Scott ’Wino’ Weinrich doet niet aan langetermijndenken. The Obsessed gaf er de brui aan na drie albums, Spirit Caravan na twee en zijn vorige band The Hidden Hand gooide in 2007 ook de handdoek in de ring na amper drie langspelers. Met zijn soloproject Wino treedt het doomicoon iets meer op de voorgrond, al klinkt het vooral als een logisch vervolg.
Elk genre heeft z’n helden. Ofwel zijn het artiesten die hun uitlaatklep tot een creatieve piek gedreven hebben door net een stap verder te gaan dan de rest, ofwel gaat het om pioniers die de bakens uitgezet hebben. De gemiddelde rock- en metalliefhebber zal er geen benul van hebben wie Wino is (zijn enige flirt met het sterrendom deed zich voor toen hij in een clip voor Dave Grohls Probot-project mocht opdraven aan de zijde van Lemmy) en al helemaal geen albums kunnen noemen waarop de gitarist indruk maakte. In stoner- en doommiddens wordt de naam echter met ontzag uitgesproken. Wino staat daar synoniem voor ’old school’, virtuositeit en geloofwaardigheid.
Meer dan aan een persoonlijk meesterwerk wordt Weinrichs reputatie afgemeten aan zijn verwezenlijkingen en idiosyncratische stijl. Met Saint Vitus stond hij aan de wieg van de tweede doomgolf die in de jaren tachtig de kop op stak en zorgde hij voor de fundamenten waar heel wat hedendaagse bands op teren of voortbouwen. Hoewel verschillend van aanpak, werden zowel The Obsessed als Spirit Caravan en The Hidden Hand gedomineerd door de herkenbare stijl van de leider, een intens, welbespraakt figuur met een gitaarstijl die synoniem staat voor loodzware riffs en een ultravette gitaartoon die later weerklank vond bij nieuwe generaties stonerbands.
Met Wino (het project) is er dus eigenlijk niet zo veel veranderd. De politieke inslag en de vage, kosmische filosofie worden immers opnieuw verenigd. En ook nu weer gaat het om een trio: deze keer vervoegen Clutch-drummer Jean-Paul Gaster en Rezin-bassist Jon Blank de meester. Wat meteen opvalt is de toegankelijkheid van de muziek. Hitgevoelig is het nergens, maar Punctuated Equilibrium kan probleemloos opgelegd worden met familieleden in de buurt die ooit albums van Led Zeppelin, Iron Butterfly of Black Sabbath koesterden. "Release Me" speelt zich dan wel af in een "world of pain", het is tevens een potige lap soulvolle 70s rock, gedreven door een solide ritmesectie en in psychedelische effecten gedrenkte gitaarsolo’s. Even aanstekelijk: "Smilin’ Road", southern rock met ballen in het straatje van Pride & Glory en Raging Slab.
Ook de doomliefhebbers komen aan hun trekken. "Eyes Of The Flesh" sleept als vanouds, donker en kolossaal, al hebben we dit soort songs al vaker (en beter) gehoord. Ook bij Wino. "Secret Realm Devotion" bewandelt twee paden: een monsterlijke gitaarsound wordt gekoppeld aan verrassend catchy refreinen, wat aanvankelijk zorgt voor een wat onwennige, maar overtuigende combinatie. Die weegt echter niet op tegen de titeltrack, een geladen hardrocksong die de brute punk-attack van de eerste Hidden Hand in zich draagt. Dat soort furie, die Weinrichs verwantschap aan de hardcorescène van de jaren tachtig verraadt, had er best wat vaker in mogen zitten.
Het is ook frustrerend om in de aanloop naar de release te lezen dat Wino al een hele tijd bezig was met het schrijven van nieuwe songs, en vervolgens te ontdekken dat sommige van die resultaten eerder mager uitvallen. Punctuated Equilibrium bevat niet minder dan vier instrumentals (op 10 songs), en terwijl "The Woman In The Orange Pants" nog behoort tot de betere tracks op de plaat, kan "Wild Blue Yonder" niet verhullen dat het in essentie gaat om een langgerekte jamsessie zonder veel gevoel voor richting, het soort dat live veel beter werkt dan op plaat. Het abrupte einde doet je bijna vermoeden dat het ook voor de groep wel genoeg was. Het korte "Water Crane" is anderzijds best mooi, maar mist ook substantie.
De politieke Wino laat zich tenslotte gaan met "Gods, Frauds, Neo-Cons and Demagogues", dat dankbaar gebruik maakt van samples om de boodschap kracht bij te zetten. Gelukkig wordt de plaat afgerond door "Silver Lining", een oerdegelijke song die het beste van Wino in zich verenigt: riffs, sound, solo’s, sfeer en overtuigingskracht. Het is een prima toevoeging aan zijn oeuvre, al blijft de conclusie dat er meer had gezeten in Punctuated Equilibrium. De plaat mist immers cohesie, consistentie én uitschieters, waardoor hij waarschijnlijk voer zal zijn voor Wino-aficionado’s, maar daarnaast weinig nieuwe luisteraars zal overtuigen.
Wino speelt op 26 april op de Roadburn Afterburner (uitverkocht).
