Wie de woorden indietronica en Vlaanderen in één adem vernoemt, kan niet rond Wim "Wixel" Maesschalk heen. Na verschillende releases in beperkte oplage, kreeg het album Heart in 2006 een tweede leven als officiële debuut, waarna Wixel opnieuw voor de relatieve obscuriteit koos.
Zo ging aan Somewhere Between The Sun And The Moon de cd-r Herfst vooraf en vonden zijn interpretaties van Sonic Youth-nummers — voor de Vadermoord-reeks van het Leuvense STUK — hun weg naar de gelimiteerde Wixel Plays Sonic Youth-cd-r. Daarenboven trok Maesschalk ook tijd uit voor wat studiowerk: hij remixte werk van At The Close Of Every Day en Machinefabriek en was als producer betrokken bij het debuutalbum van labelgenoot Yuko.
Met Somewhere Between The Sun And The Moon treedt hij opnieuw in het voetlicht en geeft hij aan de indietronica van het debuut een nieuwe impuls door voor een (nog) sfeervoller geluid te kiezen waarbij de songs zich in de eerste plaats als buitenwereldse schetsen aanbieden. Hoewel de akoestische gitaar in verschillende nummers prominent aanwezig is, valt vooral de veelheid aan geluidjes op die binnen de songs mee de dienst uitmaken.
"Nowhere" bijvoorbeeld steunt op een zachte gitaarlijn en verstilde percussie, maar zou nooit eenzelfde dromerige sfeer weten te creëren zo de andere instrumenten en klankkleuren niet ook aanwezig zouden zijn. Het is een bemerking die voor zowat alle nummers geldt, want of het nu om "Locked Heart" of "On My Way To The Moon" gaat, het is steevast de wisselwerking tussen de veelvoud aan instrumenten die het nummer bepaalt.
Op het eerste gehoor lijken de songs hierdoor evenwel inwisselbaar te zijn, de sterkte van de plaat ligt echter in zijn subtiele nuancering die pas bij een aandachtige beluistering hoorbaar is. Uiteraard kan nooit naast het luide begin van "Barefoot On The Surface On The Moon" geluisterd worden, maar ook dit nummer kiest na zijn beginselverklaring voor een veel ingetogener verloop dat zichzelf langzaam maar zeker onzichtbaar en onhoorbaar maakt, tot alleen een enkele voetafdruk achterblijft.
Die (schijnbaar) lichte klankverschillen verlenen Somewhere Between The Sun And The Moon zijn sterkte en zijn zwakte. De plaat klinkt daardoor enerzijds als een geheel dat de luisteraar in een cocon van vrolijke gedachten opsluit (Maesschalk slaagt er in om zelfs een nummer als "Vaarwel" een zeker melancholisch optimisme mee te geven) maar dreigt diezelfde luisteraar anderzijds ook in slaap te wiegen. Het lijkt wel of de plaat bang is zichzelf onder de aandacht te brengen.
Wie ten volle van het album wil genieten, heeft dan ook twee mogelijkheden. Naargelang de omstandigheden bereidt de luisteraar zich voor op een aangename soessessie waarbij het album op de achtergrond voor de nodige rust en positieve gedachten zorgt, ofwel kiest hij ervoor om een twee- of drietal nummers ten volle te ondergaan en zo de intrinsieke schoonheid van de songs op zich ten volle te beleven. Dit is geen plaat die een diepgravende analyse vraagt, maar vooral op een emotioneel niveau beleefd moet worden.
Somewhere Between The Sun And The Moon heeft zoals sommige recensenten bemerkten, in zekere zin een hoge mate van abstractie maar dat impliceert vooralsnog niet dat het album daardoor ook koud of steriel zou aanvoelen. Wixel voelt weliswaar niet de behoefte om duidelijk afgelijnde songs te schrijven, maar net zo min vervalt hij in academische drones of intellectuele klankconstructies. Somewhere Between The Sun And The Moon is vooral een warme plaat die Wixels status als "indietronica"-artiest voor zover het label waarde heeft (her)bevestigt.
