Spank Me More, 2009
Ze hebben wat met artwork, daar bij Spank Me More. Waar we hun
allereerste release (Pentark) nog roemden om de fijne afwerking, gaat het
bij deze ‘UseLess’ nog verder: het ‘doosje’ bestaat uit nauwkeurig
gestikt vilt en valt meteen op tussen alle releasegeweld. Gelukkig
valt het met de inhoud ook goed mee.
iCu valt te lezen als ‘I see you’ en heeft wellicht niets te maken
met ‘intensive care unit’. Het is het soloproject van Cyrille de
Haes. De man heeft er een aantal jobs bij al even veel bands op
zitten en experimenteerde de voorbije twee jaar met zijn
verschillende bassen (zowel in gitaarvorm als contrabas). Het
resultaar is ‘useLess’ geworden, een woordenloze plaat die heel wat
jazzinvloeden verraadt en vooral het verstand wil aanspreken.
Zijn meest melodieuze (en meest interessante) kant neigt iCu naar
Tortoise. De andere helft van de songs is een stuk abstracter – wat
iCu ook al aangeeft met titels als ‘Miró’ en ‘Miró 2’ – en vergt
wat concentratie om er de meerwaarde van te ontdekken. ‘Empty
House’ bijvoorbeeld, is zo’n song waarin weinig lijkt te gebeuren
en niet wordt afgeweken van het basisthema. iCu geeft via de titel
steeds een bepaalde richting tot interpretatie mee en dat is ook
hier het geval: veel meer dan leegheid en een licht gevoel van
onbehagen valt er niet te vinden in een leeg huis. ‘Miró’ en ‘Miró
2’ zijn abstracte experimenten waarbij je als luisteraar nergens
heen wordt gestuurd, maar een geluidslandschap te horen krijgt.
Hierbij profileert ‘Miró 2’ zich als een eeuwig broeiende brij als
de meest interessante van de twee.
Toch houden we meer van die songs waarin melodie de luisteraar een
welgekomen houvast biedt. Verwacht zeker geen refreinen of
dergelijke; alles blijft in experimenteler vaarwater. Opener ‘3am’
biedt ons een boeiend spel van baslagen die een interessante
melodie weten te koppelen aan iCu’s typisch warme sound. Het tempo
blijft stabiel (en doet dat min of meer op het gehele album), maar
een wijziging dringt zich niet op. iCu heeft iets met de vroege
uren, want ook ‘Before Sunrise’ gaat op die positieve lijn verder:
deze soundscape van de nacht begint zelfs licht te meanderen en
heeft hier en daar wat postrock in zich. Mooi.
Ons favoriete nummer op ‘useLess’ heet ‘Crossword Puzzle’. Het is
de meest beweeglijke song en er gaat een heerlijke dreiging vanuit.
De titel zet de luisteraar min of meer op het verkeerde been want
dit is eerder de soundtrack bij een stedelijke tocht te voet om
vier uur ’s ochtends, waarbij je het gevoel hebt achtervolgd te
worden, niet durft om te kijken en langzamerhand gek wordt.
Misschien toch eens opsturen naar David Kronenberg.
Ook ‘Y’ is best leuk en valt vooral op in het pak door zijn drones
en overmatig gebruik van noise. Afsluiter ‘Twin Peaks’ probeert de
sfeer van de gelijknamige serie te evoceren en doorgaat een erg
boeiende evolutie, al doet die er een stuk te lang over. Het duurt
vijf minuten voor het nummer zijn beste kaarten op tafel legt, al
volgen er gelukkig nog vijf om ervan te genieten.
‘useLess’ is een debuut dat volledig is opgebouwd uit basgeluiden
en effecten daarop. iCu slaagt erin het experiment verteerbaar te
houden en bouwt een donkere, filmische wereld op die niet geschikt
is voor alle uren van de dag. Voor liefhebbers van doomjazz.
