"Toe papa, vertel nog eens over 1993, toen Nirvana nog bestond en festivals nog maar één dag duurden? Toe papa, papa, papa!"
En papa vertelde…
"We waren allemaal jong, zo jong. We droegen houthakkershemden, vuile jeansbroeken en stevige combatschoenen. Want zo was de mode toen. En op Torhout-Werchter was Herman Schueremans nog altijd niet helemaal van het idee-fixe afgestapt dat er minstens één oude sok op de affiche moest. Gelukkig was het dat jaar niet Sting of Paul Simon, maar grungepeetvader Neil Young. Dat scheelde toch al heel wat.
En ergens vroeg op het middaguur stonden er een paar haveloze pseudo-zwervers met een viool te prediken dat er maar "One Way Of Life" was. Nou, dat sprak wel aan en die vurige folkpunk kreeg me zwaar aan het hossen. Dat de jongens ook nog over ernstige wereldproblemen zongen, stond me al helemaal aan, links als ik was. Ja, toen was ik wel verkocht en de plaat Levelling The Land kreeg me ook op mijn jongenskamer aan het meebrullen. Ik was fan voor het leven, zo dacht ik toen. Er was zoveel dat ik nog niet gehoord had.
Vorige week zag ik hem in de winkel liggen, de nieuwe van de Levellers. Letters From The Underground heet hij. Ik moet zeggen dat ik even getwijfeld heb. Hun vorige platen waren dat niet, maar toch: goeie titel; typisch iets voor hen. Lelijke hoes wel: blijkbaar is bassist Jeremy zijn talent voor sterke hoezen verloren. ’De muziek?’, vraag je? Tja…
Misschien heb ik het allemaal al eens te veel gehoord: die stampededreun met een jachtige fiedel over, de soms lachwekkend gezwollen verontwaardigde teksten,… beter is het nooit meer geworden dan toen in 1993… een geweldig jaar. Na opener "Cholera Well" zakt het al meteen helemaal in met de zelfs voor hun doen derderangs melodieën van "Death Loves Youth" en "Before The End".
"Burn America Burn"? Jongens, dat kunnen ze niet maken! Goed, Obama was nog maar presidentskandidaat toen ze deze plaat schreven, maar komaan; zelfs toen was dat liedje al zo afgezaagd dat zelfs Osama liever zijn mond houdt tegenwoordig. Maar bon, ik moet eerlijk zijn: ze hebben slechtere nummers geschreven. Betere ook trouwens. Alleen al "A Life Less Ordinary": eindelijk nog eens die hongerige drive van "Time To Leave This Town" van vroeger. En dat is het zowat: negende Levellersplaat, meer van hetzelfde. Misschien word ik gewoon oud, maar dit geeft niet meer de kick van vroeger.
Ach, zet Letters From The Underground maar gewoon in de cd-kast, net na Truth & Lies. En leg nog eens Levelling The Land op. Daar heb ik nu wel opnieuw zin in."
En terwijl de eerste noten van "The Game" de woonkamer vulden, leunde vader achterover: "Aah, 1993, Torhout-Werchter. Het was een mooie, mooie tijd…"
