Bij het tweede album van Lair Of The Minotaur maakten de liner notes meteen duidelijk dat hier een brok lillend metaal afgeleverd zou worden. Ditmaal windt de begeleidende perstekst er nog minder doekjes om: de plaat is "a concept album about solving conflicts with a big fucking axe!".
Finesse of fijngevoeligheid moeten op War Metal Battle Master met andere woorden niet gezocht worden: Lair Of The Minotaur verandert geen jota aan zijn mix van death en black metal met de nodige thrash- en hardcore-invloeden. De songs razen nog steeds als formule 1-piloten op steroïden door het album met een furieusheid en agressie die zelfs Olivier Mangains zogenaamde pitbulltactiek laat verbleken tot het amechtig keffen van een schoothondje.
Ongetrainde oren zullen nauwelijks een verschil horen tussen de verschillende tracks. Toch weet de groep nog steeds de nodige variatie aan de dag te leggen zonder het doel uit het oog te verliezen: brutale en nietsontziende metal van het meest kwaadaardige soort voortbrengen. Net als bij de twee vorige platen switcht zanger/gitarist Rathbone bovendien nog steeds moeiteloos tussen death metal-grunts, black metal-gekrijs en hardcore/thrash-geblaf, bij voorkeur zelfs in een en hetzelfde nummer.
Met de honger en lust van jonge honden wordt het ene nummer na het andere afgevuurd zonder ook maar een ogenblik van respijt. "Doomtrooper" vormt de belangrijke uitzondering, niet alleen door zijn twee minuten durende intro, maar ook en vooral door de overduidelijk op heavy metal-leest geschoeide uitspattingen die het nummer tot een curiosum op de plaat maken. In de andere tracks vormt de onheilige drievuldigheid death/thrash/black in al zijn vormen (behalve dan het symfonische mietjes-subgenre) immers de hoofdmoot.
Of het nu om de sonische terreur van "Lord Of The Undead Vengeance" gaat, of om het mid-tempo voortdreunende "Slaughter Of The Bestial Legion", de achtergrond blijft een bloederig slagveld van knappende botten, gekloven schedels en afgehakte ledematen. War Metal Battle Master is niet minder dan het auditieve equivalent van een barbaars en middeleeuws strijdfront, getuige het poëtische getitelde "When The Ice Giants Slayed All", de titeltrack en verder ook "Slaughter The Bestial Legion".
Wie na de vorige albums Carnage en The Ultimate Destroyer nog steeds snakt naar een portie geweld, mag zijn bijl nu al wetten. Acht nummers lang wordt er namelijk geschreeuwd, gekrijst en gebruld, terwijl gitaren worden gemarteld en drums onder de voet gelopen. Theekransjes of bingoavonden zijn duidelijk geen optie voor het trio, tenzij er voldoende bloed vloeit.
