De in Londen residerende band met joodse naam Oi Va Voi (Oh Mijn God!) heeft sinds zijn ontstaan in 2000 verschillende metamorfoses ondergaan. Twee zangeressen, één violiste en drie albums later lijkt de groep nu zijn identiteit te hebben gevonden.
Oi Va Voi bewandelt een glibberig muzikaal pad waarop joodse klezmermuziek en zigeunermelancholie in een Brits keurslijf worden gestopt. Die unieke combinatie oogstte veel bijval met hun eerste commercieel album Laughter Through Tears in 2003, maar de grootse verwachtingen die op de schouders van de titelloze opvolger wogen, werden niet ingewilligd. Op hun nieuwe album Travelling the Face of the Globe grijpen de muzikanten echter terug naar het traditionele geluid van dat eerste album. Toeval?
Josh Breslaw (drummer): "Een tweede album maken is voor iedere groep moeilijk. We hebben er te veel tijd in gestopt en onze intuïtieve ideeën kapot gemaakt. Hoewel ik dat album nog steeds goed vind, wilden we met Travelling The Face Of The Globe terugkeren naar het organische geluid van het eerste album. De nummers zitten nu ook beter in elkaar en we zijn gegroeid als muzikanten. Aangezien dit het album is dat we al enkele jaren wilden maken, zijn we heel blij dat het ons gelukt is."
Anna Phoebe (violiste): "We wilden onze instrumenten meer op de voorgrond plaatsen en terugkeren naar de essentie zodat de muziek zowel op plaat als live meer tot leven komt."
enola: Zoals de titel al laat vermoeden, is reizen een van de hoofdthema’s op het nieuwe album. Is op tournee gaan een beetje als reizen?
Phoebe: "Niet echt. Het is een zegen om te mogen reizen voor je werk, maar veel toeristische trekpleisters krijg je niet te zien. Als muzikant kom je daarentegen wel gemakkelijker in contact met de mensen zelf, en zo dring je meer door tot het hart van die plaats. Iedere nieuwe bestemming is ook een bron van inspiratie en nieuwe ideeën, die we dan in onze muziek verwerken. Maar doordat onderweg zijn een vast onderdeel van mijn leven uitmaakt, betekent reizen voor mij vooral thuis zijn en in mijn bed liggen."
Breslaw: "Daar sla je de nagel op de kop!"
enola: Is onderweg zijn noodzakelijk om inspiratie op te doen?
Breslaw: "Niet per se, je hebt vooral een open geest nodig en je moet vastberaden kiezen welke richting je wilt inslaan en welke instrumenten je gebruikt. Negen jaar geleden wisten we al zeker dat viool, klarinet, trompet, drum en basgitaar de kern zouden vormen. Daar proberen we het meeste uit te halen."
Phoebe: "We leven in het multiculturele Londen, een inspirerende stad waarvan we het geluid meedragen en daar voegen we nieuwe geluiden aan toe."
enola: Bridgette Amofah volgt Alice McLaughlin als zangeres op. Was zij de voor de hand liggende keuze?
Breslaw: "Ja. Ze zingt al enkele jaren live mee,heeft geweldig veel talent en is een goede vriendin. We wilden iemand die drama kon toevoegen aan onze muziek, theatraal drama. Hoewel ze ook met haar soloproject bezig is, was ze laaiend enthousiast om mee te werken aan dit album en mee op tournee te gaan. Ze behoort tot het hart van de groep en de nummers zijn voor haar op maat gemaakt. Ze slaagt erin meerwaarde aan de nummers te geven en bovendien barst ze van energie op het podium."
Phoebe: "Ze weet het niet, maar eigenlijk droomt ze er al sinds haar geboorte van om bij Oi Va Voi te spelen."
enola: De groep heeft doorheen de jaren al enkele gedaanteverwisselingen ondergaan. Zangeres KT Tunstall en violiste Sophie Solomon zijn elk hun eigen weg op gegaan. Aan welke vereisten moet een nieuw bandlid voldoen?
Breslaw: "Dat is moeilijk te zeggen. Uiteraard moeten ze de positie van hun voorganger kunnen innemen, maar er moet een vonk overslaan als je iemand hoort spelen. Op "Refugee" bijvoorbeeld, dat op Laughter Through Tears staat, laten we iemand duduk spelen. De duduk lijkt op een klarinet waarvan een stuk is afgezaagd, en dat instrument geeft het nummer zoveel mysterie. Die muzikant hadden we toevallig ergens op tour ontmoet."
Phoebe: "Toen de groep mij contacteerde, hadden ze al een violiste, maar ze zagen me spelen in een kleine club in Londen en na het optreden vroeg iemand van de groep mijn telefoonnummer. Pas twee jaar later kreeg ik een telefoontje en nu, zes jaar, later zit ik in de band. Oi Va Voi is bijna een collectief, een merknaam die uit een vaste kern bestaat met wisselende gastmuzikanten."
