Century Media, 2009
Paradise Lost is een van de Iconen van de Britse metal. Hun albums
‘Gothic’, ‘Shades of God’ en ‘Icon’ waren gotische metalmijlpalen
en opvolgers ‘Draconian Times’ en ‘One Second’ zorgden voor
wereldwijd succes bij een behoorlijk breed publiek. Zelf reken ik
me ook maar tot de buitenste cirkel van hun toehoorders, want veel
verder dan meebrullen met de refreintjes van ‘As I Die’, ‘Say Just
Words’ of ‘Once Solemn’ tijdens een optreden ging mijn engagement
voor deze band niet. Geen kwade wil of zo, ’t is er gewoon nooit
van gekomen om de band een beetje te volgen.
Maar voor die ene keer dat ik wel de moeite doe, word ik ook heel
aangenaam verrast. ‘Faith Divides Us, Death Unites Us’ (zalige
titel trouwens) is immers een sterke LP, wars van moderniteiten en
trends, trouw aan hun eigen fundament en gevuld met verschillende
goede songs die het meebrullen tijdens concerten alleen maar zullen
veraangenamen. Op ervaring en klasse levert Paradise Lost hier een
bescheiden kraker van een album af, dat heel wat moderne
metalbandjes een lesje leert in songschrijverschap. Want laat ons
wel wezen: hoeveel riffs, arpeggios of breakdowns
je ook in een nummer kan steken, wanneer het inwisselbaar is met
alle andere output van jouw bandje en dat van je vriendjes, dan
ontbreekt er iets.
Je hoort onmiddellijk aan een nummer wanneer het van Paradise Lost
is: in de eerste plaats door de karakteristieke stem van Nick
Holmes, maar ook door de aangepaste balans tussen dramatiek en
rock-‘n-roll. Beide grondslagen zitten in elke strofe of refrein
van ‘Faith …’ verwerkt, maar telkens in andere doseringen. Dat
zorgt voor herkenbare afzonderlijke nummers en een meeslepende
flow doorheen het album. In de Zweedse Fascination Street
studio’s werden de opnames bovendien van een warm maar helder en
krachtig geluid voorzien, waarbij vooral de ruigere nummers hun
karakter benadrukt zien.
Het album straalt zelfvertrouwen en onbuigzaamheid uit. Niet dat
alle nummers rigoureus in dezelfde mal moeten passen, maar aan
spielerei werd er geen tijd verspild tijdens de opnames. De nummers
hebben sfeer en soms zelfs een beetje bombast, maar het moet
vooruit gaan. Ik bemerk buiten gitaren en drums weinig extra
instrumenten in de mix, een piano- of strijkintrootje niet te na
gesproken. Die gitaren blijken voorzien te zijn van een extra
snaar. Zevensnarige gitaren zorgen meestal voor een zwaarder geluid
dat soms echter wat te dreinend wordt, maar hier niet. Deze heren
van stand zetten die extra power enkel in waar nodig, dat is de
efficiëntie die komt met ervaring.
Ervaring spreekt, maar altijd dreigt het oppervlakkige van een
routineklus. Hier en daar merk je dat ook op ‘Faith…’. Een
nummer als ‘Last Regret’ is zeker goed, maar het komt me toch wat
geforceerd over. Bovendien is de zelfmoordtekst ook nogal
tenenkrullend, al past het refreintje vlotjes in het meebrulrijtje
van hierboven. Daartegenover staan dan wel verschillende sterke
nummers, zonder meer. Favorieten zijn het ruige ‘Frailty’, het
bezeten openingsnummer ‘As Horizons Ends’ (dat maar niet kan kiezen
tussen hard of zacht), ‘I Remain’ (dat old school Britse
doom metal paart aan ‘Amorphis’-achtige folk metal) en ‘Living With
Scars’, waarin de 7-snarigen grommen als waakhonden met opgekrulde
mondhoeken en Nick Holmes aanzetten tot een even krachtige repliek.
Ligt het aan de nieuwe gitaren, de nieuwe drummer (Adrian
Erlandsson, bekend van o.a. Cradle Of Filth en The Haunted) of de
Zweedse studio? Feit is dat deze (bijna-)veertigers op hun twaalfde
album flink wat peper in hun gat hebben zitten. De ruige
riffs snijden en de drummer slaat hard en precies, maar
altijd zit er een gepaste dosis romantische gotiek in de nummers.
Nu weer de zanger, dan weer de leadgitaar en occasioneel een
toetseneffectje leveren de melancholie die nog steeds typerend is
voor deze band.
‘Faith…’ is een aanrader voor de fans en heeft de capaciteit om
heel wat nieuwe zieltjes te winnen. De ‘Femme Metal’-hausse lijkt
voorbij; die fans groeiden op en kunnen op dit album horen hoe je
gothic metal wél hoort te brengen. Leer het van de
meesters!
Paradise Lost speelt op 8 november in de Biebob in
Vosselaar.
