Heeft een groep als The Dandy Warhols na een allesomvattende plaat als Odditorum Or Warlords Of Mars eigenlijk nog wel iets te vertellen? Het is maar hoe u het bekijkt: hippies met een voorliefde voor coole muziek om hun joints bij te consumeren kunnen in ieder geval niet om …Earth To The Dandy Warhols… heen. De rest van het publiek zal mogelijks met een déjà-vugevoel geconfronteerd worden, al valt er voor de aandachtige luisteraar toch nog altijd wat lekkers te rapen.
The Dandy Warhols heeft het zich met een plaat als Odditorum Or Warlords Of Mars zeker niet gemakkelijk gemaakt. Met het vrij ontoegankelijke album wist de groep een handvol Brian Jonestown Massacre-fans terug naar zijn stal te lokken, maar nefast was dat de band zijn publiek ermee in twee groepen verdeelde. Enerzijds was er een publiek dat Odditorium Or Warlords Of Mars niet lustte, en anderzijds was er een publiek dat de plaat net als hun absoluut hoogtepunt beschouwde en voor wie er bijgevolg geen weg terug was.
Voor beide kampen is er nu slecht nieuws: …Earth To The Dandy Warhols… bevat geen grotere hits dan er op de oude platen te vinden zijn, en is allesbehalve een overtreffende trap van het conceptuele Odditorium Or Warlords Of Mars. Het plaatje is eerder een plezant allegaartje geworden, waarop verschillende kanten van The Dandy Warhols terug te vinden zijn.
Dat neemt niet weg dat …Earth To The Dandy Warhols… bijzonder krachtig van start gaat: met "The World The People Together (Come On)" trapt de groep met veel toeters en bellen af en trakteert hij het publiek meteen op een overheerlijke, dromerige sixties-cocktail. Het nummer wordt meteen gevolgd door het stompende "Mission Control", dat in kracht te vergelijken valt met het niets ontziende "Horse Pills" van op The Dandy Warhols’ beste plaat Thirteen Tales From Urban Bohemia.
Met "Welcome To The Third World" bewijst The Dandy Warhols vervolgens dat …Earth To The Dandy Warhols… geen pure herhalingsoefening is: invloeden uit het discogenre worden perfect vermengd met typische rock-’n-roll. Het idee was altijd aanwezig — in het bijzonder toen de groep Welcome To The Monkey House met eighties-keyboarden verrijkte — maar we hebben er tot vandaag op moeten wachten om het concept verwezenlijkt te zien. Het resultaat mag er zijn.
Tot daar het ultrakorte vernieuwende gedeelte van het plaatje. Voor de rest bevat de plaat typische Dandy Warhols-nummers, al moeten wij wel toegeven dat deze doorgaans van uitstekende kwaliteit zijn. Neem nu bijvoorbeeld "Mis Amigos", dat perfect aansluit bij de feestelijke melodieën waarmee The Dandy Warhols de Californische zomer op Thirteen Tales From Urban Bohemia wist te vatten. Hetzelfde geldt voor "The Legend Of The Last Of The Outlaw Truckers Aka The Ballad Of Sheriff Shorty". Het liedje smeekt om op een zomerse namiddag met open ramen een ritje te maken in je auto. The Dandy Warhols hebben het altijd van zulke krachtpatsers moeten hebben, en ze zijn klaarblijkelijk nog steeds perfect in staat om dergelijke nummers met hopen bijeen te schrijven.
Dat doet bijna vermoeden dat de groep met …Earth To The Dandy Warhols… weer een best genietbare plaat heeft vervaardigd, ware het niet dat de finale van het plaatje minder tot feestvreugde stemt: "Valerie Yum" heeft een goede kern voor een onvergetelijk nummer, maar heeft door zijn beurtelings vertraagde en versnelde vocalen ongetwijfeld in kracht moeten inboeten. Afsluiter "Musee Du Nougat" kan men zelfs moeilijk een song noemen en bevat in wezen niets meer dan een gitaar en drumloos monotoon geluid, aangevuld met een parlando.
Een perfecte plaat kan men …Earth To The Dandy Warhols… bijgevolg niet noemen, maar is dat wel een probleem? Eigenlijk niet, want het brengt ons gewoon terug bij de inleiding van onze recensie en de daarbij aanleunende goede raad van The Dandy Warhols uit zijn groenste hit: "Smoke It!".
