"Ik tel af tot de dag dat ik niet meer over deze plaat moet praten," zegt spraakwaterval Robin Proper-Sheppard halfweg in het gesprek, "maar het is al gebeterd: in het begin was het so fucking painful, nu heb ik al wat meer afstand kunnen nemen. Van de plaat tenminste, niet van de relatie." Proper-Sheppard heeft er inderdaad een turbulente relatie op zitten, maar die mondde wél uit in het wederom doorbloed mooie There Are No Goodbyes. Hoe en waarom legt hij zelf ontzettend openhartig uit.
enola: Mag ik dit een romantische plaat noemen?
Robin Proper-Sheppard: "Ik praat al maanden over deze plaat, en jij bent nog maar de tweede die dat zegt. Ik had er nooit zo over gedacht! Het maakt me zelfs ergens wel trots. Weet je, ik vind dat er ontzettend veel liefde in deze plaat zit, zoals in het nummer "Something". Dat focuste aanvankelijk vooral op wat ik zo negatief vind over mijn persoonlijkheid. Astrid Williamson, mijn duetpartner, spreekt die negatieve dingen tegen. Het mooiste moment in dat nummer is wanneer ik zing "I’m a fuckup and a nightmare" en zij zegt: "No, you’re a dreamer, I can see the light there". Dat is echte liefde, dat is waarom mensen bij elkaar zijn."
enola: "I can see a light there" zou ergens toch over al je Sophiaplaten kunnen gaan, niet? Ze "deprimerend" noemen vind ik gemakkelijk. Zoals jij hier voor me zit ben je ook niet bepaald een depressief persoon.
RPS: "Ik ben gewoon een pessimistische optimist, of omgekeerd. In mijn leven is het niet zwart of wit. Het idee achter mijn muziek is dat er toch hoop is, anders zou ik mijn leven niet kunnen leven. Je ziet altijd donkerte en schaduwen in mijn muziek, maar zo ben ik heus niet de hele tijd. Ik zou zo niet kunnen bestaan. Kijk, enkele dagen geleden reisde ik van Hamburg naar Brussel, op mijn eentje, en ik voelde me opeens so fucking depressed. En ik weet niet waarom, het overkomt me gewoon; de ene gedachte volgt op de andere, en het is om zeep. Maar een uur later kan dat alweer beter zijn; ik heb zo’n manische persoonlijkheid, en dat heeft niets met manisch-depressief ofzo te maken."
enola: Deze plaat vind ik, meer nog dan de andere, toch iets ontzettend troostends hebben.
RPS: "Ik hoop het. De relatie waarover deze plaat gaat, heeft een extreem diepe invloed op me gehad. Ik heb me nog nooit zo gevoeld als de afgelopen jaren. Er was altijd wel hoop bij, maar ook enorme droefheid, zoals ik ze beiden zelden heb meegemaakt. Voor mij was het enorm belangrijk dat ik dat met deze plaat kon uitdrukken, vooral voor mensen die hetzelfde al hebben gevoeld of meegemaakt, zodat zij er inderdaad misschien troost in vinden. Dat was voor mij noodzakelijk om zo diep te gaan. Het was een zware plaat om te schrijven, en het is hard om naar te luisteren. Dit gaat niet de populairste plaat zijn, laat staan het meest verkopen, maar het zal voor velen wel de persoonlijkste Sophiaplaat zijn. Voor mij is dit een heel andere plaat dan mijn andere. Ja, dit is een typische Sophiaplaat, maar het leven en verhaal erachter zijn helemaal anders. Ik ben ondertussen een heel andere persoon geworden."
enola: Je stelt veel vragen op deze plaat.
RPS: "Ja. En er komen geen antwoorden. (stilte) Daarom vind ik dit zo’n hard, moeilijk album. De relatie waar deze plaat over gaat, woog tijdens het schrijven nog steeds zo hard, zo ingewikkeld op mijn leven. Ik ben een echte control freak, ik moet controle hebben over mijn leven, ook al gaat het zo op en neer. En ik voel me nog steeds so out of control … It’s so fucking ridiculous, man. Ik ben veertig jaar oud!"
enola: Gaat deze plaat dan inderdaad ook niet meer over gekwetst worden, waar je op je vroegere platen ontzettend veel zong over zelf kwetsen?
