Hoe vrijblijvend High Speed Killer Ride, de eersteling van Gents electroduo Waxdolls ook klinkt, Lieven Dermul en Wim Slabbinckx duwen niet zomaar op een aantal knopjes om de dansvloer in beweging te brengen. Meer zelfs, volgens een biografie die op het net circuleert, hebben beide heren zowaar een rolverdeling binnen hun project.
enola: U zou de gitarist van Waxdolls zijn?
Lieven Dermul: “Ja en neen. Live en in de studios zijn Waxdolls niet volledig hetzelfde. Live is de verdeling eigelijk dat ik de analoge dingen doen: de gitaren, analoge synthesizers, stem. Wim bedient de digitale toestellen: de laptop, sampler, al de digitale bakskes. We zijn tot de conclusie gekomen dat dat de makkelijkste verdeling is, als is het niet bewust zo gepland. In de studio is het compleet anders. Sommige nummers heb ik volledig alleen gemaakt, anderen doen we samen of komen van Wim. Het is dan ook niet echt afgelijnd die welk instrument bespeelt. Als je een duo bent, werk je bovendien bijna automatisch met allebei aan alles.”
enola: Maakt dat geknutsel in de studio het niet moeilijk om achteraf met slechts twee mensen die songs live te brengen?
Dermul: “Het ene nummer is wat dat betreft al meer evident dan het andere. Helemaal in het begin, toen we pas aan de plaat begonnen, stelden we ons af en toe wel de vraag hoe we de nummers live zouden moeten brengen. Na verloop van tijd hebben we echter voor onszelf uitgemaakt om daar niet aan te denken en gewoon de plaat te maken en de vraag hoe we de muziek live kunnen brengen uit te stellen tot na het masteren van High Speed Killer Ride.”
“
Uiteindelijk ging dat bij het ene nummer al vlotter dan het andere. Zo heeft die omzetting naar het podium onze set-up voor een stuk veranderd. Onze plaat heeft een bepaalde techniek: sommige studiobakjes gaan dan ook mee als we live optreden, zodat we de nummers kunnen brengen zoals ze gemaakt zijn. Het heeft ons heel wat kopzorgen opgeleverd om uit te dokteren hoe we de plaat live moeten brengen, maar ondertussen is er voor ieder probleem een oplossing en lukt het ons.”
enola: Wat is die het juist? Want vaak is het nog steeds een raadsel wat electronische bands nu echt op het podium aan het doen zijn.
Dermul: “Ik denk dat wij een band zijn waar dat eigenlijk nog vrij duidelijk is, doordat we met livevocals en livegitaren werken. Er staan bij ons echte instrumenten op het podium. Er zijn heel wat electronische acts die optreden met enkel een laptop en een controller. Dan vraag ik me eerlijk gezegd soms ook af wat er juist gebeurt. Maar bij ons is het vrij simpel, en we winden daar ook geen doekjes om, wij zijn een electronische band, dus niet alles is live. Dat kan ook niet. Beats en van die toestanden die zitten bij wijze van spreken voorgeprogrammeerd in de laptop. En met de controller heb je een aantal manieren om in te grijpen, bijvoorbeeld met filters.
Daarnaast hebben we het systeem bedacht om met mijn analoge synths het tempo te bepalen van wat uit de laptop komt. Het gevolg is wel dat we tegenwoordig een halve studio meezeulen om die analoge synthesizers perfect op die elektronica aan te sluiten.”
enola: Wat zijn eigenlijk de mogelijkheden tot improvisatie als je zo’n studio meesleept?
Dermul: “Dat verschilt van nummer tot nummer. Bij sommige songs kan het, al hangt het er ook van af hoe onze set opgebouwd is. En er zijn ook wel wat vragen die beantwoord moeten worden. Zoals: wat is het leukst om live te doen? En als we eiets doen, wat zijn daar dan de gevolgen van? Maar ook: wat loopt er mee? We willen niet telkens loopjes starten. Als een nummer bijvoorbeeld vier minuten duurt, zetten we de drum aan en hebben we vier minuten om ons nummer te spelen, na die tijd stopt de drum. Het coole is dat ik als we zin hebben om daarna nog voort te spelen, we daar wel staan met live-instrumenten. Als ik blijf verderspelen op mijn gitaar, kan Wim de drum terug aanzetten.
