Zelden
werd er de laatste jaren nog zo uitgekeken naar een album als naar
de debuutplaat van The Bony King of Nowhere. Bram Vanparys ging
vijf jaar geleden aan de slag met zijn gitaar en een simpele
taperecorder om twee jaar later met het verrassende resultaat van
die experimentjes naar buiten te treden. Een bescheiden demo met
vijf kleine, maar wondermooie nummers – waarvan de meeste het
debuut terecht gehaald hebben – was voldoende om de kleine podia
dermate te overtuigen dat ook de critici zich op het kleinood
wierpen, enkel en alleen om unaniem te besluiten dat het project
van Vanparys er een was om nauwlettend in de gaten te houden.
Sindsdien bleef de naam The Bony King of Nowhere in het Vlaamse
muzieklandschap steevast circuleren als the next best thing, maar
het was dus wachten tot begin 2009 eer de debuutcd ook
daadwerkelijk verscheen en aan het kritische oor van muziekminnend
Vlaanderen onderworpen kon worden.
Het album opent met het prijsnummer ‘The Sunset’, een song die
meteen de vaak aangehaalde vergelijking met Radiohead aan het
oppervlak brengt. Het is duidelijk dat de band van Thom Yorke niet
enkel een inspiratie geweest is op vlak van artiestennaam (’the
bony king of nowhere’ is het subtiteltje van de Radioheadsong
‘There There’) en zang (de gelijkenis tussen de twee getormenteerde
maar oh zo pakkende zangstemmen is onweerlegbaar, en Vanparys geeft
ook zelf toe dat Yorke een grote invloed is geweest in de
ontwikkeling van zijn stemgeluid), maar ook wat betreft
sfeervorming. Weinig bands kunnen hun nummers zo meesterlijk
wentelen in intrigerende, gelaagde atmosferen als Radiohead dat
doet, maar de openingssong en het sluipende ‘There I Am’ stellen
meteen duidelijk dat ook The Bony King of Nowhere het truckje al
aardig onder de knie heeft. Dit allicht niet in de laatste plaats
met dank aan de uitgebreide bezetting (met een zo te horen
zorgvuldig uitgekozen palet aan instrumentatie) en het vakmanschap
van producer Koen Gisen.
Dankzij de net vernoemde toevoeging van instrumenten (onder meer
een contrabas!) is The Bony King niet langer vastgeketend aan de
kleine, breekbare liedjes die zijn prille demootje tooiden. Zo kan
Vanparys zich nu ook wagen aan songs als het ritmisch
voortkabbelende ‘Everything I Like’ en het heerlijke
‘vintage’-nummer ‘Taxidream’. In andere nummers nemen de meer
‘experimentele’ instrumentjes de bovenhand, bijvoorbeeld in het
gezellig rammelende en krakende, en bovendien aan The Good, The Bad
and The Queen refererende (Adrift).
En maak u maar geen zorgen, The Bony King of Nowhere is nog lang
niet verleerd waar hij enkele jaren terug voor het eerst de lucht
voor in geprezen werd. De hierboven vermelde nieuwe facetten zijn
zonder twijfel een meer dan welkome verrijking van het album, maar
Bram Vanparys is nog steeds op zijn allerbest wanneer hij
terugkeert naar zijn ‘roots’, de Intieme Momenten. Oudgediende
‘Losing Gravity’ is wijselijk klein maar fijn gehouden. Hetzelfde
gaat ook op voor ‘Maria’, de laatste mijmeringen van iemand die
zijn einde voelt naderen. Het is een op het eerste gehoor weinig
opvallend nummer, maar eens je jezelf eraan overgeeft, laat het je
nooit meer los. Met een paar kleine, maar hartverscheurende nuances
in de zang en melodielijn vindt Vanparys zijn weg naar ieders
gevoelige snaar: dit is topklasse. Des te meer omdat hij het
helemaal aan het einde van de plaat nog eens knap weet over te
doen. Dit met het haast angstaanjagend ingetogen ‘My Invasions’,
niet onterecht Vanparys’ eigen favoriet.
We hebben even moeten wachten op het debuut van The Bony King of
Nowhere, maar achteraf bekeken was het die lange zit absoluut
waard. Met een swingende touch, sfeervol en mysterieus, of toch
maar nederig en terughoudend – The Bony King of Nowhere staat in
iedere gedaante garant voor een hoog niveau. Dit is meer dan zomaar
een debuut.
