De knappe derde plaat van Portugal. The Man laat horen dat het gezelschap onderhand te groot geworden is om in het diepgevroren Alaska te blijven ronddolen. Met een mix van folk, indietronics en wispelturige pop voert de band een moeilijke, maar geslaagde evenwichtsoefening uit op zoek naar nieuwe, intense muziek.
Enkele jaren geleden zette Nick Cave de hele videoclipcultuur een hak. De clip van "Bring It On" was een parodie op de parades van bloot vlees die in die periode het dominante thema waren van de doorsnee video. Prompt werd Cave, na jaren van afwezigheid, opnieuw opgepikt door MTV en rolde "Bring It On" meermaals per dag over het scherm. Hetzelfde, maar op kleinere schaal, lijkt te gebeuren met Portugal. The Man. Voor hun charmante single "Lay Me Back Down" werd een video opgenomen waarin enkele in bikini gestoken jongedames voorbijlopen, en jawel: het is weer prijs. MTV selecteerde de video voor Freshmen, een soort talentenjacht voor jonge bands.
En hoewel ze niet zo heel jong meer zijn, is Portugal. The Man voor velen toch nog een nieuwe band. Het gezelschap is afkomstig uit Wasilla, een paar duizend zielen tellend gat in Alaska van waaruit, althans volgens de vorige burgemeester van het stadje, je Rusland kan zien liggen. Met diezelfde burgemeester ging Portugal. The Man-bassist Zach Carothers als tiener in de clinch over een skatepark waar de stad niet van wou weten. Na een anderhalf jaar durende strijd wonnen de jongeman en zijn kompanen het pleit en kregen de lokale boarders hun hangplek. Tien jaar later staat het ding er nog steeds, maar is Carothers met heel andere zaken bezig.
Een tijdlang was dat bijvoorbeeld Anatomy Of A Ghost, een op hardcore geïnspireerde band waar Carothers voor het eerst samenwerkte met John Gourley. Die laatste zou later overigens ook frontman worden van Portugal. The Man, een band die net met Censored Colors een derde, avontuurlijke plaat heeft uitgebracht. Verder van hardcore kan het duo zich niet meer verwijderen, maar daar gaan we, gezien de kwaliteit van deze plaat, niet moeilijk over doen.
Censored Colors is immers een door melancholie en bitterzoete emoties aangedreven, experimenteel indieplaatje geworden. Dat maakt dat het album in eerste instantie niet overdreven vlot in het gehoor ligt en verschillende luisterbeurten nodig zijn om de ware schoonheid naar boven te laten komen. Nummer per nummer dringt echter door wat een talent in deze band aanwezig is, en hoe succesvol en verscheiden dat aangewend wordt.
"Never Pleased" heeft bijvoorbeeld de allures van een psychedelische stadionrocker, terwijl klaagzang "All Mine" Coldplay laat horen dat emoties niet per se samen hoeven te vallen met klefheid. En dan is er nog het afsluitende, epische dubbelnummer "1989/Our Way" dat de pathetiek niet schuwt, maar nooit vervalt in pathetisch gedram: het is een moeilijke evenwichtsoefening, maar Portugal. The Man volbrengt ze zonder onderuit te gaan.
In voornoemde single "Lay Me Back Down" gaan elektronica en catchy gitaren hand in, terwijl "Created" flirt met de speelse folk zoals we die kennen van CocoRosie. Dé parel van de plaat is echter het bloedstollend mooie "Colors", dat zowel de warmte en intimiteit van een liefdesnest biedt, alvorens te ontsteken in een wonderbaarlijke samenhang.
Dat typeert de schizofrenie van Portugal. The Man en is tevens ook wat deze band zo aantrekkelijk en fascinerend maakt. Het viertal doet dingen die op het eerste zicht onverzoenlijk ogen, maar het resultaat laat, na enkele beluisteringen, telkens weer een diepe indruk na. Al kan van jongelui die als tiener Sarah Palin een poepje hebben laten ruiken natuurlijk wel een en ander verwacht worden.
