Een moordgriet, een woest blikkende gitarist en een drumcomputer. Meer is niet nodig om een van de meest overweldigende platen van het voorjaar te maken. Voor The Kills Brugge ook live innemen, vertelt de helft van het duo over de drijfveren van de band.
Alison Mosshart, VV voor de fans, heeft niet het imago een spraakwaterval te zijn tijdens interviews. Meestal laat de jonge Amerikaanse het praten over aan haar Britse sidekick, Jamie Hince — ofte: Hotel. Vandaag is het echter Hince die geen zin heeft om te praten. De man heeft wat anders om handen in de tourbus en volgens ingewijden is dat een fotomodel met een voorliefde voor rockers. Wat daar eventueel van aan is, kan u volgen in de vakpers en de nerveuze blik op Mossharts gezicht. Het lijkt erop dat we dat onderwerp beter niet aansnijden. Dan maar voorzichtig vragen waarom het ditmaal drie jaar geduurd heeft voor de nieuwe plaat klaar is.
Alison Mosshart: “Er is niet echt een reden waarom we zo lang gewerkt hebben. Het is het werken zelf, denk ik. Jamie en ik zijn allebei zeer perfectionistisch en we houden niet op met werken voor iets helemaal is zoals we het willen.”
“Het kiezen van songs is bijvoorbeeld iets dat best wat tijd in beslag neemt. Voor Midnight Boom hebben we een dertig-veertigtal nummers geschreven. Dan is het zoeken naar de songs die echt juist zijn, en proberen we ergens de puzzel in elkaar te passen.”
“En dan het grote dilemma: nemen we een producer of niet? Bijna alle producers die we ontmoetten, leken wel het vleesgeworden Los Angeles, waardoor we besloten hebben zelf alles in handen te nemen.”
enola: Wat is er mis met LA?
Mosshart: “Die stad wordt voortgestuwd door de zucht naar geld en roem. Zonnig en heet bovendien, wat op zich niet erg is, maar de stad drijft me gewoon richting zwakzinnigheid.”
enola: Niet alleen met LA is een en ander mis, zo blijkt uit “What New York Used To Be.”
Mosshart: “Goh, eigenlijk gaat dat niet enkel over New York, maar over overal. Alles verandert overal, en niet per se ten goede: het hele leven wordt zo gereglementeerd en overal word je betutteld. Ga je op restaurant, dan mag je alleen nog roken als je zoveel meter van het restaurant wegblijft. Wil je het vliegtuig op, dan moet je eeuwen voordien op de luchthaven verschijnen en je hele leven uit de doeken doen voor je het toestel in mag.”
“Het nummer gaat over een algemeen verlies van alles wat kostbaar is. Mensen zoeken geen dingen meer, want iedereen heeft alles al. New York is een goed voorbeeld van die tendens: het is de laatste tijd zo’n cleane stad geworden dat je er bijna niet meer kan of durft ademen. Er gebeurt ook niets meer, het is er te duur geworden om te wonen en de mensen zijn er totaal niet meer in elkaar geïnteresseerd.”
enola: Is dat niet iets dat altijd en overal opduikt: mensen die voornamelijk met zichzelf bezig zijn?
Mosshart: ”I dunno. I still care. Maar volgens mij is er nu toch iets aan de hand dat je niet eerder zag. Voor wie nu geboren wordt, is alles entertainment: kunst, televisie, maar ook natuur. Ik wil geen vroeger-was-alles-beter-verhaal afsteken, maar ik ben tegen een redelijk kunstzinnige achtergrond opgegroeid, en stel nu vast dat die omstandigheden van toen nagenoeg verdwenen zijn. Nochtans is het nog maar enkele jaren geleden dat ook ik in een groepje zat dat de ziel uit zijn lijf moest spelen om genoeg benzine te kunnen kopen om tot de volgende stad te raken. Platen kwamen ook niet in een fractie van een seconde op een harde schijf terecht: je liep daar maanden naar te zoeken. En wanneer je plots al die dingen binnen handbereik hebt, en nooit geweten hebt dat het ooit anders was, dan heb je een bepaalde voeling met wat je bewondert verloren.”
enola: Hoe overleef je met The Kills binnen die postmoderne wegwerpcultuur?
