Het gaat goed met hiphop, dank u. Zowel mainstream als underground komt er vers talent bovendrijven dat het genre opnieuw op sleeptouw neemt. The Cool Kids vormt een mooi voorbeeld: twee jonge knapen uit Chicago die hun inspiratie halen bij de old-school rappers uit de jaren tachtig.
Vooral de aanhangers van de populaire hiphop bleven de voorbije jaren wat op hun honger zitten. Het gat dat fenomeen Eminem geslagen had, raakte maar niet opgevuld. Nakomelingen als Lloyd Banks en Stat Quo misten dezelfde branie en bleken bovendien een stuk minder getalenteerd dan de blanke rapper. Het was wachten op Kanye West en zijn pupil Lupe Fiasco. Zij dienden het genre een nieuwe kwaliteitsinjectie toe. Met hun sound die duidelijke sporen vertoont van de soulmuziek uit de jaren zestig, wonnen ze zowel het respect van de kids als van de echte liefhebbers. Al gaan die lofbetuigingen sinds kort ook uit naar The Cool Kids, ieder zichzelf respecterende magazine of muziekblog uit Amerika bewierookte het duo de afgelopen maanden. Op The Bake Sale verzamelen Mikey Rocks en Chuck Inglish hun strafste nummers met als doel ook het Europese publiek voor zich te winnen.
Dat de Europeanen wel oor hebben naar hun authentieke hiphopvariant, speelt hen alvast in het voordeel. “Bassment Party”, “One Two” en “Black Mags” zijn vertellingen over het alledaagse leven, de plaats waar ze opgroeiden, feesten, bmx’en, …. Omdat we hier sinds jaar en dag weinig voeling hebben met de gangsta-cultuur, voelen we ons meer aangetrokken tot dit soort oprechte rappers die een positieve boodschap uitdragen. Verkondigen waar je echt voor staat, daar draait het om. "There's a lot more ungangsta niggas than there are gangstas", liet Mikey Rocks onlangs nog in een Amerikaans magazine optekenen.
Ook muzikaal grijpen The Cool Kids terug naar de gouden eeuw van de hiphopmuziek. Droge funk-breakbeats rollen opnieuw uit de Roland 808 en de baslijnen slepen als nooit tevoren. “What It Is” had zo op het baanbrekende Paid In Full van Eric B. & Rakim kunnen staan. Een plaat die ook voor Chuck zelf als grootste inspiratiebron geldt: “When I was little, I wanted to be that album cover.” Op “88” brengt het tweetal een hulde aan die tijd van kleurrijke sportkleding, rapwedstrijden en breakdancing: “Do the smurf/ Do the wop/ Baseball bat/ Rooftop/ Like I'm bringin '88 back”.
Toch is The Bake Sale geen absolute retrotrip. De producties bevatten dan wel duidelijke knipogen naar het verleden, ze voelen steeds eigentijds aan. Zo houden “Black Mags” en “One Two” het midden tussen de dirty-south-hiphop van Timbaland en de Miami bass van Spank Rock. Elders vallen er duidelijk sporen te detecteren van de Europese electro-aanpak van Roots Manuva en New Flesh. Kortom: met één voet in het verleden, is de andere al onderweg naar een mooie toekomst.
Kwatongen die beweren dat dit olijke duo niet meer is dan een kunstmatige hype, in het leven geroepen door MySpace en een hippe blog als Pitchforkmedia, hebben het dan ook verkeerd. Op die manier bekendheid verwerven, behoort anno 2008 eenmaal tot de regels van het spel. The Bake Sale is een als ep vermomd visitekaartje dat kan tellen: jong, verfrissend en compromisloos. Als The Cool Kids tegen dan nog een tikkeltje aan maturiteit winnen, kijken wij nu al uit naar dat eerste echte album.
