Allicht ligt het aan ons, maar vraag ons om een vijftal interessante Franse rockgroepen van nu op te sommen en wij tonen u een mond vol tanden. Aan toonaangevende, invloedrijke artiesten in electro- en hiphopland (Daft Punk, MC Solaar, Air, Justice, Etienne de Crécy, et nous en passe beaucoup) nochtans geen gebrek bij onze Zuiderburen, om nog maar te zwijgen over de karrenvracht gevierde chansonniers. Maar genietbare gitaarrock, neen, daar wringt het schoentje blijkbaar.
Heeft de Franse jeugd andere dingen aan zijn hoofd dan in een garage met enkele opgetrommelde maten te staan rammen op een aftandse gitaar? Ligt het aan de afkerige houding tegenover al wat Engelstalig is (rock-‘n -roll is van bij zijn geboorte toch hoofdzakelijk een Angelsaksische aangelegenheid)? Is het een gebrek aan een solide gitaartraditie? Of is er integendeel wel degelijk een florerende, opwindende rockscène, maar gaat die jammer genoeg grotendeels aan ons – – de blik al te krampachtig op Groot-Brittannië en de USA gericht – – voorbij? Verwacht hier van ons geen diepgaande analyse over het hoe en het waarom van dit manco aan kwaliteitsvolle Franse rockbands, wij hebben net een thesis bijeengepend. Liever gaan we over naar de orde van de dag: het bespreken van Oh! Things Are So Corruptible van de Parijse band We Insist!
Eerlijk gezegd heeft het geen haar gescheeld of we hadden Oh! Things Are So Corruptible met een etiket return to sender beplakt. We Insist! (op uitroeptekens wordt er hier niet gerantsoeneerd) deinst er namelijk niet voor terug zijn vijfde langspeler te openen met een aperte rip-off (!!!). Leg de intro maar eens naast die van “Around The World” van Red Hot Chili Peppers en u zult meewarig het hoofd schudden. Ook de overige gitaarlijnen in de openingssong kunnen als Pepperiaans omschreven worden (zie ook: “Exhausted”), terwijl de zang ons nog het meest aan Cake doet denken. U mag voor uzelf uitmaken of dat als compliment gezien kan worden.
Op zijn website stipt We Insist! onder andere Queens Of The Stone Age, Tool, Primus, At The Drive In, Shellac en David Lynch als belangrijkste invloeden aan. Welke impact de laatste op dit plaatje heeft gehad is ons nog steeds een raadsel, maar Oh! Things Are So Corruptible staat voorts inderdaad vol wilde noise-uitbarstingen, hamerende drums, repetitief gitaargebeuk, onvoorspelbare tempowisselingen, dronken blazers en zangpartijen die afwisselend aan Maynard James Keenaan (Tool) en Tim Vanhamel (de Vanhamel van bij Millionaire en Evil Superstars welteverstaan) doen denken. Genoeg ingrediënten voor een heerlijk rockend plaatje, zegt u? Klopt volledig, ware het niet dat de mayonaise om één of andere reden slechts zelden echt pakt.
Songs als “Imperial Catechism”, “Exhausted” of “Seclusion” zijn namelijk al te nadrukkelijk rond één en dezelfde riff opgebouwd, waardoor te veel songs op deze plaat onderling inwisselbaar zijn en vooral een stuk te weinig smerig. De aangewende invloeden liggen er bovendien vaak al te dik op, terwijl We Insist! zelf op geen enkel moment ook maar in de buurt van het niveau van hun grote voorbeelden uitkomt. Bij een beginnend groepje kan dat nog met de mantel der liefde bedekt worden, maar als dit reeds je vijfde album is, mag er ons inziens wel een beetje meer eigen smoelwerk worden verwacht, nietwaar? Ook de toegevoegde waarde van de vaak vreemde bokkensprongen makende blazers (“Half Awake”, de bijna acht minuten durende slotsong “Early Recollections”) is ons niet helemaal duidelijk.
Oh! Things Are So Corruptible is kortom een plaatje waar wij warm noch koud van werden, van een groep die zijn genregenoten van bij ons (The Germans, Waldorf, General Mindy, to name but a few) nooit in verlegenheid weet te brengen. Om eens on-Belgisch chauvinistisch uit de hoek te komen.