RPS: "Ja, absoluut! Als ik kijk naar die string of heartache die ik in mijn leven heb veroorzaakt … (zucht) Veel van mijn muziek gaat daar inderdaad over. Ook nog op deze plaat hoor, ik heb al ontzettend veel mensen gekwetst. Ik ben nu eenmaal ontzettend complex en niet gemakkelijk om mee samen te leven. Daarom zeg ik toch ook weer op deze plaat: "Sweetheart, I don’t blame you". Ik voel me er nog steeds vaak de oorzaak van dat het fout loopt."
enola: Deze plaat heeft me de laatste tijd weer veel doen teruggrijpen naar The Infinite Circle. Daarop zing je in "Woman": "Woman you’re a whore". Dat zie ik je niet meer schrijven.
RPS: "Nee. Ik ben fundamenteel veranderd. Vooral die regel … Ik wil dat nu rechtvaardigen door te zeggen dat mijn songs momentopnames zijn; ik schrijf hoe ik me en wat ik toen voelde, op dat moment. Het gaat niet over periodes. Dat nummer ging over een ruzie met een toenmalige vrouw, en die woorden kwamen toen uit mijn mond ja, dat ontken ik niet. Maar nu kan ik het niet meer zingen. (denkt na) Op een avond speelden we met de band heel The Infinite Circle, en de vrouw waar dat nummer over gaat, stond toen in het publiek. Ik kon die lijn niet zingen: ik moet geloven wat ik zing, ik moet dat in de context van mijn leven kunnen plaatsen, en ik wist dat ik door die lijn te zingen wéér iemand zou kwetsen. Dat wilde ik niet."
enola: Beseft de vrouw waarover deze plaat gaat dat het over haar gaat?
RPS: "If not, she’s fucking stupid (lacht luid). Ja, ze weet het. We hebben nu eindelijk … (denkt na) Nog geen twee weken geleden — en daarom is alles zo ingewikkeld — hebben we terug contact gehad. Dat is het hele verhaal eigenlijk, ze is de hele tijd in en uit mijn leven gestapt, en ik dacht echt vaak: What the fuck is this all about? Daar gaat "Obvious" over. En elke keer weer was ik zo ontzettend verliefd op haar, elke keer dat we contact hadden dacht ik weer: nu komt het goed, dit is het moment, al die andere keren ging het verkeerd maar nu … Maar het ging nooit goed. En daarom werd de plaat elke keer donkerder en donkerder. Maar we hebben elkaar recent dus teruggezien en met elkaar gepraat. En we hebben eigenlijk drie nachten lang met elkaar gepraat … Het was … Ik weet zelfs niet wat het was. (nijdig) I told you, I was just so fucking confused by this whole fucking bullshit experience. Maar ja, ze weet het nu dus zeker. En we praatten erover, ja. Maar ze wil niet naar de plaat luisteren — misschien in stukjes — omdat het haar van streek maakt. En dan zegt ze dat ze het nog niet allemaal heeft gehoord, but that’s just bullshit. In onze gesprekken citeert ze zelfs stukken tekst van mij. Dan zeg ik: Come on, let’s be a little more transparent here, maar ik zei niets om haar te kwetsen. En daarom vind ik dat ik zo geëvolueerd ben, misschien vooral in mijn muziek. Ik wil geen pijn meer uitdrukken door nog meer te kwetsen."
enola: Wat als zij nu een optreden van je zou bijwonen zoals die andere vrouw, zou jij …
RPS: "Dat zal ze niet doen."
enola: … zou jij elke tekstlijn van deze plaat kunnen zingen?
RPS: "Ja, absoluut. But it would upset her. Wanneer ik op het podium sta, voel ik me normaal gezien fier. Maar nu, door over deze relatie te zingen, voel ik me niet fier. Ik wil zulke conflicten niet meer uitvechten in mijn leven. Maar ik kan elke lijn zingen, omdat er heel veel liefde in deze plaat zit. Er zit zelfs liefde in een song als "(Only Happy) When You’re Sad". Dat betekent niet dat ik gewoon wil dat die persoon altijd droevig is, maar dat gaat gewoon over het idee dat ik altijd die spanning, dat conflict nodig lijk te hebben in mijn leven om dan pas echt te voelen dat die persoon je apprecieert. En ik wil dat gewoon niet meer in mijn leven, weet je."
enola: Je raakt het zelf al aan: qua geluid is dit een typische Sophia-plaat. Ik was daar, na de vorige twee platen, aanvankelijk door verrast.
