Kijk, zoals het een nuchtere recensent betaamt proberen wij zoveel
mogelijk met de voetjes op de grond te blijven, maar bij sommige
platen tekenen zelfs de meest honkvaste stampers lieflijke
figuurtjes in de lucht. Neem nu Wixel: ’s mans vorige plaat,
‘Heart‘, was al een deugddoend briesje dat ons
meevoerde naar wolkenslierten van melancholie, maar op z’n nieuwe
boreling neemt Wim Maesschalck nog een hogere vlucht. ‘Somewhere
Between The Sun And The Moon’ is namelijk een betoverende
ballonvaart van een plaat geworden. De muzikale landschappen die
zich voor het netvlies ontrollen, zijn dan wel dezelfde gebleven,
maar Wixel heeft z’n composities nog mooier ingekleurd, nog fraaier
gedoseerd en nog hypnotiserender opgebouwd. Neem het van ons aan: u
komt oren en ogen te kort!
Wim Maesschalk kan het niet helpen. Zelfs al vertoefde de jonge
Brusselaar nog op een exotisch strand met een bloemenkrans om de
nek, een gebronzeerde deerne aan z’n zijde en een fles bacardi
binnen handbereik, dan nog zou hij een bloedbevriezende melancholie
uit z’n akoestische gitaar puren. ‘Heart’ was al een aai over de
bol die elke lichaamsvezel deed verstijven en de tristesse die uit
elke porie van deze plaat sijpelt, is niet minder beklijvend. Net
als z’n voorganger baadt het album namelijk in een sfeer van
afscheid en onbereikbaarheid. ‘You and me and Hercules in
between‘, wist Mercury Rev al en hoewel Wixel ons met het
reukorgaan ook op de keiharde feiten drukt, is het aangenaam toeven
somewhere between the sun and the moon.
Hoewel Wixel weigert om andere regionen van het emotionele spectrum
te bestrijken, valt er muzikaal toch een zekere evolutie te
ontdekken. De elektronica komt slechts zelden om het hoekje kijken
en de akoestische gitaar treedt veel meer op de voorgrond dan
vroeger. ‘Outside Your Locked Heart’, ‘Nowhere’, ‘Moon’ en ga maar
door: Maesschalk’s besnaarde metgezel weeft de composities tot een
betoverend web met hypnotiserende patronen en naakte melodieën.
Daarnaast verstaat Wixel de kunst om niet te vervallen in een naar
mottenballen meurend gekabbel en voorziet hij z’n web van
glinsterende dauwdruppels in de vorm van streepjes elektronica,
mespuntjes ruis en toefjes found sounds.
Opener ‘Fatigas Del Querer’ spint misschien het treffendst garen
bij deze aanpak. In de witregels tussen de gitaarklanken vallen
biotopen van verborgen details te ontdekken en een golf van ruis
komt zachtjes aangerold om zich snel weer uit de voeten te maken.
Toch bevat ‘Somewhere Between The Sun And The Moon’ ook enkele
buitenbeentjes. Zo is ‘(vaarwel)’ een miniatuurtje van ambient dat
zich dicht tegen ‘( )’ van Sigur
Rós aanschurkt terwijl de voetzoolverschroeiende noise in
‘Barefoot On The Surface Of The Sun’ lang blijft nasmeulen.
De ontwapenende intimiteit van Wixel’s composities werd altijd al
geïntensifieerd door z’n visie als producer en dat is met deze
plaat niet anders. De sound van ‘Somewhere Between The Sun And The
Moon’ staat lijnrecht tegenover de protools-trucjes waarmee vele
bands elk sprankeltje menselijkheid uit hun songs polijsten.
Nauwelijks hoorbare omgevingsgeluiden, vingers die over de fretten
van de gitaar glijden,…: Wixel verweeft het allemaal in z’n
composities en deze aanpak maakt ’s mans muzikale universum er
enkel betoverender en oprechter op.
Daarmee zijn we naadloos bij onze belangrijkste conclusie beland:
Wixel maakt muziek die leeft, ontdaan van alle steriliteit.
Maesschalk snijdt het dode hout niet weg uit z’n composities en
daardoor is het des te zaliger wegdrijven op z’n vlot van
fonkelende melodieën en verborgen details. ‘Somewhere Between The
Sun And The Moon’ is er eentje om te koesteren!
