Muzikantenwissels en het plotse overlijden van ex-bassist Tom Vermeersch zetten het Brugse rockensemble Lemon sinds 2006 op een laag pitje. Vandaag staan ze klaar met hun nieuwe plaat Endless Days, die niet enkel de opvolger van debuutplaat Magnetic is, maar tegelijkertijd de comeback van een band die bijna uit het oog/oor verloren was.
In 2003 stond hij –tot zijn eigen verbazing– nog op de hoogste berg van het Vlaamse muzieklandschap. "Summerghosts" en "Invincible" zorgden eerder al dat de naam Lemon een lamp in onze bovenkamer deed branden, en met het succes van debuutplaat Magnetic verkreeg de Brugse rockgroep toegang tot het podium van Rock Werchter. Niet veel later kreeg Lemon de kans om muziek te leveren voor de televisieserie "Kinderen Van Dewindt". En van daaruit, leek het klaar voor meer. Tot de groep plots uit de spotlights verdween. Bassist Tom Vermeersch verliet de band en werd vervangen door Bart Parmentier. Ook tweede gitarist Joachim Mestdagh besloot ermee te kappen. Een jaar later overleed ex-bassist Tom Vermeersch aan een hartstilstand. De snelle opeenvolging van gebeurtenissen was een klap in het gezicht voor Lemon. Hoewel er nooit aan stoppen werd gedacht, had de groep tijd nodig om zich opnieuw schrap te zetten.
Net op tijd staat ze nu klaar met een nieuw album. Net op tijd, want Lemon stond op een struikel verwijderd van het vergeethoekje. Dat heeft niet enkel te maken met hun afwezigheid, maar meer met het soort muziek zij brengen. Lemon behoort tot één van de groepen die platen maken waarvan u na één beluistering denkt: "Niet veel soeps", maar waarvan u na tien beluisteringen uw mening moet herzien. Het nadeel daarvan is dat niet iedereen de tijd en zin heeft om zover te gaan. Dat sommigen Endless Days meer zullen zien als één lang nummer, is ergens wel te begrijpen. De verschillende lagen die in deze muziek zitten, bevinden zich onder de oppervlakte en worden pas opgemerkt na een goede graaf- of in dit geval, luistertocht. Het mooiste goud vindt u nu eenmaal niet zomaar op straat.
De tweede full-cd van Lemon verrast zowel in goede als in slechte zin. Zo zijn er heel wat muzikale pareltjes te vinden op dit album, maar daarnaast helaas ook enkele voorbeelden van het tegendeel. "Heart Shaped Lie" behoort gelukkig tot de goede kant van het muzikale spectrum. Daarna komt "Blistered Minds" opzetten. Een mooie intro, gevolgd door een zachte strofe, maar dan gaat zanger Hans Vermeersch in het refrein met zijn stem als een heilig engeltje de hoogte in. Gevolg? Het geheel gaat van zacht over in gezeur en zet een domper op het nummer. De twee fraaie songs die erna komen, doen het mindere "Blistered Minds" wat vergeten. In "Man In Control" levert Lemon snedig gitaarwerk van de bovenste plank en combineert het met een heerlijk aanstekelijk refrein.
Wanneer Endless Days aan de helft zit, begint alles wat te slabakken. "Easy To Please" komt opzetten en heeft weinig om het lijf. Enkel de break — veertig seconden — die na twee minuten en twintig seconden op gang getrokken wordt, weet de oren te bekoren. Daarvoor/na is het horen, maar niet luisteren. Ook "Hey Now" verdwijnt in de grijze muur van middelmatigheid en weet niet te boeien. Vervolgens wordt er opnieuw plaats gemaakt voor pittigheid. "Anything At All" plaatst zich met een kwieke intro, een pakkend refrein en meeslepend gitaarwerk bij de favorieten van deze plaat.
Qua afsluiter kon het viertal zich waarschijnlijk niets beters gewenst hebben dan "Backseat". Een aandoenlijk refrein weggelopen uit Phil Collins’ repertoire zorgt ervoor dat dit nummer al half gewonnen heeft, maar het is zanger Hans Vermeersch die hier werkelijk fenomenaal uit de hoek komt en net voor het einde het beste van zichzelf geeft.
Conclusie: als u niet onmiddellijk overtuigd bent van deze plaat, druk dan nog een paar keer op de replayknop. Het is de moeite waard.
