Het was een van de meest geanticipeerde platen van het jaar. Met leden van Queens Of The Stone Age, The Kills en The Raconteurs in de rangen, werd van The Dead Weather het allerbeste verwacht. Het resultaat is anders dan je zou kunnen vermoeden, maar het is klassewerk.
Niet alles wat Jack White aanraakt, verandert in goud. De tweede van The Raconteurs moest het met heel wat minder draaibeurten stellen dan zijn voorganger en ook over de laatste The White Stripes-platen is ons enthousiasme een beetje bekoeld. Get Behind Me, Satan en Icky Thumb mogen de band dan wel nieuwe muzikale horizonten opleggen, de verkenningstochten naar een nieuw geluid blijken niet echt eeuwigheidswaarde te hebben.
Ook op Horehound, het debuut van The Dead Weather, Jack Whites nieuwste creatieve exploot, wordt bij momenten met vuur naar nieuwe geluiden gezocht, een zoektocht die niet altijd richting genialiteit voert. Horehound is dan ook geen instant-klassieker, maar een grillig album dat zich slechts met mondjesmaat aan de luisteraar openbaart. In vergelijking met Horehound kan gerust gesteld worden dat de platen van The Kills en het oude werk van The White Stripes ontzettend toegankelijk zijn.
Al maakt dat van dit album nog geen slechte plaat. Eens de barsten in de hermetische songs verschijnen, tonen Mosshart (die het schrijfwerk grotendeels op zich nam) en White dat ze samen met Dean Fertita (Queens Of The Stone Age) en Jack Lawrence (mede-Raconteur) een loeier van een plaat gemaakt hebben. Opener "60 Feet Tall" is wat dat betreft een puike intentieverklaring. Zompige gitaarriffs dansen een duivels ritme dat pas tien nummers later, bij het wegsterven van "Will There Be Enough Water?" tot stilstand komt. Tussenin: twee handenvol ijzersterke songs die met elke luisterbeurt wat meer van hun grootsheid tonen.
Daarbij is ’catchy’ het laatste item op de door de band gehanteerde checklist. Hoe hoekiger de riffs, hoe beter, zo lijkt het wel, wat al vermoed kon worden toen "Hang You From The Heavens" als single vooruitgeschoven werd. Dit is, ondanks de aanwezigheid van een synthesizer, rockmuziek op zijn puurst, zelfs wanneer in "Treat Me Like Your Mother" een hiphopgeest in de ruizige gitaarklanken aanwezig is. "Rocking Horse" doet dan weer denken aan doorrookte Franse crooners met een fles te veel op. Niets is onmogelijk voor The Dead Weather, lijkt het wel, al mankeren we één ding op dit album.
Van "Are Friends Electric" immers geen spoor. En dat is jammer, want de knappe Gary Numan-cover, die de b-kant van debuutsingle "Hang You From The Heavens" sierde, is daarmee enkel op die — helaas al lang uitverkochte — 7" verkrijgbaar. Een andere cover haalde het debuutalbum wél: een trashy interpretatie van "New Pony". Origineel is het nummer een van Dylans mindere tracks, maar hier wordt nog maar eens aangetoond dat, met de juiste invulling, in zowat elk nummer een parel verscholen zit.
Hoewel Horehound aanvankelijk wat onwennig aanvoelt, is de eerste van The Dead Weather een spannend, intrigerend en meeslepend album. Eens hij onder je vel zit, wil je de plaat niet meer loslaten. De enige fout die bij het beluisteren van Hourehound gemaakt kan worden, is het album benaderen vanuit het idee dat het zich op het snijpunt tussen Raconteurs, The Kills, Queens Of The Stone Age en The White Stripes zal bevinden. Gezien de vernieuwingsdrang van die vier bands, mag het niet verwonderen dat ook The Dead Weather met een verrassend, maar even goed ass kickend, geluid op de proppen komt. Nice work.
