Kloteweer aan de Belgische kust. Ontstemde, betogende boeren die snelwegen blokkeren. Eindeloze herhalingen van FC De Kampioenen en suffe zomerprogramma’s over anorexie- of progeria-patiëntjes. Paus Benny die over condoomgebruik lult. Jurgen Verstrepen die een gladde paling van het zuiverste pompwater blijft. Dinosaur Jr. die weer eens een perfecte brok melodieus lawaai heeft afgeleverd. Er zijn nog zekerheden in het leven.
Eén van de onwaarschijnlijkste reünies in de muziekgeschiedenis was die van Dinosaur Jr.: zanger-gitarist J. Mascis, de contactgestoorde, ziekelijk verlegen kluizenaar — hoe communiceert hij met de andere bandleden in de opnamestudioè Hoe bestelt hij een klein grof gesneden volkorenbroodè — en bassist Lou Barlow hadden elkaar met slaande deuren al in 1989 de rug toegekeerd. Drummer Murph vervoegde in 1993 The Lemonheads en Mascis ging met Dinosaur Jr. als een soort eenmansproject gestaag verder. In 2005 begon echter een wereldtournee in de ’JayLouMurph’-bezetting met een uitverkocht reünieoptreden in een undergroundclub in Groningen, twee jaar later kwam het alom bejubelde comebackalbum Beyond uit.
Een rockformatie als Dinosaur Jr. geldt met zijn eightiesklassiekers als één van de voorbodes van de grunge en had in principe op zijn lauweren kunnen rusten. Gelukkig weigert de slackerband in gezapigheid te vervallen en aan zijn prepensioen te denken, als bewijs van een geslaagde coïtus is het album Farm hun nieuwe kindje.
Is het een schattige, naarstig naar moeders tiet happende baby met een gezonde blos op de wangen geworden, horen we u al ongeduldig vragenè Jazeker. De noiserock is weer van de hoogste plank, de wall of sound en de laagjes feedback zijn overweldigend en frontman Mascis neuzelt en weeklaagt, getormenteerd en vertwijfeld, als vanouds. De lo-fipioniers grossieren in gruizige en opzwepende riffs. De grijsharige gitaargod Mascis soleert alsof het hem — vult hij intussen zijn belastingsaangifte in, knipt hij zijn teennagelsè — geen moeite kost en hij laat overal op de plaat achteloos zijn gitaar ejaculeren.
Laat u vooral betoveren door de minutenlange prachtsolo van "I Don’t Wanna Go There" of de schrille gitaarerupties op "Oceans In The way". Lou Barlows composities zorgen voor weldadige afwisseling, zijn "Your Weather" is zelfs een van de sterkste nummers op Farm. Opener "Pieces" is kloek en verfrissend melodieus, "Plans" en "There’s No Here" zijn behaaglijke poppy gitaarnoisesongs. "See You" en de grandioze tearjerker "Said The People" markeren hemelse rustpuntjes op de plaat. "I Want You To Know" verdient als briljant desolate, in Liebeskummer gedrenkte song ook uw volledige aandacht. Murphs drumwerk drukt eveneens zijn stempel op dit uiterst sfeervolle album, luister hoe secuur maar ook onheilspellend hij op de vellen mept in "Over It".
Farm bewijst nog maar eens dat de heren dino’s een patent hebben op een volmaakt samenspel tussen ruwe energie en doorvoelde mistroostigheid. Hoe Mascis en Barlow het voor mekaar krijgen, we hebben er het raden naar, maar beide kemphanen zijn erin geslaagd hun chefs-d’oeuvre als You’re Living All Over Me, Bug of Where You Been te evenaren. "We still get on each other’s nerves, but when we play music, we get along just fine", liet Mascis, de bastaardzoon van Neil Young, optekenen. Misschien een ideetje voor de BHV-vaudevilleè
Een Dinosaur Jr.-plaat herkent elke rockfijnproever vanaf de eerste noot, de kans dat Mascis "Je hebt me 1000 maal belogen" gaat croonen, lijkt nihil te zijn. Een stijlbreuk hoeft men dus niet te verwachten — de albums van J. Mascis and The Fog klonken al très Dinosaur Jr. — en dat valt allerminst te betreuren. Farm, mooie plaat, mooie hoes. Moge de boer nog lang voortploegen!
