In 2006 werd uw dienaar op de Ieperse hardcore-kermis Ieperfest, net als het gros van de hardcore-kids, voor een keer niet opgezweept door een duizendste mosh pit, maar door de sludge dreunen van Switchblade, volgens kenners toen al "de Neurosis van Zweden". Hun vijfde titelloze album is zelfs in staat om de meest devote Sun O)))-fans uit hun schoenen te doen trillen.
Zwedens luidruchtigste Drievuldigheid heeft ondanks zijn underdogstatus al meer dan tien intensieve jaren achter de rug. Gestart als een gitzwarte mix van Joy Division, The Melvins, Swans en Neurosis creëerden ze (een) eigen stijl(en): een muzikale ontdekkingsreis van oceanische ambient over donkere instrumentale passages tot stoner op de derde Switchblade uit 2003, of meer atmosferische sludge op het vierde album, in de lijn van landgenoten Cult Of Luna en de oude Isis. Het Zweedse trio bleek ook in staat door luidruchtige live-shows de zwakste zielen in doodsangsten en wraakgevoelens achter te laten.
Na de eerste dreunen van "Part I" voelt de molensteen om de nek nóg zwaarder aan. Gedurende twaalf minuten wordt de muzikale durver, in de rol van een middeleeuwse slaaf, afgepeigerd door het beulentrio. Tim Bertilsson voert het commando met zijn drums als zweepslagen, het dreunende geluid van bassist Anders Steen en gitarist Johan Folkesson is de loodzware steen en de sissende stemmen van Steen dringen als een slangetje in de buis van Eustachius. Achter de schermen van het doodse altaar zitten knoppentwister Karl Daniel Liden (bekend van fantastisch werk met The Hives en Fireside) en Cult Of Luna-drummer Magnus Lindberg die de misantropische scène verder stilleren. Het perfect passende duistere artwork, waaruit drie kandelaars lichten, maakt het geheel af.
Het tempo van de eerste repetitieve instrumentale passages in "Part II" klinkt sneller, met Steen als demon, de luisteraar teisterend in een lange nachtmerrie en een onverdraaglijke spanning door de tempowisselingen van Bertilsson. De finale is genadeloos en laat ons met knikkende knieën, badend in het zweet, achter. Steen klinkt tijdens het derde deel als een volleerde grunter en transformeert het nummer in een waar doom-stuk, eindigend op een industriële noisegolf. Op de laatste diepe uithalen van Steen is het licht aan het einde van de tunnel zichtbaar. Het is dan tijd om te ontwaken.
Pas na enkele luisterbeurten zal duidelijk zijn hoeveel diepe wonden Switchblade’s minimalistische doom slaat. De sissies zullen ontsnappen uit de handen van de Zweden, diegene die zich laten meezuigen in de negenenveertig minuten durende storm kunnen niet meer ontsnappen. Earth, Sun 0))) en zelfs Forgotten Tomb hebben na jarenlange dominantie er een geduchte concurrent bij en ook de dreunfanaat is gewaarschuwd. Afspraak op zaterdag vijf september in de Frontline voor de durvers.
