Een rigide minimalisme dat toch dansbaar is, zij het dan met afgemeten danspassen en ingehouden passie: Byetone absorbeert de geschiedenis van de elektronische muziek alvorens die opnieuw in strakke en tot op het bot ontdane electroklanken opnieuw naar buiten te laten treden. Death Of A Typographer is muziek bij de hersengymnastiek.
Olaf Benders, de man achter Byetone, is een van de stichtende leden van het Raster-Notonlabel. Hoewel hij al sinds de vroeger jaren negentig actief is binnen de electro-scene is het aantal releases van Byetone op één hand te tellen én te reduceren tot enkele tracks op verzamelplaten, een 12” e.p. en een in beperkte oplage (500) uitgebracht album. Voldoende redenen dus om Death Of A Typographer als een (laattijdig) debuut te beschouwen.
Benders heeft dan ook zijn tijd genomen om zich onder te dompelen in de muziek alvorens met een heel persoonlijke visie en weloverwogen reflectie op het genre naar buiten te treden. Death Of A Typographer laat zich niet zomaar in deze of gene subcategorie plaatsen. Want hoewel een update van EBM en jaren negentig trance de meest voor de hand liggende vergelijkingen zijn, worden er net zo goed elementen uit Kraftwerk en de minimale electrosoundscapes gehaald. Byetone heeft zijn invloeden geïnternaliseerd alvorens ze volledig gemuteerd opnieuw uit te scheiden in onmerkbare dosissen.
Hoe onheilspellend en duister “Intro Bios” ook moge starten (de laatste seconden hinten al naar het volgende nummer), met “Plastic Star” wordt meteen een robottendans ingezet. De pulserende track mikt op het hoofd en de benen door electrowave naar de 21e eeuw te vertalen en kille abstracties van electrogroepen uit de jaren tachtig naar een moderne danstempel te lokken. Met “Straight” wordt die achtergrond in EBM en wave nog duidelijker in de verf gezet. Ritmes worden op en naast elkaar geplaatst in verschillende toonhoogtes tot een bezwerend en repetitief geheel.
In “Rocky (Soft)” wordt gehint naar The Human Leagues “Being Boiled” maar tezelfdertijd is het nummer een trancetrack bij uitstek waarbij het repetitieve en het minimalisme van de vorige nummers naar een nieuw niveau getild worden. In al zijn eenvoud klinken de nummers meer doordacht en complex dan voor mogelijk kan worden gehouden. Byetone neemt de luisteraar bij de neus door zich enerzijds volledig in vervlogen tijden terug te trekken maar daarbij anderzijds wel het idioom van verschillende genres en artiesten naar hartelust te plunderen. En dus klinkt “Black Is Black” als een trancetrack maar is de beat te haastig voor pure relaxatie en net zo incorporeert “Grand Style” dubelementen zonder de taal van de straat te spreken.
De grandeur of hartslag van een Burial ontbreekt volledig, maar een gevoel van donkere steegjes en schimmige straatjes zweeft wel door de song. Vanuit dat oogpunt mag de dubbeltrack “Capture This (Part 1)” en “Capture This (Part 2)” beschouwd worden als een grootstedelijke paranoïde reactie (Part 1 vooral) op wat er niet is. Die reactie wordt nog meer in de verf gezet in het van bijna alle beats en ritmes ontdane “Heart” dat onheilspellende klanken koppelt aan een hartslagpatroon. De langverwachte uitbarsting komt er niet terwijl het nummer zelf langzaam wegdeemstert.
Death Of A Typographer klinkt als een plaat uit de vorige eeuw die nu pas opgenomen is. In zijn structuur en opbouw lijken de jaren tachtig en negentig opnieuw tot leven te komen terwijl zijn klankenpalet net hedendaags is. Byetone laat zich niet reduceren tot een tijdperk of genre. In die ongrijpbaarheid ligt de kracht van de plaat maar ook zijn raadsel. Byetone heeft een album uitgebracht dat niet alleen bedrieglijk eenvoudig en verrassend complex is, maar ook hyperindividueel en persoonlijk.
