Hoewel
‘Allright Still’ Lily Allen een kleine drie jaar geleden van de ene
dag op de andere tot een van de grote namen uit de Britse
muziekindustrie bombardeerde, kwam ze het voorbije jaar minder en
minder als zangeres in de kijker. Hoewel ze met de regelmaat van de
klok nieuwe schetsen lekte, stond de media liever stil bij haar
dronken escapades, handleidingen over druggebruik en topless
zonnebaden dan de werkzaamheden voor haar tweede plaat, die
duidelijker de popkaart zou trekken dan het debuut. Welkom dan maar
in de omgekeerde wereld van enola, waar het ons koud laat waar ze
haar vakantie dit jaar doorbrengt en hoeveel flessen Jägermeister
in haar barkast staan. Dergelijke tierlantijntjes entertainen ons
enkel tijdens een toiletpauze; bij het bezoek aan alle grotere
kamertjes is het de muzikale output die ons bezig houdt.
En die output is nog steeds de moeite waard, want Lily Allen is
niet verleerd hoe uit een banaal melodietje een hit te kneden. De
anti-lovesong ‘Not Fair’, over de ideale partner met één kleine
doch vitale flaw (“There’s just one thing that’s getting in the
way, when we go up to bed you’re just no good“), heeft een
refrein dat op het kindse af zo onnozel is en wordt doorkliefd door
een folkriedeltje dat fouter is dan lederhosen, maar tovert telkens
weer een kamerbrede glimlach op de lippen. Tante Kaat leerde
bittere pillen in zoete konfituur te dopen, een techniek die Allen
dus ook met graagte toepast. Niet alleen wat het bedgedrag van haar
significant others betreft. Doorheen de hele plaat creëert
ze een soort van musicalwereldje, waarin de boodschap niet altijd
even opgewekt is, maar de uitvoering wel. ‘Never Gonna Happen’ is
als gedumpt worden in Sesamstraat, ‘Fuck You’ is – what’s in a
name – een welgemeende middelvinger aan George Bush en bij
uitbreiding kortzichtigheid in het algemeen over wat klinkt als een
versnelde en kleurrijk aangedikte ‘Close to you’-instrumental.
Laat je niet misleiden, ondanks de zoete klanken neemt Lily nog
steeds geen blad voor de mond. De zeer leuke single ‘The Fear’, die
meteen duidelijk maakt hoe wonderwel Allens stem op luchtige
synthpop drijft, steekt de draak met de leeghoofdige
celebrity-cultuur (“Now everything’s cool as longs as I’m
getting thinner“). ‘Everyone’s at it’ borduurt verder op het
laatste relletje dat ze in de pers veroorzaakte door te poneren dat
druggebruik eigenlijk onder elk dak wel onder een of andere vorm
aanwezig is. De frisse deuntjes hebben dus ook nog eens
ballen.
Toch heeft Lily Allen niet altijd een even grote mond, ze durft ook
al eens ontwapenend uit de hoek te komen. Het snoezige ‘Who’d Have
Known’ portretteert een verliefdheid die door de verzuurde geest
naïef genoemd zal worden, maar gewoonweg walgelijk herkenbaar is
(“And even though it’s moving forward, there’s just the right
amount of awkward”) en dankzij het met een Brits accent
gekleurde Lolita-stemmetje extra zoet overkomt. De heerlijke
electroballade ‘I Could Say’ klinkt minstens even dromerig, maar
staat aan het andere eind van de liefdeshistorie en getuigt
waarschijnlijk over de breuk met Ed Simons met een nuchtere, doch
sierlijke eerlijkheid (“I could say that I’ll always have
feelings for you, but I’ve got a life in front of me and I’m only
22“).
Hoewel Allen met deze plaat eigenlijk haar retro-vibe wilde
afschudden, heeft ‘It’s Not Me, It’s You’ muzikaal nog meer dan
‘Allright Still’ wat weg van een reis doorheen de popgeschiedenis:
de eighties krijgen de meeste knipogen toegeworpen, maar daarnaast
is ’22’ in wezen een Motownsong, voert ‘He Wasn’t There’ je terug
naar de fifties en kan je ‘Back To The Start’ als een bijna
karikaturale hommage aan de laatste stuiptrekkingen van de nineties
aanzien. Toch blijven al deze songs onmiskenbaar als Lily Allen
klinken. Enkel bij ‘Him’ verliest ze even haar eigen stem en lijkt
ze ironisch genoeg als twee druppels water op Kate Nash, de
landgenote waar zij vóór de big break al een boon voor
had.
Lily is nog steeds dezelfde, maar wel een pak vrouwelijker en
volwassener, zonder dat haar inner child daarvoor
opgeofferd werd. ‘It’s Not Me, It’s You’ is minstens even speels en
catchy als ‘Allright Still’ en dus alweer een uitgelezen
ontzuringskuur.
Lily Allen stelt ‘It’s Not Me, It’s You’ op 8 mei voor in de
Ancienne Belgique en deze zomer op Rock Werchter.
