De
21ste eeuw zal een eeuw vol uitdagingen worden. Een
derde wereldoorlog is zeker niet uitgesloten en het milieu gaat zo
hard naar de kloten dat binnen 50 jaar de koningin der badsteden
niet meer Oostende maar Sint-Truiden zal heten. Er moeten nieuwe
wegen gezocht worden met bestaande middelen. Biogas is toch ook
alleen maar gerycleerde stront, nietwaar? En dat is precies wat
Deerhunter doet: recycleren maar op een bijzonder inventieve
manier. Ze nemen de codex van experimentele muziek en recycleren
die tot een eigen nieuwe interpretatie die opvallend toegankelijk
is.
Dat Deerhunter er tout court al in slaag van albums te maken is op
zich al straf: problemen zijn een constante in het
Deerhunter-universum. Zo legde nog voor de release van hun eerste
album bassist Justin Bosworth al het loodje. Na de release van hun
tweede album waren er interne meningsverschillen wat tot gevolg had
dat er ook weer een personeelswissel kwam en deze
‘Microcastle/Weird Era’ werd veel te vroeg gelekt op het net. Neem
daar nog bij dat charismatische frontman Bradford Cox ook al niet
een representatieve ‘man-in-de-straat’-figuur is: Cox heeft lijdt
onder de aandoening Marfan Syndroom en draagt graag jurken.
Maar ondanks de problemen staat Deerhunter er op de momenten van de
waarheid: ‘Cryptograms ‘uit 2007 was al een bijzonder knap
album, maar ‘Microcastle/Weird Era’ overstijgt dat niveau
moeiteloos. Ten opzichte van ‘Cryptograms’ is dit album
makkelijker te verteren. Let wel, dit is zeker geen hapklare brok
maar de tegendraadsheid en soms te opzichtig gezochte
avant-garde-rock-attitude zijn nu wat getemperd, Cox en co lijken
meer volwassen en springen rijper om met de experimentele ondertoon
wat de nummers ten goede komt.
Toch blijft Deerhunter heerlijk tegendraads: de plaat is totaal
onaangepast aan het i-tunes tijdperk. Enkele nummers losweg
downloaden zal enkel leiden tot teleurstelling en onbegrip, dit is
een album wat zich enkel in zijn geheel laat consumeren: de
instrumentale dramatische opener ‘Cover Me (Slowly)’ gaat over in
‘Agoraphobia’ (dat als refrein heeft ‘Cover Me/ Comfort Me’, en dus
zo verwijst naar de opener), het nummer ‘Microcastle’ heeft een
trage dromerige opbouw van drie minuten vooraleer het uiteenbarst
terwijl de song die er op volgt, ‘Cavalry Scars’, weer als
kalmeermiddel dient.
Deerhunter haalt zoals velen een pak invloeden uit het verleden.
Muzikale recyclage klinkt misschien niet geweldig aantrekkelijk,
maar maken zich daar niet zowat alle bands van de afgelopen tien
jaar zich schuldig aan? En dat is nu net waar Deerhunter het
verschil met het peloton maakt: geen herkauwde Beatles, Stones, Joy
Division…maar de gecontroleerde distortion van My Bloody
Valentine en de experimenteerdrift van de Velvets, Sonic Youth,
Can, Brian Eno – u begrijpt wel waar we naar toe willen – dringen
zich op als vergelijkingspunten zonder dat de voorbeelden
klakkeloos gevolgd worden en zonder het er dik op te leggen. Het is
grote klasse dat de band erin slaagt subtiel om te springen met
grote voorbeelden en eigen experiment en er toch in slagen om een
zeker pop-gehalte in de songs te behouden. Die toegankelijkheid is
niet instant, maar komt als een soort openbaring: na die openbaring
zitten songs als Cover Me (Slowly), Never Stops, Nothing Ever
Happened of het funky Operation even hardnekkig rond te spoken als
de grote grijsgedraaide MNM-toestanden.
Deerhunter is een moeilijke band die gemakkelijke muziek probeert
te maken en die met inventieve recyclage een uniek eigen geluid
vastleggen. Microcastle/Weird Era is één van de beste albums van
2008 en de toekomst lacht veel belovend toe.
Deerhunter speelt op 16/02 in Botanique (Brussel).
