Indien wij u een onbekend nummer van The Strokes of The Libertines laten horen en een nummer van een onbekende groep van dertig jaar geleden, bent u in dat geval in staat om beide nummers te plaatsen? U heeft het aan mooie heruitgaven als The Nerves’ One Way Ticket te danken dat wij eerder geneigd zijn om te denken van niet.
Heeft het zin om op een moderne muziekwebsite af en toe eens een heruitgave van een oude plaat te bespreken? Wij menen van wel, al is het maar omwille van het feit dat kleine historische bands vaak een veel grotere rol hebben gespeeld dan u voor mogelijk zou houden. Dat is het geval voor The Nerves: de groep heeft een belachelijke korte levensduur gehad, maar speelde een belangrijke rol in het ontstaan van de LA popscene, waar The Knack en The Plimsouls bijvoorbeeld uit voorkwamen. Maar de groep had eveneens een minder rechtstreekse invloed op het popwereldje: terwijl groepen als Cat Power en Def Leppard met “Hanging On The Telephone” Blondie dachten te coveren, hebben ze eigenlijk altijd The Nerves gecoverd. Blondie gooide het nummer toevallig op zijn bekendste plaat Parallel Lines, met als gevolg dat veel artiesten er hun muziek aan spiegelden, niet beseffend dat The Nerves eigenlijk voor het nummer verantwoordelijk waren.
Tot een klassieker van een plaat is het vanwege het korte bestaan van de groep helaas nooit gekomen. The Nerves’ bekendste plaat is een EP met vier tracks uit 1976, op dat moment uitgebracht door Bomp Records. One Way Ticket bevat deze nummers, aangevuld met nog zestien andere nummers, bestaande uit onuitgebracht materiaal, demo’s en livenummers. Dat levert uiteraard geen dijk van een plaat op, maar wel een fijne blik op wat de groep in zijn mars had.
Hoewel The Nerves ooit nog een paar shows met The Ramones heeft gespeeld, mag u vooral geen naakte punkband verwachten. The Nerves is eerder een vroege popgroep, met die positieve eigenschap dat de band er perfect in slaagde om op trends in te spelen en ze mede te creëren. Met “One Way Ticket” krijgt u bijvoorbeeld iets dat het midden houdt tussen punk en surf, terwijl “When You Find Out” een combinatie van punk en reggae à la The Police is. Daarbij moet u echter beseffen dat het nummer nog voor het ontstaan van The Police op tape werd gezet, wat naast het eerder vernoemde Blondie-voorbeeld nog maar eens een idee geeft van The Nerves’ pioniersgehalte.
U zou het eerder raar moeten vinden dat u niet met meer nummers van The Nerves in contact bent gekomen. Neem nu bijvoorbeeld het nooit uitgebrachte “Paper Dolls”: het is een prachtige metafoor waarin The Nerves hun talrijke liefjes met papieren popjes vergelijken, mooi uit kleurrijk papier geknipt, panklaar om een paar dagen later weer even genadeloos in de prullenmaand gegooid te worden. Qua stijl baadt het liedje helemaal in hetzelfde vaarwater als “Hanging On The Telephone”, dat voor niet-ingewijden ongetwijfeld een beetje moet klinken alsof The Strokes Blondie covert. Of wat dacht u van “It’s Hot Outside”, dat qua baard-in-de-keelgehalte en onweerstaanbare dansbaarheid haast een voorloper van Bruce Springsteens “Dancing In The Dark” had kunnen zijn?
Tot daartoe het toegankelijke gedeelte van de plaat, want vanaf “Many Roads To Follow” krijgt u niets dan demo’s en livenummers op uw bord en kost het iets meer moeite om in The Nerves’ songmateriaal parels te ontdekken. In “Are You Famous” zou u bijvoorbeeld een niet-uitgebrachte early tape van The Police kunnen horen, terwijl “You Won’t Be Happy” in een propere versie wellicht hetzelfde instant hitgehalte als het The Clash-achtige “Working Too Hard” van het EP’tje heeft. Wij komen bovendien te weten dat de grote hit “Come Back And Stay” van Paul Young (Mike & The Mechanics) eveneens een nummer van The Nerves is. Het draagt er allemaal toe bij dat One Way Ticket als een onverantwoord interessante ontdekkingstocht eindigt, waarbij de inzet de relevantie van The Nerves is, een relevantie die na afloop van One Way Ticket met zekerheid bewezen is.
