Pissed Jeans strikes again. Twee jaar na het oorverdovende Hope For Men slaat het viertal opnieuw toe met King Of Jeans. De ingrediënten zijn onveranderd gebleven, maar dat staat de adrenalinetrip niet in de weg.
Het pad dat door Pissed Jeans bewandeld wordt, is een route waarop talloze gitaarbands hen zijn voorgegaan. De band flirt in zijn uitgespuwde lyrics met ouderwetse hardcore, heeft gitaarriffs in huis die de hoogdagen van de grunge in herinnering brengen en lijkt lak te hebben aan wat de smaakmakers voorschrijven. Het resultaat van die aanpak is een plaat die tegelijk verrassend fris en een tikje ouderwets aandoet. King Of Jeans had net zo goed rond 1990 verschenen kunnen zijn, of zelfs vijf jaar vroeger of later. Maar het is 2009 geworden, waarmee de band het concept van tijdloze muziek naar zijn eigen hand zet. Wat goed was in een ver vervlogen tijdperk, zal dat nu immers ook nog zijn, lijkt de redenering.
En ja hoor. Wanneer de derde plaat van Pissed Jeans met "False Jessi Part 2" knallend van start gaat, zit je gebeiteld voor een dozijn ranzige rocksongs. Ranzig als in: het logge geluid van de Melvins dat tijdens "Spent" met de nodige dreiging aangekropen komt. Tot de meest onzinnige tekst over slaapgebrek weerklinkt en de spanning die minutenlang zorgvuldig opgebouwd werd, met een zucht ontsnapt.
Dat onzingehalte is de hele plaat aan de hoge kant. Zo pakt "Dominate Yourself" uit met de nodige tips om op radicale wijze het roer van je eigen leven in handen te nemen. Bijvoorbeeld: "Drink excessive alcohol the night before an important event". Uiteraard zijn we de fase waarin dergelijke lyrics invloed hebben op het eigen gedrag al lang ontgroeid, maar eerlijk is eerlijk: in combinatie met een opzwepend gitaarritme en een fles rum binnen handbereik, wordt de verleiding groter dan we zelf voor mogelijk hadden gehouden.
Bovendien is er op King Of Jeans zelfs plaats voor introspectie en vertwijfeling in de vorm van "Goodbye (Hair)", dat — jawel — de bij voorbaat verloren strijd tegen de oprukkende haargrens beschrijft en hoe daarmee om te gaan ("just sit back and watch"). Klinkt allemaal wat té postmodernmetroseksueelflair-achtig? Wacht tot u het op muziek hoort: niet alleen zal het lachen u snel vergaan, de kans dat u bleek wegtrekt is, wel, redelijk groot. Tenzij u opgegroeid bent op een dieet van Minutemen, Big Black en Mudhoney. In dat geval kent u het klappen van de zweep en is de kans niet gering dat King Of Jeans slechts een nostalgische herhalingsoefening is.
Maar goed. Pissed Jeans kan gerust overkomen als een zootje lowlife rock-’n-roll-eikels, ze zijn er toch maar mooi in geslaagd drie platen lang boeiend te blijven. En dat met het soort gitaarmuziek dat doorgaans na een klein halfuur zo vervelend en voorspelbaar wordt dat je zou beginnen te twijfelen aan het feit of rock-’n-roll nog een toekomst heeft. Gelukkig worden af en toe de puntjes op de i gezet.
