De Europese “An Evening With Down”-tour bracht de Amerikaanse bluesmetal-band in april naar Brussel voor een avondvullend programma. Met leden van zowat elke grote band uit New Orleans en Louisiana (NOLA) mag het zich al twaalf jaar lang met recht en rede de ambassadeur van de scène noemen.
Een gesprek met Bower is als praten met de geïncarneerde muziekgeschiedenis: als ervaren rot heeft hij een bijna mythische status verkregen door z’n engagement in ettelijke NOLA-bands. Eyehategod, Crowbar, Corrosion Of Conformity, Superjoint Ritual: stuk voor stuk zijn het gevestigde waarden in hun eigen specifieke metal-uithoekje, en stuk voor stuk hadden ze minstens één keer Jimmy Bower in de rangen, hetzij achter het drumstel, hetzij op de gitaar. Het leverde hem de titel van “peetvader van de New Orleans-sludge” op.
Bower: (hakkelend) “Wel… ja, dat zeggen ze… In elk geval, ik ben begonnen met toeren in het eind van de jaren tachtig, dus op dit punt zit ik gemakkelijk aan twintig jaar.”
enola: Wat is er veranderd tijdens die jaren, als je erop terugkijkt?
Bower: “Eigenlijk gewoon de progressie als muzikant. Op elke tour die je doet, leer je weer, je leert wat je anders moet doen. Je leert wat je wel en wat je niet moet meebrengen. Op vlak van de muziek… ik heb met zoveel verschillende bands getoerd, en het is leuk om wat ik geleerd heb te kunnen incorporeren in Down. En dat is waarom deze band zo goed werkt. Ieder van ons heeft al zo uitgebreid getoerd met andere projecten, dat we allemaal doorgewinterde muzikanten zijn. Zet dat samen en het werkt uitstekend.”
enola: Als je zegt dat je geleerd hebt om bepaalde dingen niét mee te brengen op tournee, welke zijn dat dan?
Bower: “Oh, eenvoudige dingen. Te veel jeans, te veel ondergoed, te veel kousen. En ik heb het nu weer gedaan! Ik heb veel te veel ingepakt voor deze tour. We begonnen in Rusland, dus ik dacht dat het Siberisch koud zou worden. Dus ik heb hopen thermische kledij meegebracht, die ik nu nergens kan gebruiken. Dit is trouwens de eerste Europese tour die ik ooit gedaan heb waar we onze eigen uitrusting meegebracht hebben. We hebben die maanden vooraf opgestuurd, en dat maakt echt een wereld van verschil. Nu heb ik m’n eigen drumstel en de gitaristen hebben hun rigs. Dat werkt gewoon veel beter en draagt allemaal bij tot een betere prestatie van onze kant.”
enola: Dit is jullie eerste concert in België. Waar bleven jullie zo lang?
Bower: “Wel, we zijn in 2006 naar Europa gekomen, voor wat een tour van vijf weken was. We deden zo veel van Europa als we konden, maar we raakten niet in België. Maar deze keer zijn we er dus wel geraakt. Ik heb hier trouwens al gespeeld met Crowbar en Eyehategod, ergens in de buitenrand van België in een paar punk-clubs. Dat waren geweldige optredens.”
enola: Het songmateriaal op III: Over The Underis een pak meer gebalanceerd uitgevallen dan op II. Was het een rationele beslissing om van III opnieuw een meer organisch geheel te maken?
Bower: “Down II was eigenlijk een soort van experiment. We huurden een boel materiaal en brachten het naar Phils schuur, zonder dat we ook maar iets van riffs hadden. In 28 dagen tijd hebben we het album geschreven, opgenomen en gemixt. Dat is misschien de reden voor het losse van Down II. Voor dit album, daarentegen, hebben we alle nummers vooraf op demo opgenomen. Het heeft een goed jaar geduurd om het te schrijven. Het was dus zeker een bewuste keuze, en ik denk dat het zo beter is.”
enola: Omdat II niet helemaal ging als verwacht? Of omdat jullie het gedaan hadden en het nu tijd vonden om verder te gaan?
Bower: “Precies, dat laatste. Ik geloof dat iemand ons verteld had dat Led Zeppelin het ook gedaan heeft. En wij dachten: “nou, dat kunnen we ook”. We hebben het nu gedaan en ik zeg niet dat we het nooit meer opnieuw zullen doen, maar bovenal was het gewoon een experiment. Heel stresserend, ook.”
enola: III gaat vooral om het overwinnen van tegenslagen, met onder meer orkaan Katrina en de dood van Dimebag Darrell. Dat maakt er een vrij atypische metal-plaat van: de meeste metal drijft immers nog steeds op frustratie, ook veel van het werk in jullie andere projecten trouwens.
Bower: “Om te beginnen is Down geen doorsnee band. Zo zien we onszelf tenminste niet. Vanaf Dimebags dood en in de loop van 2005 hadden we allemaal onze persoonlijke tragedies, onze eigen doden te betreuren, naast Dimebag. Het is eigenlijk wel grappig: in 2005 leek het alsof iedereen stierf. En dan schoppen ze ons plots pas echt goed in het gezicht, met orkaan Katrina. De boodschap van III is dus: wat je ook meemaakt, hou je sterk en trots. Ga door en kom er sterker uit, da’s wat over the under betekent.”
enola: Dat zie je ook weerspiegeld in de cryptische teksten.
Bower: “Inderdaad, zeker. Phils teksten zijn ongelooflijk. Hij wrong echt z’n hart uit op dit album.”
enola: Zoals hij altijd doet.
Bower: “Jep. Hij liegt niet. He don’t lie.”
enola: Is het niet moeilijk om een plaat te maken met zo’n positieve boodschap en toch tegelijk nog diezelfde agressiviteit te behouden?
Bower: “Deze plaat was pure therapie voor ons. Wanneer je zo veel slechte dingen overkomen, en je daalt tot op het absolute dieptepunt, dan kan je alleen maar nog naar omhoog. Het tijdstip voor het maken van deze plaat was perfect. We waren allemaal nogal te neergeslagen, maar toen we weer samen kwamen, nadat we elkaar lang niet gezien hadden, leefden we echt op. Het was geweldige therapie voor ons.”
enola: Vlak voor de release van III tekenden jullie bij Roadrunner en wat later deden jullie de dubbele Sabbath-tour. Het zorgde ervoor dat Down zijn eerder lage profiel van voorheen inruilde voor echte status. Het brengt jullie tegelijk ook in een positie om commentaar te leveren op de hedendaagse metalwereld. Zo geeft Mike Williams, de zanger van Eyehategod, in de biografie op jullie site kritiek op de gang van zaken in de muziekwereld met z’n licht uitgedeelde platencontracten en metal die allemaal hetzelfde klinkt.
Bower: “We zien onszelf niet echt als een metal-band. Ik zie ons als een rockband. We komen wel allemaal van metal. Wat we zelf de hele tijd zeggen, is dit: we zijn grote fans van metal, maar houden niet echt van wat er momenteel omgaat in het wereldje. So fucking let’s change it, you know. Laten we er iets aan doen. Da’s zowat onze houding, wat dat betreft.”
enola: Wat is het volgende doel nu?
Bower: “We nemen het zoals het zich aandient. Deze band is langzaam maar zeker in een monster aan het veranderen… en welke muzikant droomt daar nu niet van? En om onze integriteit te behouden en dezelfde mensen te blijven die we zijn, geen make-up op te hoeven doen of ons te verliezen in een gimmick, da’s geweldig. Dat is precies wat Down tot Down maakt.”
