Net nu tweede plaat No Promises ervoor had gezorgd dat Carla Bruni’s muziek zich kon onttrekken aan de ranke, langbenige schaduw van haar modellencarrière, trouwt ze met de huidige Franse president. Dat huwelijk werpt geen schaduw, maar een hele zonsverduistering over de muzikale inhoud van deze plaat. Met een eclipsbrilletje bij de hand, zijn er echter mooie dingen in te ontwaren.
Carla draagt een witte bikini op vakantie! Carla naakt in een Engelse krant! Carla heeft een hoed op! Carla wilt kinderen met Nicolas! Twee zelfs!
Bruni kan de laatste tijd alleen maar haar gelijke vinden in Gracy Kelly en Prinses Diana bij alle buitensporige aandacht die ze de laatste maanden "genoten" heeft als Première Dame. De manier waarop ze daarmee omgaat, is een subtiele rode draad door deze plaat: voor mij is er eigenlijk heus niet zoveel veranderd (vandaar ook de albumtitel) en, vooral, dit is gewoon een zoveelste gril van die wispelturige liefde (een thematiek die ze altijd al heeft bezongen).
Bovendien kan het vergrootglas om verwijzingen naar haar nieuwste grand amour te vinden, ook al meteen opgeborgen worden. Het album was al zo goed als volledig geschreven voor hun affaire in een stroomversnelling terechtkwam. Wel een terechte bekommernis zou kunnen zijn dat Bruni nu moet letten op/schrappen in wat ze zingt: een presidentsvrouw moet nu eenmaal beter op haar worden letten — zie bijvoorbeeld al de kleine verwijzing in "Tu Est Ma Came" naar drugs uit Columbia, die het land (hypocriet genoeg) al deed steigeren. Maar gelukkig blijft Bruni haar mijmerende, persoonlijke zelve die niet braafjes op de vlakte blijft.
Elk leven is immers een constante oorlog vol veldslagen tussen wat je wilt en wat je kunt bereiken; Comme si de rien n’était is een drie kwartier durende wapenstilstand waarin Bruni de balans kan opmaken. En die lijkt positief, te horen aan de doorgaans glimlachende nostalgie. Ze heeft genoten van haar liederlijke leven, maar de wilde jaren lijken stilaan voorbij: "Ma jeunesse me regarde cruelle/Elle me dit c’est le temps du départ" (in "Ma Jeunesse"). Al geeft ze in "Je Suis Une Enfant" toe dat dat niet zonder slag of stoot zal gebeuren, ze houdt de teugels van de tijd sterk in de hand: "Je suis une enfant/malgré mes quarante ans/malgré mes trente amants/…/Je reste une enfant/Amoureuse de l’instant."
Begrippen als "Jeunesse" en "Amour" worden personages in haar teksten. Daar doet ze mooie dingen mee, zoals in het prachtige "Notre Grand Amour Est Mort", waarin de liefde als een lijk wordt opgebaard. Ze bezingt de liefde graag als een verboden, of verrotte, vrucht, al kan die ook mooi rijpen: zo klinkt Bruni heel fragiel in het mooie, op piano dobberende "Déranger Les Pierres" of de cover "You Belong To Me" (voornamelijk van Chilton Price, maar ook al eens gecoverd door Dylan). "Salut Marin" is dan weer een lichtjes morose eerbetoon aan haar twee jaar geleden overleden broer Virginio.
Muzikaal zit er ook meer reliëf in deze plaat dan in zijn twee voorgangers. "Ma Jeunesse" is een aanstekelijk fanfarewalsje, in het dartele "Ta Tienne" voert de fluit het hoge woord, terwijl violen "L’Amoureuse" op een sokkel zetten — geen grote koerswijzigingen dus, Bruni heeft haar eigen nest in het Franse chanson gevonden. Ze zingt wel voor het eerst in haar Italiaanse moedertaal, in het bloedmooie slotnummer "Il Vecchio e Il Bambino": onder een laken geweven van banjo, cello en piano bewijst ze met haar beperkte, maar heerlijk hese stem dat een Italiaans chanson niet het equivalent van in plakkerige amaretto verzuipende tiramisu moet zijn.
Neenee, Comme si de rien n’était smaakt wél zo fris als een blaadje basilicum bij uw tomaat met mozzarella. Bruni maakt geen platen die ons steil achterover doen vallen, maar windt ons rond haar vinger met haar door een ochtendzon beschenen weemoed. "L’avenir est trouble et le passé troublant" zingt ze in "L’Antilope". Zolang ze daar plaatjes als deze over kan blijven maken, kan het ons niet schelen wie naast haar wakker mag worden in zijn sponde. Alhoewel.
