Er lopen goden rond op deze aardbol en hun namen luiden Bob Dylan, Neil Young, Bruce Springsteen en… David Tibet. Tibet is voor de alternatieve muziekliefhebber wat Dylan, Young en Springsteen voor singer-songwriters en rockers zijn: een naam die luidt als een klok en een artiest wiens werk blindelings aangeschaft behoort te worden.
Op de meer dan twintig albums (inclusief heruitgaven) die Tibet de voorbije twintig jaar uitbracht, fungeerde uiteenlopend schoon volk als Bonnie ’Prince’ Billy, Nick Cave, Baby Dee, Antony (Hegarty), en ook ditmaal valt het aantal bekende en beruchte medewerkers niet op één hand te tellen. Maar de held en ster van de plaat blijft hoe dan ook David Tibet zelf, de man die als geen ander de christelijke eschatologie, Tibetaans mysticisme, occultisme en klassiekers uit de literatuur tot één persoonlijk geheel weet om te buigen en binnen de eigen wereld op te nemen.
Met het in 2006 uitgebrachte en ambitieuze Black Ships Ate The Sky bevestigde Tibet nogmaals zijn status als halfgod en bracht hij en passant ook een van zijn beste albums in jaren uit. Tibet is echter ook verstandig genoeg om niet (meteen) een Black Ships Ate The Sky, Part 2 uit te brengen. Op Aleph At Hallucinatory Mountain kiest hij dan ook voor een andere invulling voor zijn klassieke/legendarische geluid, waarbij de gitaren opnieuw wat luider mogen klinken.
Rocken in de klassieke zin van het woord doet Current 93 nog steeds niet, maar als beginselverklaring van de plaat kan "Invocation Of Almost" wel tellen. De gitaren scheuren het hemelgewelf open en opperpriester Tibet debiteert eens te meer zijn apocalyptische visioenen. Na de tweede minuut vallen alle muzikanten in en reduceert de song meteen menig black metalnummer tot een kleuterversje over een klungelend duiveltje, zonder hiervoor de grabbelton van occulte sfeerclichés te moeten raadplegen.
Met "Poppyskins" wordt daarna voor pure psychedelica geopteerd, al wordt nergens over geijkte paden gezweefd. Niet de techniek primeert maar wel het gevoel. Het occulte mysticisme laat zich hierdoor niet afschrikken en maakt van Tibet zijn spreekbuis die als een bezeten priester zijn teksten declameert. "On Docectit Mountain" is de tweede (oer)schreeuw op de plaat, maar ditmaal vormt een strijkerpartij voldoende tegengewicht opdat de song niet zomaar een aanvalskreet zou zijn maar een waarachtige ritualistische dans met de elementen.
De soliptische monoloog "26 April 2007" laat in de eerste plaats rollende drums aan het woord terwijl Tibet zichzelf vermeit met een schijnbaar achteloos vertelde anekdote over de hoofdpersonages Adam en Aleph. In al zijn kaalheid vormt het nummer de kern van de plaat waarrond alle andere songs draaien als planeten rond een stervende zon. De slepende folkdoom van "Aleph Is The Butterfly Net" laat daarna vermoeid de doodsklokken een eerste maal luiden.
"Not Because The Fox Barks" behoudt het doomelement maar klinkt luider, onaardser en donkerder. Hier spreken de helse krochten en weerklinkt een wanhopige kreet met zijn laatste restjes woede en haat. Het ingetogen "UrShadow" weeft na deze woede-uitval een middeleeuwse droomwereld die de duistere poëtische beslommeringen van Tibet net zo goed onderschrijven als dat ze deze weerleggen. Op de verstilde pianoballade "As Real As Rainbows" ten slotte gaat alles op in de song, alleen de ingewijde heeft nog recht op kennis.
Het is onmogelijk om een Current 93-plaat te bespreken zonder stil te staan bij het hypnotiserend charisma dat Tibet in zijn stem legt. De albums lijken vaak louter te draaien rond die dwingende stem en hoe deze de teksten van de (vaak concept)platen tot leven brengt. Hierdoor wordt echter voorbijgegaan aan de ingenieuze manier waarop de muziek gebracht wordt en hoe verschillende stijlelementen samengevoegd worden tot iets geheel nieuws. Aleph At Hallucinatory Mountain is Current 93’s rockplaat, maar ook een nieuwe bevestiging van het belang, de noodzaak en uniciteit van de band.
