Dertien jaar duurde het vooraleer stonerrockers Men Of Porn en avant garde/noise-geluidstovenaar Merzbow eindelijk aan hun eerste samenwerking toekwamen. Maar of het resultaat de (potentiële) verwachtingen kan inlossen, is nog maar de vraag. Op … And The Devil Makes Three lijken beide bands immers vooral naast elkaar te spelen.
Sinds Masami Akita in 1979 Merzbow opstartte, lijkt er aan zijn stortvloed van releases maar geen einde te komen. Een voorzichtige schatting van zijn output de voorbije dertig jaar klokt af op meer dan driehonderd releases of tien per jaar, samenwerkingsverbanden uiteraard meegerekend. Of alle albums evenveel waard zijn, is nog maar de vraag, al zullen er genoeg zijn die van mening zijn dat geen enkele release van de Japanse dada-aanhanger sowieso beluisterbaar is.
Als er één groep de woorden sonische terreur en auditieve pijngrens belichaamt, dan is het Merzbow wel. Dolgedraaide ruis, overstuurde feedback en nihilistisch lawaai zijn maar enkele van de ontoereikende begrippen waarmee de ronduit gestoorde en vaak onbeluisterbare klankenbrij van Merzbow omschreven kunnen worden. Dat er in en middels die beukende geluidsbrij een meditatieve stilte gevonden kan worden, vergt van de luisteraars een bereidwilligheid en ingesteldheid die niet zomaar bereikt kan worden.
Als een volwaardige antipode heeft Men Of Porn, voor deze release omgedoopt tot Porn, de voorbije tien jaar slechts drie albums uitgebracht. De groep rond Melvis-tourmanager Tim Moss (Ritual Device) zweert bij zware stonerrock die zelfs op het album Experiments In Feedback nooit dissonant of ongehoord klinkt. Het trio — Melvins-drummer Dale Crover en Neurosis/Sleep/…-producer Billy Anderson vervolledigen het plaatje— brengt vakkundig gespeelde stonerrock. Opvallend is het niet maar qua genreoefening zijn er slechtere groepen te bedenken.
In 1995 stelde Moss aan Merzbow, die er net een samenwerking met Patton op had zitten, voor om samen te werken. De alles opslokkende klankentsunami van Merzbow zou inderdaad een intrigerende clash kunnen vormen met de slepende zware rock van Men Of Porn, alleen is er op … And The Devil Makes Three van een samenwerking nauwelijks sprake. Op zowat de helft van de tracks valt alleen Merzbows overbekende feedback te horen terwijl bij de andere nummers beide groepen hun ding doen zonder aandacht te besteden aan de andere.
Het is zondermeer teleurstellend om op de handvol songs waarop beide bands duidelijk te horen zijn ("IV", "VI", "VII", "IX", "XI" en "XII") vast te stellen dat elk zijn eigen ding gedaan heeft, waarna beide opnames gewoon samengevoegd zijn. "IX" is zowat de enige track waar mits enige goede wil van een samenwerken gesproken kan worden en zelfs dan schiet de song tekort. Merzbows geluidsmuren vertonen nauwelijks enige affiniteit met Porns ongeïnspireerde stoner- en hardrock waardoor dit hele project als een luchtbel uit elkaar spat.
Op papier en in theorie houdt de clash tussen Porn en Merzbow vuurwerk in, maar dan moeten de protagonisten wel bereid zijn een minimum aan moeite te doen. …And The Devil Makes Three had boven het werk van Merzbow uit kunnen stijgen naar een nieuw publiek, maar biedt ondanks de aanwezigheid van Porn geen extra meerwaarde. De plaat is uiteindelijk niet meer dan nummer zoveel in de discografie geworden terwijl het wel degelijk het potentieel bevatte om een breekijzer annex visitekaartje voor Merzbow-maagden te zijn.
