Fenrir heeft de wereld verslonden en in de allesoverheersende duisternis weerklinkt het gehuil van de laatste overlevenden. De mensheid is tot ondergang gedoemd, het orkest speelt in weerwil van de legende en traditie niet "Nearer, My God, to Thee" maar een chaotische barrage van klanken en geluiden, in de moderne wereld gekend als black metal.
Sinds de Noorse heerschappij bijna twintig jaar geleden is er veel veranderd in de black metalwereld, de ideologie van haat is in afgezwakte vorm over de hele wereld uitgezwermd en wordt niet langer als de schurftige paria binnen de muziek beschouwd. Sommige groepen maakten van deze opwaardering gebruik om hun muziek uit te breiden en toegankelijker te maken, terwijl anderen zich net dieper ingroeven in de wortels van het kwaad en compromislozer dan ooit werden.
Op Cult Of Ruins bewijst Menace Ruine (Canada) dat er een derde weg bestaat: rauw, puur en doordrongen van de traditie maar ook met de blik op andere horizonten gericht. Bij "Process Of Bestialization" verraadt alleen het snerpende gitaargeluid dat er meer aan de hand is. "Sky As Reversed Abyss" neemt de fakkel over en schakelt onmiddellijk enkele versnellingen lager. Opnieuw is het in de eerste plaats de gitaar die haast onmerkbaar het verschil maakt, cleane vocals zijn immers al lang gemeengoed.
Pas met "Kill The Egregore" wordt duidelijk hoe vertrouwd maar o zo vreemd Menace Ruine klinkt. De zanglijnen volgen een eigen melodie los van het nummer, terwijl de drums en gitaren continu om de heerschappij vechten. Ieder gaat zijn eigen weg en toch valt alles netjes op zijn plaats.
"They Who Enter Caves" raast ondanks zijn acht minuten zo snel voorbij dat pas met "Bonded By Wyrd" opnieuw duidelijk wordt hoe anders de groep weet te klinken zonder dat de vinger op de zere plek gelegd kan worden. Natuurlijk manifesteren de laatste vier minuten zich als buitenwerelds door voluit voor feedback en holle drums te kiezen, maar de kern van het nummer ligt wel degelijk in de voorgaande zeven minuten, waarbij Menace Ruine een song zonder gelijke aflevert.
Het tergende "Dove Instinct" vormt de perfecte antithese en laat flarden Profanatica (de stem) ondergaan in een poel van feedback, auditieve experimenten en avant-garde black/doom. Hiermee is eigenlijk alles gezegd, geen wonder dus dat "Atavism" opnieuw een hommage aan de hoogdagen wil zijn en doelbewust voor een explosie van drums, gitaren, keyboards en gekrijs kiest zonder zich te verliezen in technische franjes of overdachte spielereien. De midgaardslang bijt toch ook in de eigen staart.
Ook Kludde wil de traditie eren zonder deze klakkeloos over te nemen. De band slaat niet de weg van het subtiele experiment in, maar kiest voluit voor black metal met de nodige death en trash-invloeden. In den vergetelheid… heeft daardoor niet alleen een zuiverder geluid maar ook technisch en melodisch gevarieerdere nummers. Daarenboven beschikt Uglúk over een grunt die tussen krijsen en krachtdadig brullen in hangt, waardoor zijn stemgeluid minder inwisselbaar is.
In den vergetelheid… is echter ook een eenduidiger album waar de variatie eerder in details te vinden is. Van bij "Branden in d’helle" tot en met afsluiter "Het zout der mistroost" blijft de groep veel strikter binnen de krijtlijnen van het death/black/trash-genre. Uiteraard zijn er de nodige tempowisselingen (waar "Egnis Faatus" raast, neemt "Reglement (de steamer blues)" er zijn tijd voor) en durft de groep ook akoestische stukken in te lassen ("Metamorphosis").
Menace Ruine is het vunzige en vuile broertje van Kludde, achtelozer en gedurfder maar daardoor ook grilliger en slordiger. In den vergetelheid… brengt black/death op een hoog niveau, terwijl Cult Of Ruins kiest voor het experiment. Welke van beide groepen en platen te verkiezen valt, hangt daardoor volledig af van de persoonlijke voorkeur van de luisteraar. Tenslotte beleeft eenieder het einde anders, nietwaar?
