Drie
jaar nadat ‘The Sea Horse Limbo‘ ons betoverde is het
aftellen afgelopen en staat deze ‘Infernal Heights For A Drama’
eindelijk in de catalogus van het Stilll-label, het Belgische
walhalla voor elektronisch geluidsexperiment waarvan aMute-bezieler
Jérôme Deuson helft van de directie uitmaakt. Tot grote scha en
schande leeft dit project nog steeds in de duistere onderwereld van
ons nationale patrimonium, hoewel deze jongste vrucht daar via een
lagere instapdrempel wel eens verandering in zou kunnen brengen. De
wereld van aMute is in enkele jaren tijd toegankelijker geworden:
terwijl de voorganger nog duidelijk een werkstuk was dat je als
totaalplaatje moest ontdekken, hebben we hier duidelijk met
afgelijnde songs te maken. Geen paniek, de lat blijft hoog liggen
zoals het sterke staaltje ‘Break’ al meteen getuigt: donker,
intrigerend, vol verrassingen maar tegelijkertijd ook aanstekelijk
en zelfs dansbaar. Het nummer is magistraal uitgebalanceerd. De
gedeconstrueerde vocalen zijn het uitgelezen tegengewicht voor een
luchtige instrumentalisatie die via een twist in een zwaardere,
bijna industrial middensequentie meegezogen wordt.
De mood pieces zijn rijker geïnstrumenteerd, waardoor ze
voller en bij momenten ook warmer aandoen. Het rokerige ‘Begone’ is
dankzij de ondersteuning van koper en viool een prachtcompositie
geworden die een intimistische melancholie uitstraalt. Vertrekkend
vanuit een nieuwe rol als singer-songwriter leidt Deuson het nummer
stilaan naar vooraf verkend terrein om te eindigen met een intense
finale waarin een dosis noise en sterker doorklinkende elektrische
gitaren het beeld met een steeds grovere korrel doorspekken. Meer
dan ooit toont hij zich een meester in de sfeerschepping. Met
slechts kleine ritmische aanpassingen buigt hij op ‘No Other Man’
repetitiviteit om tot meeslependheid, waardoor de negen minuten
durende trip geen seconde gaat vervelen. De opgewekte trance wordt
door het chaotische begin van de afsluiter ‘Eyelash: Fukt’ even
abrupt doorbroken, hoewel deze weerspannige electroschets
uiteindelijk eindigt in een zonovergoten gitaarfinale en je na het
doorbijten met een pastoraal rustgevoel naar huis stuurt.
aMute heeft vanop het podium duidelijk enkele invloeden mee de
studio ingenomen. Op ‘Spread’ klinkt het project gladder dan ooit,
bijna poppy zelfs, maar de radiovriendelijkheid offert het
uitdagende niet op. De combinatie blijkt mogelijk! Het soms meer
rockgerichte geluid uit de live-shows werd binnengehaald op
‘Enclosed Movements / Inner You’, dat in medias res bijna naar de
Werchterwei lonkt. Dit zwaardere geluid werkt excellent in
juxtapositie met de idyllische rustpauze ‘When Things Are Not Going
Right’.
De duidelijkste aanpassing hebben we als laatste opgespaard: waar
de menselijke stem op de voorgangers een figurantenrol speelde
binnen de verweerde landschappen, fungeert ze hier als een
leidraad. Deuson, allerminst een begenadigd zanger, besloot op de
sporadische externe backing na alle zangpartijen voor zijn rekening
te nemen. Dit pakt hij meestal slim aan door middel van strakke
articulatie, fluistertoon of elektronische vervorming. Enkel ‘May
Faint’ gaat hierdoor uit de bocht aangezien de stacato declamering
de song net in kracht laat afnemen in plaats van hem te
ondersteunen. Dit nummer had dan ook duidelijk beter gewerkt met de
gitaar in plaats van de stem op de voorgrond. Toch kan deze kleine
vingertik dit werk niet devalueren. Het blijft intens genieten van
de eerste seconde tot de laatste. ‘Infernal Heights For A Drama’ is
toegankelijker, maar daarom niet minder magisch of verrassend. Nu
de massa elk hoekje van postrock en elektronica verkend heeft,
weten enkel de grote talenten nog te verbazen binnen dit veld. En
daartoe mogen wij met trots deze landgenoot rekenen.
