Voor de vierde keer al mogen Kaiser Chiefs dit weekend op Werchter aantreden, en dat is geen toeval. Met hun op de maat van stadions gesneden voetbalanthems weten ze als geen ander een festivalpubliek te bespelen. “Ik kan het nog steeds amper geloven dat er zoveel volk naar ons komt kijken”, zegt frontman Ricky Wilson.
Het was de bedoeling om nog dit jaar een maxisingle uit te brengen, maar het liep even anders toen Kaiser Chiefs samen met Mark Ronson de studio indoken. Het vlotte allemaal zo lekker dat er meteen een hele cd gebaard werd die de naam Off With Their Heads meekreeg.
Op “Never Miss A Beat” — met vocale steun van Lily Allen en de meisjes van de New Young Pony Club — etaleren de Kaiser Chiefs hun grootste troef: het laveren tussen geniale popmelodieën en bewust idiote tussenkomsten die de draaglijke lichtheid van het bestaan even in de verf zetten. Voor Wilson kan een tomaat (“Tomato In The Rain”) evenveel poëzie bevatten als een welgevormd achterwerk en eerlijk gezegd kunnen we daar best inkomen.
Verder is het opmerkelijk hoe los en fris de newwavedisco van “You Want History” klinkt en hoe snel je eigenlijk verslaafd geraakt aan die knappe strijkers op “Like It Too Much” om meteen daarna weer kniehoog in nerveuze Britpop te belanden via “Can’t Say What I Mean”. Ook “Good Days Bad Days” lijkt zo uit het handboek van “De Betere Meezingbare Popsong” geplukt via wat vraag-en-antwoord, korte maar doeltreffende kreten en een opzwepende percussie. Leuk is ook de geslaagde Robert Palmer-pastiche “Addicted To Drugs” maar “Half The Truth” klinkt dan weer veel te vrijblijvend om indruk te maken. Maar dat de plaat fris klinkt heeft volgens Wilson wel degelijk zijn redenen.
“Oorspronkelijk hadden we het plan opgevat om er even tussenuit te knijpen want het leek wel of we aan een eindeloze tournee bezig waren. Het was fantastisch en ik kan het nog amper geloven dat er steeds weer zoveel volk naar een concert van Kaiser Chiefs komt kijken. We zijn een dikke drie jaar onafgebroken aan het spelen of opnemen geweest en dan verlang je naar iets anders. Maar aan de andere kant ben ik zo snel verveeld wanneer ik niets te doen heb dat ik weer ongewild naar mijn muziek word gezogen. Dan begin je terug te schrijven of na te denken en stoot je plots op zoiets als “Never Miss A Beat” waarvan je al vanaf de eerste noten beseft dat het wel eens iets zou kunnen worden. En plots werd een maxisingle een volwaardige derde cd.”
“Ik wilde opnieuw het frisse gevoel van ons debuut Employment kunnen voelen. Opvolger Yours Truly, Angry Mob is een plaat die ik door dik en dun zal verdedigen, maar ik moet toch wel toegeven dat ze bedachtzamer klinkt dat onze eerste. De melodieën waren nog zeer aanstekelijk, maar de arrangementen kwamen meer uit het hoofd. En nu wilde ik alles recht uit het hart laten komen. Niet te veel nadenken, alles moest snel en ongecontroleerd gaan. Het gevoel laten primeren en dan opnemen. En de vragen die je je daarna stelt, komen dan weer veel te laat. Case closed ….”
“De keuze om met Mark Ronson te werken, kan ik zeker verdedigen. De man wordt veel te veel vastgepind op zijn werk met Amy Winehouse en Lily Allen, maar hij is tot veel meer in staat en dat laat hij hier horen. Hij was bereid om mee in die flow te stappen en kritiek te geven wanneer het nodig was. En laat het maar even botsen, dat kan geen kwaad. Het is trouwens een pluspunt dat je kritiek van een ander kan verdragen, op die manier verleg je je eigen grenzen en word je geen navelstarende etter die enkel volgens de wetten van zijn eigen universum leeft. (lacht) En neem het van me aan, er lopen heel wat van die kerels rond in het popcircus. Ik kan er gelukkig allemaal goed om lachen en ik relativeer de zaken enorm. En bovendien kan ik me zowat uit alle mogelijke situaties redden. Ik ben inderdaad ooit even leraar kunstgeschiedenis geweest, maar eerlijk gezegd, ik had veel te weinig bagage. Mijn gladde tong en rijke verbeelding hebben me toen gered.”
“Of “Never Miss A Beat” een ode is aan onwetendheid of domheid? Zo sterk zou ik het ook weer niet stellen, maar een bepaalde onwetendheid kan best gezond zijn. Die link tussen naïviteit en onwetendheid fascineert me mateloos en zoiets kan je verbeelding voeden. Ik heb niets tegen mensen die veel weten, zolang het er maar niet voor zorgt dat ze hun levenshonger en zin voor avontuur verliezen.”
