Derde Nid & Sancy, derde keer raak. Stomende ritmes en dito elektronica: het duo pakt uit met waar het sterk in is, maar doet dat zonder te vervelen. Met nagenoeg alleen maar indringende en withete nummers, kan gerust van een mokerplaat gesproken worden.
Sinds ze zowat een half decennium geleden ons universum kwamen binnendenderen met "No Fuck All" kan het Gentse duo Nid & Sancy weinig verkeerd doen. Dansvloeren en festivalweides heeft het tweetal al in vuur en vlam kunnen zetten. Reken daar nog twee platen bij die geen klein beetje ass kicken en je hebt een van de betere elektronische acts in dit land. Toch lijkt het gezelschap nog altijd een beetje onder de radar te opereren. Er is wel erkenning, maar een gevestigde naam bij het brede publiek, zoals pakweg Soulwax en Digitalism, is dit duo niet. Vreemd, eigenlijk, maar langs de andere kant: pech voor hen die niet op de kar gesprongen zijn, want het zijn zij die iets missen. Iets ronkends als Yeah Yeah Yes, de derde langspeler bijvoorbeeld.
Net als zijn twee voorgangers is deze plaat een digitale schop onder de kont die zonder al te veel poespas aantoont dat Nid & Sancy nog altijd een plaats verdienen in het hedendaags dancelandschap. Misschien vandaag zelfs meer dan ooit tevoren. Op een ogenblik dat de erfenis van de jaren negentig zonder enig onderscheid te maken tussen kaf en koren opgewaardeerd wordt, is het bijna een opluchting om vast te stellen dat met die beladen erfenis ook creatief omgesprongen kan worden. Opener "Telescope Horror" schurkt tegen de klassieke ’90’s-danceklank zonder echter in het platvloerse te vervallen.
Ook "Oriental Red Eye" flirt met hetzelfde trance-aspect waar ook The Subs zich met genoegen tegenaan vleien. Anders dan bij dat gezelschap, gebeurt het omspringen met invloeden bij Nid & Sancy minder rücksichtslos en is het zoeken naar een botsen van stijlen. Alles lijkt zich op Yeah Yeah Yes immers vloeiend in elkaar te verstrengelen, zelfs met een caleidoscopische brok electro als "Intrans".
Enige verwondering wanneer "Panic Button" langskomt. Weg is de spanning en opwinding die vanaf de sleuteltrack "Kidzz" zo was opengebloeid. Het nummer knettert maar wat, zonder ooit echt vlam te vatten en is daarmee zo’n beetje de blinde vlek van deze plaat. Maar zulks is uiteindelijk niet veel meer dan detailkritiek. Bij een nachtplaat als Yeah Yeah Yes is het logisch dat er af en toe kleine inzinkingen zijn. Zulke momenten storen op het eerste gehoor misschien even, maar maken het realiteitsgehalte van een dergelijk album alleen maar groter.
Bovendien wordt zo het contrast met weergaloze tracks als "M.U.S.I.C." extra in de verf gezet. Laatstgenoemd nummer kantelt en tolt door je hoofd en doet snakken naar opzwepende partys, ontucht en een eeuwigdurende nacht. Bijzonder aardig is ook hoe het duo "Add Nightmare And Rinse Prelude" en "The Runner". Ze zorgen voor een donker, atmosferisch moment dat subtiel de dunne scheidingslijn tussen extase en onbehagen blootlegt.
Misschien is het allemaal wel wat ruw en onbehouwen wat Nid & Sancy ook nu weer brengen, en wie weet maakt deze muziek helemaal geen aanspraak op de eeuwigheid. Maar wat zou het. Yeah Yeah Yes leidt je onverschrokken de nacht in en is bovendien een plaat die je daar levend verslindt. En wat daarna komt, dat zien we dan wel. Maar afgaande op de afsluitende remix van "Sluttt Don’t Fuck", zou dat best wel eens even stomend kunnend zijn als die nacht zelf.
