Vier jaar geleden leek het er naar dat de jonge Fin Sami Sänpäkkilä zijn laatste woord gezegd had. De dubbel-cd (vier LP’s) Sateenkaarisuudelma diende zich aan als een weergaloos werkstuk dat onmogelijk te overtreffen was. Het album verkende en omsloot alles wat Es op zijn vorige platen al aangeraakt had. Het enige wat Sänpäkkilä nog restte, was te biljarten.
Kesämaan Lapset is een antwoord op die bedenking, een teken dat er van rust nog geen sprake kan zijn noch dat het laatste woord gezegd is. Sänpäkkilä weet bovendien beter dan een epiloog aan de trilogie van het vorige album te breien en kiest ditmaal voor een vitaler, meer elektronisch geluid. De pulserende klanken vormen de ruggengraat van een album dat zich als een eigenzinnige terugblik op de jeugdjaren aanbiedt.
Van de ingetogenheid die op de vorige plaat zo ruimschoots aanwezig was, is weinig te merken. De plaat mag opnieuw voller en onrustiger klinken. De reflectie is voorbij, het is tijd om de draad van het leven weer op te pakken, zelfs als dat met vallen en opstaan dient te gebeuren. Wat tot op zekere hoogte wel gebleven is, is de melancholie, zij het dat ditmaal een ander klankenpalet het gevoel inkleuren mag.
Titeltrack “Kesämaan Lapset”, wat zich laat vertalen als kinderen van het zomerland, vormt daar het meest overtuigende bewijs van. Met zijn tijdsduur van eenentwintig minuten (naast “Säteet Sun Sielusta” de enige echt lange track) vormt de song sowieso de essentie van de plaat. Het nummer is net als een herinnering opgebouwd uit verschillende lagen en structuren die elkaar overlappen en/of moeiteloos overvloeien in het volgende patroon zonder enige aanspraak op de waarheid te maken.
Na een avant-popstart die orgels en stemmen naar de voorgrond schuift, treedt de rust langzaam in. Zonder het instrumentarium aan te passen neemt het nummer een heel andere wending tot het rond de dertiende minuut in golven van melancholie opgaat. Pas in de zestiende minuut duikt het orgel opnieuw op voor een derde wijziging die zowel aansluiting zoekt bij wat er gezegd was als er zijn eigen invulling aan geeft.
“Säteet Sun Sielusta” lijkt als enige nummer dan toch terug te grijpen naar de opzet van Sateenkaarisuudelma maar het (ook hier) prominente orgelgeluid verzuipt zichzelf na enkele akoestische passen in een dronende ondergrond die tezelfdertijd dwingend aanwezig en droefgeestig introvert klinkt waardoor zijn plaats op het album gerechtvaardigd en verklaarbaar is. De elf minuten durende song vormt een mooi antwoord op het veel kortere “Ennen Oli Huonommin” dat schijnbaar doelloos rond stuitert en in het rood gaat.
De sowieso al minimalistische muziekpatronen van Ejs worden op deze plaat dan ook tot het strikte minimum herleid waardoor het vitalistische levensgevoel sterker naar voor komt. Of dat besef voldoende is voor de doorsnee luisteraar om “Kesä Ja Hymyilevät Huulet” ondanks zijn twee minuten uit te zweten is nog maar de vraag. Dat de twee vermelde nummers de plaat openen is vanuit die optiek geen cadeau. Wie echter de hele plaat uitzit, krijgt tot slot “Haamut Sun Sydämestä” voorgeschoteld. Een nummer dat laat horen hoe Sigur Rós geklonken zou hebben, mochten ze een moeilijker en grilliger pad ingeslagen hebben.
Met Sateenkaarisuudelma leek alles gezegd, alsof nu alleen nog stilte restte. Kesämaan Lapset is de weigering om de boeken neer te leggen en te erkennen dat het beste achter de rug is en er alleen nog voetnoten en kanttekeningen toegevoegd kunnen worden. Het is geen tegenreactie noch een vervolg of antwoord op Sateenkaarisuudelma, maar gewoon een nieuwe plaat van de eclectische elektro-avant-gardist Es.