“Die manier van werken is minder evident dan hoe een rockgroep in elkaar zit. Daar volstaat een blik tussen de muzikanten soms om het over een andere boeg te gooien.”
enola: Als je naar een machine kijkt, zal ze niet reageren. Is het risico dat er iets mis gaat niet enorm groot bij jullie?
Dermul: “Onze setup bevat heel veel kabels. Dus: Ja. Soms gebeurt het ook dat een bakje niet doet wat het moet doen. Dan sta je daar en kan je proberen uit te zoeken welke kabel niet goed verbonden is of welk onderdeeltje niet werkt. En dat gebeurt heel dikwijls. Het is gewoon een kwestie van daar mee te leren omgaan. In ieder geval is het handig als je dan nog een synth of een gitaar hebt. Al kan een gitaarkabel in een gewone rockband ook stuk gaan. Bij ons is het allemaal gewoon wat technischer. Als elektro-muzikant moet je een aanzienlijke hoeveelheid technische bagage hebben om al die toestellen aan de praat te krijgen.
Ik schaam me er trouwens ook niet voor als er eens iets misloopt. Zo merkt het publiek immers dat het geen cd is die afgespeeld wordt. Er loopt ook elk optreden iets mis, dus het hoort er ergens wel een beetje bij.”
enola: De technische bagage waar je het over had: hoe bouw je die op? Drummen kan je als tiener eventueel al doende leren, maar begin als puber maar eens handleidingen te lezen.
Dermul: “Ik ben begonnen zoals iedereen: een gitaar kopen, een basgitaar, een drumstel. Om dat te kunnen opnemen, heb ik een viersporenrecorder gekocht. Maar daar kon ik niet veel mee doen: de vieren sporen werkten veel te beperkend. Wou je een vijfde, dan moest je eerst die vier samenmixen naar twee kanalen zodat er weer twee kanalen vrijkwamen. De interesse voor het opnameproces was snel redelijk groot, terwijl ik tegelijk, als jonge gast, muziek maakte. Die twee dingen hebben een hele tijd naast elkaar geleefd: opnames doen en muziek maken zijn pas samengekomen bij het maken van electro: je maakt soms muziek met je computer, of synts en door de bewerking die je die klanken laat ondergaan, creëer je klank. Dat is een proces van jaren geweest.
“Je kan veel dingen door je computer laten doen, maar we zijn nogal vrij snobistisch en willen veel analoog werken. Soms geeft dat een hele rompslomp, met belachelijk veel kabels door de studio enkel en alleen om een synthesizer door een bepaalde gitaarpedaal te halen. Al is dat er mee bezig zijn ook gewoon cool: het is niet alleen het resultaat dat telt. Maar je moet wel een beetje een geek, een nerd zijn, om daar te raken. En een handleiding lezen is deel van het takenpakket.”
enola: Van rockmuzikanten wordt ook al jaren gezegd dat het nerds zijn. Niets nieuws onder de zon, dus.
Dermul: “Muzikanten zijn vaak echte nerds. Als je met een gitarist op café zit, gaat het hoogstwaarschijnlijk over het nieuwste distortionpedaal en gitaar x uit jaar y die onderdeel z heeft. Er zijn weinig muzikanten die niet malen om het soort instrument ze spelen. Gelukkig maar. Tenslotte ben je er ook dag in dag uit mee bezig.
“En dat is allemaal terug te brengen tot dat ene moment dat je ergens een gitaar ziet staan en je je de bedenking maakt dat het zo cool zou zijn om daar op te kunnen spelen. Ik vind het als muzikant ook een levenswijze: op een dag kom je voor de keuze te staan: wat wil je doen. Zo ben ik naar het conservatorium gegaan. Tijdens de allereerste les zei de docent: wie wil, kan nu nog vertrekken, wie blijft bereidt zich best voor om zich onder te dompelen in een bad van muziek. Dat was geweldig, al hebben we zo ongeveer elke regel die we daar geleerd hebben doorbroken. Denk ik, want ik vrees dat ik al die regels helemaal ben vergeten.
“Je hebt immers ook mensen die zich van niets iets aantrekken en gewoon maar iets doen. Of je nu regeltjes volgt of niet, dat maakt uiteindelijk niet uit. Als ik een nummer maak, weet ik doorgaans niet eens in welke toonaard het is. Zelfs al zou ik dat moeten weten. Op het moment dat ik aan de piano iets uitprobeer, weet ik dat niet. Je voélt wat het volgende akkoord zou kunnen zijn.”
De tourdata van Waxdolls staan op http://www.myspace.com/waxdolls