Mosshart: “Gewoon, door zo hard mogelijk je best te doen. Jamie en ik steken niet alleen heel veel tijd in de nummers, maar bijna nog meer in de hoes. Alles moet kloppen tot in de laatste details. Het artwork is net zozeer een onderdeel van een plaat als de muziek. Tenminste: als je er van uitgaat dat er nog mensen rondlopen die ook effectief een plaat willen hebben.”
enola: Dat streven naar een mooi totaalpakket, ligt dat ook aan de basis van de dvd I Hate The Way You Love die werd weggegeven bij voorganger No Wow?
Mosshart: (knikt) “Die film vertelt het verhaal van het eerste jaar van de band. We hebben toen letterlijk alles gefilmd. Het was voor ons ook zo’n bijzondere tijd: voor het eerst hadden we het gevoel dat we met iets magisch bezig waren en dat wilden we vasthouden. Het had ook iets zeer avontuurlijks: we hadden in het begin geen tourbus, we reden zelf van het ene optreden naar het andere.”
enola: Dat is zowat vijf jaar geleden. Kijk je daar nu melancholisch op terug?
Mosshart: “Het was in ieder geval romantischer dan nu. Er werkte niemand voor ons. Het was bij momenten totaal waanzinnig, maar er was geen businesskant, dus ergens had het zeker z’n voordelen.”
enola: En toen kwam het punt waarop jullie plots interviews gingen geven, iets wat in het begin consequent geweigerd werd.
Mosshart: “In het begin deden we er geen, omdat we ons er niet klaar voor voelden. Ons idee was om met muziek mensen te bereiken, niet door praatjes in een of ander tijdschrift. Zoals wij het zagen, was het voldoende om te communiceren door platen op te nemen en brieven te schrijven die in de hoes werden afgedrukt. Als je geen interviews geeft, vellen luisteraars ook een eerlijker oordeel, want ze kunnen het alleen maar baseren op de muziek die je hen laat horen. Bovendien: wat heeft een beginnende band te vertellen? Ons idee van The Kills is overigens nog altijd om muziek boven alles te laten komen en zoveel mogelijk goede platen te maken.”
enola: Is dat niet een beetje een naïeve gedachte? Er zijn bitter weinig bands die een hele carrière lang platen maken die de moeite waard zijn.
Mosshart: (droog) “Sonic Youth.”
“Oké, er zijn inderdaad maar een handvol artiesten die er in slagen platen te blijven maken die je omver blazen, maar wanneer je dat niet als doel stelt voor jezelf, heeft het geen zin om muziek te maken, wel?”
“Met The Kills willen we ook iets opbouwen, iets kunnen doen dat verbluft. Neem opnieuw Sonic Youth: er zijn momenten geweest dat ik bij een nieuwe plaat dacht: wat doen ze nu? Maar dan draai je zo’n album een aantal weken en telkens denk je opnieuw: dit is (fluisterend) amazing.”
“Er moet simpelweg een uitdaging zijn. En mogelijkheden om je te ontplooien. Zelf heb ik nu pas min of meer door hoe drummachines werken, en daar valt dan heel wat mee te doen.”
enola: Al zal een drummachine nooit rechtstaan en een idee in de groep werpen.
Mosshart: “Neen, maar dat is geen drama. Jamie en ik zorgen voor de ideeën en zo’n drumcomputer is in wezen geen ander onderdeel van de band dan eender welk instrument. Bovendien speelt Jamie excellent drum.”
“En ja, er werd ons al eens het verwijt gemaakt dat onze duobezetting en die drumcomputers een gimmick zijn, maar voor ons is het dat niet. Ik kan er moeilijk bij dat mensen direct zo’n oordeel klaar hebben.”
