerupties, zoals dat in het verleden vaak het geval was. Zou opener "Here To Fall" vroeger een vrij typische brok psychedelische rock zijn, dan krijgt het hier door de toevoeging van strijkers en een evenwichtige geluidsmix een extra bedwelmend cachet.
De eerste negen songs vormen een album van enkel verteerbare brokken, gaande van pop (het gesuikerde "Avalon Or SOmeone Very Similar", het prachtige duet "If It’s True" en "When It’s Dark"), garagesoul ("Periodically Double Or Triple"), energieke rock ("Nothing To Hide") en de obligate, sentimentele Dump-song ("I’m On My Way"). De meisjesachtige vocalen van Hubley doen samen met de repetitieve ritmes en gitaargolven herhaaldelijk denken aan het beste van Blonde Redhead (een band die een en ander te danken heeft aan Yo La Tengo); bedrieglijk luchtig, en soms zelfs betoverend.
Yo La Tengo heeft ook altijd een traditie gekend van gerekte songs: al hun belangrijke albums bevatten minstens één jam, drone of lawaaierige freak-out. I Am Not Afraid Of You… begon én sloot af met twee knoerten van tien minuten. Op Popular Songs wordt een nog vreemdere tactiek toegepast door drie kolossen, in totaal goed voor meer dan vijfendertig (!) minuten, aan het einde te plakken. Het lijkt een goede keuze: op die manier wordt een coherente, eenvoudige plaat opgevolgd door een andere zonder dat het ritme en de samenhang verstoord wordt. Er doet zich echter een probleem voor: die tweede albumhelft voldoet niet aan de verwachtingen.
"More Stars Than There Are In Heaven" is dan nog het best geslaagde stuk van de drie, een aangename trip die erom vraagt om de luisteraar te vergezellen tijdens nachtelijke autoritten. Opvolger "The Fireside" zoekt akoestische regionen op, maar slaagt er niet in om de volle elf minuten te boeien. Sluitstuk "And The Glitter Is Gone", goed voor een kwartier, zorgt met uitstel voor het gitaargefriemel, laat horen dat Kaplan een nog steeds onderschatte gitaarbeul is, maar helaas kan het niet bogen op een beklijvende structuur of climax zoals vorige jams die wel hadden. Net dat element van de band dat zo geliefd is bij de fans zorgt er nu voor dat het album een beetje in mineur afsluit.
Popular Songs mist de meesterlijke, consistente cohesie van geweldige platen als Painful en And Then Nothing Turned Itself Inside Out en het grillige eclecticisme van hun andere klassiekers (I Can Hear The Heart Beating As One en I Am Not Afraid Of You…, al blijft het wel een sterke plaat met een handvol uitstekende songs en een aanpak die nieuwkomers op het lijf geschreven is. "What else is there for us to do?" murmelt Kaplan ergens op de plaat. Je kan enkel hopen dat de band resoluut z’n eigen koers blijft varen. Een nieuwe mijlpaal verschijnt vast vanzelf.