Breslaw: (fluistert) "Ik haat de naam collectief."
Phoebe: "Sorry! Het is geen collectief! Maar we hebben een sterke identiteit en als we iets inspirerend horen is er altijd een manier om dat in onze muziek te passen."
enola: Jullie zijn sterke muzikanten die op het podium helemaal tot leven komen, maar aan de nummers wordt live niets veranderd. Waarom houd je vast aan die structuur?
Phoebe: "Omdat iedereen binnen die structuur aan bod komt en de kans krijgt om een solo te geven. We gaan geen lang uitgesponnen nummers spelen die een half uur duren, maar iedereen kan schitteren en tegelijkertijd vormen we een samenhangend geheel. Als Josh een discussie heeft gehad voor een optreden, gaat hij ook steviger tekeer op de drum. We kunnen ons volledig uitleven op een optreden. Het is zowel leuk om voor duizenden mensen te spelen als voor twintig mensen en je toch volledig in de muziek te verliezen. De energie is rauw, en die krijg je al te horen op de cd, maar live ontstaat er een vonk."
enola: Waar beleef je het meeste plezier aan, het maken van de nummers of ze live spelen?
Breslaw: "Ik zou dag en nacht in de studio kunnen doorbrengen. Het is opwindend als je een goed idee hoort groeien, maar ik houd er evenveel van om een show voor te bereiden en dan het publiek omver te blazen. We hebben een heerlijke job."
enola: De nummers worden voornamelijk geschreven door Josh, Steve en Nik. Verandert daar nog veel aan eenmaal de rest van de groep erbij komt?
Breslaw: "Wij hebben de band gesticht en schrijven de nummers, daarna hebben we de andere muzikanten erbij gebracht, en zij hebben allemaal fantastische dingen bijgedragen. Er is een startpunt waaruit je vertrekt en dan ontstaat er een wisselwerking waarbij we op zoek gaan naar de juiste combinatie. Het gaat om balans en percentages, maar dat klinkt te kil. Als we samenwerken als groep, is er een verstandhouding en een kwaliteitscontrole waarbij we weten wat past binnen ons concept. Wanneer je een idee in de groep gooit, springt iedereen erop en krijgt het langs alle kanten slaag. Als het idee daarna nog overeind blijft is het de moeite waard. Té poppy ideeën weiger ik vaak."
enola: Hoewel jullie in Europa populair zijn, staat de verkoop van jullie albums in jullie thuisstad Londen op een laag pitje. Hebben jullie het gevoel dat jullie daar nog iets moeten bewijzen?
Breslaw: "We zijn wel degelijk populair in Londen, hoewel onze albumverkoop dat niet accuraat weergeeft en we niet zo vaak op de radio worden gespeeld. Op liveshows kunnen we op veel bijval rekenen omdat we toch een reputatie hebben opgebouwd. We spelen zelfs voor uitverkochte zalen. In Londen heerst echter een heel gesloten radiosysteem. Als je geen typische girlsband of boysband bent met een heel specifiek genre, word je niet gespeeld. In België, Nederland, Duitsland of Italië omarmen ze makkelijker muziek die niet noodzakelijk pop is."
Phoebe: "Als muzikant wil je je natuurlijk altijd wel bewijzen. Het straffe is dat we in Europa op de meest uiteenlopende plaatsen kunnen optreden. We spelen bijvoorbeeld op het multiculturele festival Couleur Café in Brussel, maar ook op het rockfestival Lowlands in Nederland. We kunnen overal geplaatst worden en het publiek is altijd heel enthousiast, ongeacht wat ze verwacht hadden te horen. En ik denk dat heel veel mensen met uiteenlopende achtergronden, zowel jong als oud, genieten van wat we doen. Je voelt wat meer druk als je in je thuisstad speelt, maar we hebben er al veel goede optredens gespeeld."
enola: Zou je ooit toegevingen doen om een groter publiek te kunnen bereiken?
Phoebe: "Nee, want dan moet je de viool, klarinet en trompet achterwege laten en dan zouden we net als alle andere bands klinken. Dit album is al heel toegankelijk. Veel vrienden van me die niet van wereldmuziek houden, vinden dit geweldig."
Breslaw: "Artiesten moeten blijven doen wat ze doen en hopen dat mensen het snappen. Ik vind onze muziek zelfs niet zo afwijkend van mainstream, maar misschien heb ik een bredere visie dan sommigen in khet Verenigd Koninkrijk. Ik denk dat de naam ook wel eens mensen verwart."
Phoebe: (lacht) "Te laat om te veranderen!"
Oi Va Voi treedt dit weekend aan op Couleur Café.
