Een duister hart kent geen vreugde. Waar alle licht ontbreekt, heerst slecht droefenis en tandengeknars. Maar een enkele flikkering van een vlam kan een symbool van hoop zijn. Een haast onzichtbare aftekening tegen het alles opslokkende zwart, zal helderder schijnen dan de felste zon.
De moderne magiër Mattew Sweet bant alle kleuren op de hoes van het inktzwarte How Shadows Chase The Balance maar laat wel een enkele lijn op de cover de duisternis doorbreken, alsof hij zeggen wil dat niet alles verloren is en niemand hoeft te wanhopen. Na twee albums (Boduf Songs en Lion Devours Sun) uitgebracht te hebben waarin begrippen als nihilisme, misantropie en radeloosheid gekerfd en gebrand waren, durft Sweet voor de eerste maal behoedzaam het zonlicht te laten schijnen in zijn door god en mens verlaten wereld.
Van dat sprankeltje hoop is op "I Can’t See A Thing In Here" echter nog geen sprake. De droefgeestig gestemde gitaar en lijdende stem van Sweet vormen nog steeds een paar gehuwd in de hel. Mantrisch worden de laatste twee zinnen herhaalt: "Don’t forget to fall apart, don’t forget to come undone." Ook "Pitfull Shadow Engulfed In Darkness" treedt als een verdoemde nazaat van de oude Boduf Songs naar buiten, het maanlicht in. De geluiden, thema’s en voorstelling zijn gekend en lang geleden al omarmd. Sweet opent zijn ziel en laat de wereld verdrinken in de aanwezige duisternis.
Ondanks de duidelijk aanwezige drums en piano valt er in "A Spirit Harness" al evenmin meteen vreugde te scheppen. Toch kan niet ontkend worden dat Boduf Songs gestaag zijn klankenpalet wil uitbreiden zonder aan de essentie van de songs te raken. Zo herbergt "Mission Creep" een weinig opbeurende boodschap ("All of my heroes died the same day") maar valt er een heel andere melodie dan voorheen te horen. De zachte gitaarklanken janken niet inwendig maar lijken een innerlijke rust gevonden te hebben.
Maar Boduf Songs kan niet zomaar zijn oude huid afschudden, hij blijft een plaat lang de mogelijkheden aftasten, nieuwe muzikale horizonten verkennen en tezelfdertijd vastklampen aan het verleden. Een mooier voorbeeld dan "Found On The Bodies Of Whales" is haast niet te vinden. Sweet zweert hardnekkig bij de muzikale krijtlijnen die hij op zijn eerste twee albums uittekende maar toch laat hij toe dat het nummer middels een slide-guitaar en lome bas dichter bij een verlaten en gebroken countrygeluid komt.
De banjo die op "Things Not To Be Done On The Sabbath" in duet/duel gaat met de gitaar verleent aan het nummer een vitaliteit die voorheen ondenkbaar zou zijn. "We fell to earth from pitch black skies" zing Sweet, waarbij hij geen kond doet van een zondeval maar wel een verrijzenis predikt. "Last Glimmer On A Hill At Dusk" openbaart zich dan weer als een vreemde countryballade waarbij opnieuw een sterrol voor de banjo weggelegd is. Ditmaal mogen evenwel ook strijkers en een kaduuk klinkende drum aantreden. Even lijkt het alsof Will Oldham zich tot de alchemistische principes heeft bekend.
De grote verrassing op het album is evenwel "Quiet When Group", dat als een zon waar de andere nummers als planeten rond cirkelen de kern van de plaat vormt. Het nummer draagt zoveel intrinsieke schoonheid in zich mee dat zelfs de engelen en duivels hun eeuwigdurende (on)heilige strijd staken om met ingehouden adem mee te luisteren. Gedurende enkele alleszaligmakende minuten houdt Boduf Songs de Heilige Graal der songsmeden in zijn handen. Maar ook hij weet dat het bezit ervan tijdelijk is.
Laat er echter geen misverstand over ontstaan: How Shadows Chase The Balance is nog steeds pekzwart en niemand zal het ooit in zijn hoofd halen om Mattew Sweet het zonnetje in huis te noemen, maar tezelfdertijd kan die ene glimp niet ontkend of genegeerd worden. Boduf Songs is niet langer verloren in de duistere poel der wanhoop. Het eerste zonlicht valt in de cel van deze kluizenaar binnen en verwarmt zijn aangezicht en ziel.
