Met een groepsnaam als Jackie O Motherfucker weet je meteen dat je niet op lieflijke samenzang of zeemzoetige liefdesliedjes moet hopen. Zoals de naam laat vermoeden, schuwt Jackie O Motherfucker het experiment noch de controverse, al leidt dat niet altijd tot boeiende platen.
De output van dit uit Portland opererende los-vastcollectief rond Tom Greenwood is niet alleen indrukwekkend te noemen, maar ook wisselvallig. Voor elke geslaagde plaat duikt er wel een minder album op en in bepaalde gevallen zelfs ronduit te mijden platen. Een gezonde dosis zelfkritiek is bij deze psychedelische krautrockers annex gesjeesde avant garde-folkies niet altijd terug te vinden, getuige het ronduit bedroevende Freedom Land.
Eigenlijk zouden er niet veel woorden aan deze plaat vuilgemaakt mogen worden: de geluidskwaliteit is allesbehalve schitterend, terwijl de songs die hier gebracht worden nauwelijks die naam waard zijn. Het album is een compilatie van verschillende liveoptredens die de band doorheen de Verenigde Staten (Denver, Philadelphia en San Francisco) maakte in de periode 2005-2006 en waarbij onder andere Eva Salens (Inca Ore) tijdelijk deel uitmaakte van de line-up.
Wie de band laatstleden in Brussel aan het werk zag, weet dat, ondanks het improvisatorisch karakter waarmee het eigen materiaal aangepakt wordt, de groep wel degelijk van wanten weet en zinderende shows neerzetten kan. Het lijkt dan ook sterk dat dit het beste materiaal voor moet stellen uit de verschillende optredens tijdens die specifieke periode. Op "Devotion" bijvoorbeeld klinken de vocalen veel te luid en zinkt de rest van de muziek weg in een gigantische geluidsbrij waarbij enkel de drums af en toe nog hoorbaar zijn. Of het nummer iets voorstelt, is alvast uit deze opname niet af te leiden.
"Shukran" doet het niet veel beter: de verhouding tussen de drums en de andere instrumenten start nog veelbelovend maar al snel verzandt de song in een lange en oervervelende drone waarbinnen nauwelijks iets te onderscheiden valt, behalve enkele ongeïnspireerde kreten en slecht klinkende gitaren. De povere geluidskwaliteit wringt het nummer finaal de nek om, net wanneer het veelbelovend dreigt te worden. Het huilen met de pet op mindert eventjes tijdens "Pull My Daisy" waar zowaar een poging gedaan werd om de song zelf hoorbaar te maken.
Het is evenwel schrijnend om te moeten opmerken dat een dergelijke povere opname tot het beste van de plaat dient gerekend te worden. Wie een poging doet om bij "Ghost Ride" iets van de originele song te ontwaren in de schrille klanken, mag zich net zo goed opgeven voor de rol van nieuwe informateur; zozeer is dit een hopeloze zaak geworden. Over "Lord Of The Underpass" mag zelfs in alle talen gezwegen worden: hier valt werkelijk niets relevants over te vertellen. De kakofonie van het nummer bevestigt alleen maar de volstrekte nutteloosheid van de plaat zelf.
Freedom Land is een nutteloze verspilling van tijd en geld, het is een album de naam niet waardig. De opnames zijn van een dergelijk schrijnende kwaliteit dat ze de waarde van groep pijnlijk ondergraven. Er mogen terecht vragen gesteld worden bij het overgeproduceerde geluid van sommige live-albums, maar de amateuristische aanpak die Jackie O Motherfucker hier tentoonspreidt is al even gênant.