“Ik wil overigens niet in een vierkoppige band zitten, dat heb ik vroeger gedaan en The Kills is ons ding: Jamie en ik zijn zowat familie. Dit werkt zoveel beter dan een band met vier personen. Toen ik nog in zo’n groep zat (punkband Discount, jvb), vond ik het eigenlijk veel minder aangenaam om muziek te maken. Vier mensen kunnen best fijn zijn, maar de hele tijd met vier mensen optrekken, is hels. Dat zijn vier personen die altijd praten, ideeën hebben en hun eigen zin willen doorduwen. Op den duur drijf je zo ver af van je muzikale intenties, dat het eindresultaat voor iedereen tegenvalt, simpelweg omdat het één groot compromis is. Er zijn bands waar het wel werkt en waar de magie vanaf spat, maar dat ervaar ik zelf alleen wanneer ik met Jamie samenwerk.”
enola: Je hebt wel samengewerkt met bijvoorbeeld Placebo. Hoe aard je in zo’n band?
Mosshart: “Je kan het eigenlijk niet vergelijken. Ik zing mee op “Meds” en dat is alles. In zo’n geval staat op voorhand vast welk deel aan welke song je gaat bijdragen en is je eigen betrokkenheid beperkt tot het inzingen van je tekstregels. Creëren kan je dat niet echt noemen: je luistert gewoon naar het nummer en zoekt dan uit hoe je de tekst brengt. Het resultaat is soms ook enigszins vreemd: maanden later ligt er plots een plaat in de winkel waar je enkele regels op zingt. Het is ook een beetje een raar verhaal: ik ben niet zo’n immense Placebo-fan, maar we hebben met hen getourd en Brian Molko en Jamie zaten samen op school, dus het zijn wel zo’n beetje vrienden.”
”Bij Primal Scream zing ik mee op twee nummers van Riot City Blues en daar was de situatie enigszins anders: al sinds mijn tienertijd ben ik een immense fan van de band en dan tril je toch een beetje op je benen als je plots met hen in de studio zit.”
“De clou is, denk ik, dat je een beetje een andere persoon moet worden wanneer je bij een andere artiest aan de slag gaat, maar dat je toch nog net genoeg jezelf moet zijn, want daarvoor ben je, normaal gezien toch, gevraagd.”
enola: Zoeken dus, net zoals bij je eigen muziek.
Mosshart: “Het is art, dus sowieso zijn er innerlijk een miljoen verschillende karakters die in een bepaalde chemische samenstelling naar buiten komen. Er zijn honderden persoonlijkheden mogelijk om al die verschillende ideeën en gevoelens naar buiten te laten. Hoe hard je ook probeert, je kan nooit volledig jezelf zijn in deze job.”
enola: Maar er is toch een dunne lijn tussen jezelf zoeken en iets worden dat je niet bent?
Mosshart: “Ik denk niet dat het noodzakelijk iets negatiefs is. Het helpt je om de dingen rondom je op verschillende manieren te bekijken en ze te begrijpen. Het betekent niet dat ik mezelf niet ben, maar misschien eerder mezelf op een andere manier.”
enola: In hoeverre komt dat tot uiting binnen The Kills? Als jullie op het podium staan, lijk je tot gewelddadigheden in staat, terwijl je nu hooguit lichtjes onrustig bent.
Mosshart: “Tja, ik weet het soms ook niet goed. (tobt) Ik denk dat veel mensen niet beseffen hoe eng het voor ons is op dat podium. Voor we op moeten, ben ik één brok zenuwen en daardoor word je wel lichtelijk gek eens je op het podium staat. Het is zo beangstigend om voor een publiek te verschijnen, dat ik elke keer mezelf moet forceren om het podium op te wandelen. Eens je daar staat, giert de adrenaline door je lijf. Pas tegen het einde van het concert ben je terug een beetje op je gemak en dan denk je: hmm, laten we dit nu onmiddellijk opnieuw doen.”
Zondag 13 juli spelen The Kills op het Cactusfestival in Brugge.
