Ooit betekende heavy metal nog iets en was het een spannend en nieuw genre. Maar zoals zo vaak het geval is, verwerd het tot een steriele bedoening naarmate de grondleggers bekender, rijker en ongeïnspireerder werden. De troonpretendenten vonden er niets beters op dan het gezegde nog maar eens klakkeloos te herhalen.
Een logisch gevolg hiervan was de stroom aan subgenres die het metalfenomeen althans tijdelijk nieuw leven in wisten te blazen en in het geval van postmetal genre Isis of de doorwrochte escapades van Mastodon zelfs grensoverschrijdend fans wist te lokken. De weg naar genre-iconen als Judas Priest of Iron Maiden lag opnieuw open voor wie bereid was de oogkleppen af te zetten en de pioniers te erkennen.
Dat ondanks alle doemberichten niet alleen uit het verleden parels gevist kunnen worden uit wat heden ten dage net zo goed mainstream metal genoemd mag worden, bewijst het Genkse Solenoid op zijn gelijknamige debuutplaat. De band is overduidelijk en zwaar beïnvloed door de New Wave Of British Heavy Metal, maar smokkelt net zo goed elementen uit de speed metal, hardrock en oerdegelijke rock-’n-roll in zijn muziek. Niet geheel verwonderlijk, aangezien de groep banden en leden deelt met stads- en muziekgenoten Mr Mama en The Killbots.
Minder stoner dan The Killbots en minder hoekig dan Mr Mama mag Solenoid beschouwd worden als de meest pure metalgroep van hen allemaal. Het vergt weinig fantasie of muziekkennis om bij "Out In The Cold" niet meteen aan het gros van de NWOBHM-bands te denken, ook al heeft zanger Frank Homolka dan iets meer korrel in de stem. De vlammende drums en scheurende gitaren, inclusief drumbreaks en gitaarsolo’s, zwieren meteen de rechterarm de lucht in, waarna de vingers een plaat lang tot een duivelsteken verkrampen.
Het mag allemaal weliswaar generisch en genrespecifiek klinken maar wie na "Down The Dream" of "Her Peace" niet alle vastgeroeste nekspieren losgebeukt heeft, is nooit jong, langharig en baldadig geweest. Echte verrassingen brengt de plaat niet, ook al wordt er dan gas teruggenomen op "Angelspray" (een song als een stormram) en heeft het nogal ridicule getitelde "Whambambition" een aanstekelijke groove meegekregen.
Heel af en toe verliest de groep wel de pedalen: zo is "Slayin'", de hommage aan speed metal en thrash, zeker niet het meest memorabele nummer. In een poging harder en sneller dan Jean-Marie Dedecker te willen klinken, verliest Solenoid zichzelf net als de Oostendse brulboei in de eigen ambities. Dan valt het stevige maar genuanceerdere "Divide" te verkiezen, hier koppelt de groep snelheid aan finesse en stootkracht aan inventiviteit.
Het zal metal-aficionado’s ongetwijfeld interesseren dat niemand minder dan Chris Tsangarides (zoek bij uw favoriete metalplaten naar de naam van de mixer) en Göran Finnberg (idem maar dan als master) voor de plaat tekenden, maar het is eigenlijk veelzeggender dat deze beide ronkende namen niet eens als een verkoopsargument voor de plaat hoeven te dienen, die is immers zijn eigen beste ambassadeur.
Solenoid verliest zichzelf op zijn debuut niet in intellectuele spielerei of postmoderne traktaten, maar brengt doodeenvoudig heavy metal zoals die vandaag nog veel te weinig wordt gebracht, vooral op dit niveau. Puur en onversneden, rauw en hondsbrutaal is Solenoid het type plaat dat u weer even het gevoel geeft jong, gevaarlijk en vol ongerichte rebellie te zitten. Het stramme, pijnlijke lijf de volgende dag neemt u er met de glimlach bij.
