PIAS, 2009
De soulrevival van de voorbije jaren liet ons kennismaken met heel
wat getalenteerde musici zoals Amy Winehouse,
Adele en
Jamie Lidell.
En dat allemaal dankzij artiesten als Marvin Gaye, Stevie Wonder,
Diana Ross, Smokey Robinson en Curtis Mayfield, die veertig jaar
terug al vorm gaven aan swingende zielsmuziek en zo deze jonge
lieden inspireerde. Dat beïnvloedingsproces deed zich ook voor bij
Andrew Mayer Cohen, die als kind in Detroit opgroeide, het
welbekende epicentrum van de soul.
Dat retrogevoel is duidelijk bij hem blijven hangen, want ‘A
Strange Arrangement’ haakt in op die lange traditie van zwarte
muziek. Een beetje verrassend misschien, want de stem van Mayer
Hawthorne – de artiestennaam van Andrew – verraadt niet dat het
hier om een jonge blanke kerel gaat. ‘A Strange Arrangement’ is het
(debuut)album dat volgt op twee singles die eerder dit jaar zijn
verschenen.
Na een korte vocale ‘Prelude’ wordt ons een eerste zoet klinkend
nummer voorgeschoteld. Titelnummer ‘A Strange Arrangement’ toont
alvast een sterke verwantschap met oude soulmuziek dankzij de rijpe
sfeer die de melodie en zangstijl uitstraalt. Het instrumentarium
is eenvoudig, vooral omdat Hawthorne zelf het leeuwendeel voor zijn
rekening heeft genomen. Het klinkt echter een beetje braaf en de
zangdynamiek is niet echt expressief. Ook het aangewende thema kan
niet echt verrassen. Bij ‘Just Ain’t Gonna Work Out’ zijn de
kaarten anders geschud: het ritme zit goed en het contrast tussen
de hoge stem van Hawthorne en de achtergrondzang zorgt voor een
leuk contrast.
‘Maybe So, Maybe No’ kent een leuke start dankzij de ongewone
intro. Spijtig genoeg is Hawthornes stem bij momenten niet energiek
genoeg, waardoor het allemaal snel repetitief begint te klinken.
‘Your Easy Lovin’, Ain’t Pleasin’ Nothin’ verschilt daarin met zijn
voorganger omdat het krachtiger is en zo vlotter zijn boodschap
overbrengt. Amusante feelgood-muziek zonder hoogdravend te
worden.
Een van de uitblinkers is ‘I Wish It Would Rain’ door zijn
intrigerende tempowisselingen. De zachte stem van Hawthorne werkt
hier wél innemend en ook de tekst is leuk om te horen. ‘The Ills’
is daarnaast een uptempo nummer, dat klinkt alsof het net de jaren
zeventig achter zich heeft gelaten. De boodschap is positief, maar
wij vinden het vooral goed dat Hawthorne ook eens een gewaagder
onderwerp aansnijdt.
Want op dat vlak is het soms armoe troef op ‘A Strange
Arrangement’. Het ideaalbeeld van de liefde wordt tot onze ergernis
te vaak gebruikt om de muziek te voorzien van een bijpassende
tekst. Dat leidt in sommige gevallen tot vervelende nummers als
‘Shiny & New’ en ‘Make Her Mine’. Het klinkt allemaal net iets
te irreëel en te dromerig. Meer thematische afwisseling – bizar dat
we dat überhaupt moeten zeggen over een plaat van slechts 35
minuten – was hier een mogelijke oplossing.
Wie houdt van zoete en dromerige soulmuziek is bij Mayer Hawthorne
ongetwijfeld aan het juiste adres. ‘A Strange Arrangement’ is
namelijk een amoureus uitje naar het Detroit van dertig jaar terug.
Misschien moet Hawthorne nog eens nadenken over de aangewende
thema’s en durven nieuwe geluiden in zijn muziek te integreren.
Enkel voor nostalgische zielen.
www.stonesthrow.com/mayerhawthorne
www.myspace.com/mayerhawthorne
Mayer Hawthorne speelt op 7 november in Make-Up Club
(Gent).
