Na twee best te pruimen studioplaten komt Babyshambles op een wel heel vroeg punt in de carrière aanzetten met een live-album. Wie zich verwacht aan de gebruikelijk te-ver-heen-om-een-akkoord-aan-te-slaan-toestanden komt bedrogen uit: Oh! What A Lovely Tour is simpelweg saai.
Seks, drugs en rock-’n-roll, in de smerige jaren zeventig was het zowat een heilige drievuldigheid. The Stones, The Sex Pistoles en later Nirvana: de grote namen vormden slechts het topje van de ijsberg van wat eens het hedonistische schouwspel was dat we kennen als de muziekwereld. Na de dood van Cobain in 1994 leek een nieuwe ethiek de rockwereld over te nemen: her en der waren er nog wel verhalen over booze en dope, maar niet alleen waren het uitzonderingen, ze waren ook van alle glamour ontdaan.
Enter Pete Doherty en Amy Winehouse. Sinds beide Britten enkele jaren geleden hun entree maakten in de muziekwereld, zijn de wilde verhalen opnieuw niet meer uit de kolommen te weren. Op zich is elke artiest zijn uitspatting gegund — Josh Homme schreef zelfs enkele briljante songs over de zijne, al kan daarbij weer de vraag gesteld worden in hoeverre het allemaal ernstig te nemen is en er misschien geen sprake is van image building.
Maar al dat gebruik van pretmiddelen is slechts nuttig voor zover het de muzikale bezigheden niet kwalitatief onderuit haalt. Wie bijvoorbeeld aanwezig was bij het concert van Babyshambles op Les Nuits 2006, zal zich vast nog herinneren dat een gedrogeerde frontman niet noodzakelijk een goede frontman is. Maar er is hoop, blijkens de zopas verschenen live-registratie Oh! What A Lovely Tour. Op die cd en dvd is het concert te vinden dat Babyshambles afgelopen december gaf in Glasgow, tijdens de eerste arena-tournee van de band.
En het moet gezegd: de band klinkt technisch stukken beter dan tijdens die bij momenten gênante passage in de Botanique. Maar of dat de noodzaak van deze release rechtvaardigt? Hoewel het technisch allemaal klopt, voegen de uitvoeringen op dit live-album letterlijk niets toe aan de bekende studioversies. Zelfs een sterke single als "The Blinding" weet geen vonken te veroorzaken. Ook Libertines-overlevertje "The Good Old Days" maakt weinig of geen emotie los en verzinkt in het moeras der eenvormigheid dat gevormd wordt door de Babyshambles-nummers.
Daar komt nog bij dat op de dvd, los van enkele videoclips als extra, niets anders te vinden is dan wat op het audioschijfje staat. Nu zijn concertfilms doorgaans al een hele opgave om uit te zitten, maar Babyshambles doet er nog een schepje bovenop door een ronduit slaapverwekkende schijf af te leveren. Enige opsteker is de euforie die in slotnummer "Fuck Forever" eindelijk toch nog even de kop op steekt. Maar als Babyshambles zelfs met dat nummer de vlam niet meer in de pan zou krijgen, werd het pas écht tijd om in te pakken.
Een redelijk overbodige release dus, die alleen voor de die-hardfans een wel heel vroeg kerstcadeau vormt. Zijn het de drugs, of op dat moment misschien het gebrek er aan, of gewoon een minder dagje: het zal ons eerlijk gezegd worst wezen, maar feit is dat hier een band te horen en te zien is die de mist in gaat. Het enige verrassende daaraan is dat het eens niet op de manier gebeurt waarop we dat gewoon zijn. En dat het gebeurt natuurlijk, zoals duizenden festivalgangers onlangs in Werchter konden vaststellen.