RPS: "Dat komt gewoon door ervaring. Ik begin nooit aan een plaat met een concreet idee van wat ik wil creëren, het is een proces dat wordt beïnvloed door alles wat er ondertussen gebeurt, vooral in mijn leven. Toen ik deze plaat startte, was deze relatie al helemaal anders dan wat ik tot dan al had meegemaakt, zodat ik zelf helemaal geen idee had dat deze plaat zo zou gaan klinken. Oorspronkelijk wou ik deze plaat beginnen met wat nu het laatste nummer is, "Portugal". Ik had nooit gedacht dat het ermee zou eindigen. Dat is die dynamiek. Platen maken, vooral deze plaat, is voor mij nooit tien songs schrijven, opnemen en klaar. Ik gooi altijd zoveel muziek weg. Het gebeurt vaak dat een nummer dat ik schreef voor mij niets meer betekent op het moment dat ik het wil opnemen."
enola: "Portugal" lijkt aan te kondigen dat er toch iets nieuws, iets hoopvols lonkt om de hoek.
RPS: "I fucking know. Het is zo belachelijk dat de plaat daarmee eindigt, want dat was eigenlijk, tekstueel, iets wat ik twee jaar geleden heb geschreven. Zelfs voor de complicaties van deze relatie, was mijn leven al enormously fucked up. I was at the absolute bottom. Het is in de context van de plaat ironisch genoeg een soort lichtbundel, maar waar ik was toen ik het schreef … Het kon eigenlijk niet erger worden. Ik maak me zelf dan altijd weer wijs dat het beter wordt, maar …"
enola: Er zitten ook weer ontzettend veel herhalingen in de plaat, je handelsmerk bijna.
RPS: "Ja, het is een manier voor mij om na te denken over mijn leven. Het is een soort mantristische herhaling: ik herhaal het, maar ik denk er dan niet aan. Ik denk dan aan mijn leven … Wanneer ik "I’m only dreaming" blijf zingen in dat nummer, denk ik ondertussen aan het moment dat ik naast de vrouw sliep waar ik zo ontzettend veel van hield op dat moment, en dat ze mijn wang aanraakte."
enola: Jij hebt qua relaties wel waters doorzwommen. Welke raad ga jij je dochter Hope eigenlijk meegeven wanneer ze met haar eerste vriendje thuiskomt?
RPS: (Zucht diep) "Man … Hope is nu twaalf jaar oud, ze praat niet over jongens die ze graag mag … Het hangt in de lucht, ja. (denkt na) Man, ik weet het niet. Ik hoop dat ze niet even ingewikkelde ervaringen met relaties gaat meemakenals ik. Ik denk dat hoe je met relaties omgaat, veel met je ervaringen te maken heeft. Ik hoop gewoon dat haar ervaringen haar niet op mijn pad brengen. Ik wil dat ze eerlijk is, en een goed persoon en dat ze in zichzelf gelooft. Zolang je in jezelf gelooft, jezelf vertrouwt, jezelf sterkt, en integer bent en een hoge eigendunk hebt, komt het allemaal wel in orde. Denk ik. … (denkt na) Ik ben eerlijk, integer, maar de zekerheid en de eigendunk heb ik dan weer niet. Daarom doe ik waarschijnlijk wat ik doe. De meeste mensen die echter doen wat ik doe en een spoor van emotionele vernietiging achterlaten, zijn ontzettend zelfzeker."
"Man, het is zo donker daarbuiten, en er is zoveel dat ze op zichzelf moet ontdekken … Ik leg Hope uit dat de mensen die haar kwetsen, bijvoorbeeld in een relatie, dat niet doen omdat het slechte mensen zijn of omdat Hope een slecht persoon is, maar dat ook zij ontzettend veel nare dingen hebben meegemaakt en dat ze dat gewoon projecteren op andere dingen en personen. Daarom rest er ook maar één vraag: waarom is de wereld zo fucked up? En je kunt er niks aan doen. Het enige wat je kunt doen, is je kind beschermen van wat er allemaal rondom hen beweegt. Maar nare, kwetsende ervaringen overkomen iedereen, daar is geen ontkomen aan. Dat is zo hartverscheurend."
