Onlangs
vond er in de U S of A een serieuze omwenteling plaats die het
Engelse woordje voor verandering ten eeuwigen dage een glorieuze
bijklank zal geven. Obama werd verkozen tot president, dat weten de
lezers van enola wel. Waar ze zich misschien niet van bewust zijn
is dat hiermee een einde kwam aan een behoorlijk lange reeks van
VS-regeringsleiders uit de zuidelijke staten. Je weet wel die met
de grijze hemdjes in De Blauwbloezen. De rebelse
staten zijn ook al lang bekend om hun eigenzinnige metal en
hardrockbands. Grosso modo vallen die uiteen in twee groepen,
degene die het allemaal zo traditioneel mogelijk houden en degene
die een veelheid aan invloeden omsmeden tot iets redelijk uniek.
Een belangrijke invloed voor vele bands hier is het klimaat en de
natuur: warm en zompig. De ‘sludge’ sound is ontstaan in
een door drugs, bourbon en zon oververhit jongensbrein dat bedwelmt
raakte in een stinkende trailer langs een bedorven moeras. In
hoeverre deze toestand van verloedering toepasbaar is op het
drietal van Zoroaster is mij onbekend maar net als Kylesa, Baroness en natuurlijk Mastodon zijn ze afkomstig uit
de staat Georgia, een van de Confederalen. Hun ‘Voice of Saturn’ is
een van drie releases deze maand die er schijnbaar op gericht zijn
om de smadelijke nederlaag in de presidentsverkiezingen te wreken.
Als dit platentriootje (deze plaat vergezeld van de nieuwe Kylesa
en Mastodon) geen offensief is, dan is Obama geen zwarte
medemens.
‘Voice of Saturn’ is de derde lp van Zoroaster en over het geheel
hangt een gepaste, wazige flou artistique. De sound verzandt niet
in een slijkstroom van zompige feedback zoals andere bands uit dit
segment wel eens overkomt maar is zeker niet te gepolijst. Typisch
aan deze band is dat ze zich bewust zijn van hun beperkingen als
muzikant en dus geen al te ambitieuze dingen ondernemen op hun
instrumenten. Geen snelle solo’s of kootjeskrakende riffs, geen
octopusdrumwerk. Zoroaster speelt meer in op je onderbewuste. Als
occulte sjamanen trachten ze om je mee te sleuren naar een donker
plekje ergens in de mangrove om je dan te bedwelmen en aan
onbespreekbare riten te onderwerpen. Zonder constant te
overdonderen, wordt de luisteraar uiteindelijk weerstandsloos en
ingepakt middels een stompende, bijtende groove verrijkt met
behoorlijk wat gevarieerde vondsten om de nummers hun eigen smoel
te geven.
Hoewel op het display van je cd-speler zeven tracks zullen
verschijnen, is er hier eigenlijk maar sprake van vier lange
nummers. De instrumentale titeltrack is wat spacey gepruttel uit
een rammelende synth. De intro en outro zijn sfeerscheppend maar
dragen ook niets wezenlijks bij aan het album. Het eerste echte
nummer is dan ‘Spirit Molecule’ dat onmiddellijk de donkere,
hypnotiserende eigenheid van deze band ten volle uitspeelt. Een
repetitieve riff ondersteunt de bijtende vocalen. Een nihilistische
mantra wordt minutenlang over de luisteraar uitgespuwd. Middenin
het nummer krijgt de gemartelde nog wat hoop in de vorm van een
kabbelend stukje piano; valse hoop zal snel blijken. ‘Undying’ is
nog slepender, duisterder en laat je wervels knarsen met een riff
als een vastlopende kettingzaag die desondanks kruimel per kruimel
die boom zal omleggen. Een gorgelende stem vanuit de diepte werkt
bevreemdend en de bedwelming wordt compleet als op het einde de
analoge effecten voor een trip richting stratosfeer tekenen. Ergens
over de helft van de meer dan dertien minuten gaat het tempo dan
toch even omhoog en krijgen we gewoonweg eens stukje southern
boogie voorgeschoteld. ‘White Dwarf’ is het snelste en meest
heftige nummer. Het begint met een agressieve metalriff en de woede
wordt nog geaccentueerd door de bizarre samenzang van drie
vervormde stemmen, een grollende, een roepende en een ijselijke
black metal schreeuw. Ook hier blijft het inbeuken niet doorgaan
tot op het einde want plotseling duikt daar een psychedelische
gitaarsolo op die me aan de oppergitaarheld Jimi Hendrix doet
denken. Het lijkt immers alsof men de tape van die solo
achterstevoren heeft afgespeeld tijdens de eindmixfase. Het tempo
gaat nog een keer flink omhoog en dan begint vrij abrupt de noise
van het interludium. De laatste echte track ‘Lamen of the Master
Therion’ begint met een zeer slome gitaarpartij die in wezen een
vertraagde thrashriff is. De tegendraadse drums zorgen voor een
opzwepend karakter. Stukken bezeten boogie worden afgewisseld met
het aanroepen van moerasgeesten uit de oertijd. De roepende
leadvocalen worden deze keer ondersteund door iets wat op keelzang
van monniken lijkt, ongetwijfeld uit een blikje maar het schept wel
een verduiveld occult sfeertje. De heren steken het doel van al
deze bezweringen ook niet weg: CHAOS! galmt het totdat het nummer
uitdijt in de outro van het album.
‘Voice of Saturn’ is geen typische plaat van een of ander subgenre
maar wel een karakteristieke plaat voor een band met eigenheid en
creativiteit die ook buiten de grenzen durft kijken, zonder
pretentieus of hermetisch te worden. Geen toeval waarschijnlijk dat
net AmenRa met hen op tournee ging langs de Amerikaanse
Oostkust.
