Domino, 2008
‘I like the places where the night does not mean an end/Where
smiles break free/And surprise is your friend and dancing goes on
in the kitchen to my favourite song’: na jarenlange
omzwervingen in een duisternis van hartenpijn, gegroefde emoties en
suïcidale doemgedachten, lijkt Will Oldham op zijn nieuwe plaat
licht aan het einde van de tunnel te zien. Als Bonnie ‘Prince’
Billy bewijst de bebaarde bard al een indrukwekkende carrière lang
dat melancholie het perfecte tegengif is voor inertie, maar met
‘Lie Down In The Light’ levert de immer productieve Oldham een
plaat af die niet volledig gesopt is in ’s mans dompelton van
tristesse. Deze emotionele rijkdom maakt van ‘Lie Down In The
Light’ een zacht bladerdek van herstige country waarin we ons maar
al te graag laten zakken, niet om het tijdige voor het eeuwige in
te ruilen, maar om er gelouterd en gezuiverd uit te komen.
Een indrukwekkend stapeltje platen lang al vertrouwt Will Oldham
blinkende traandruppels van liedjes aan z’n gitaar toe die zelfs de
strafst gebetonneerde glimlach van het gelaat kunnen doen
verdwijnen. Onder andere op het fabuleuze ‘I See A Darkness’ en het
recentere The
Letting Go tsjilpt de man als een verkouden mus met geknakte
vleugeltjes z’n raison d’ être, het blootleggen van de rimpels in
z’n ziel waar zelfs waar geen overdosis botox tegenop kan. Op ‘Lie
Down In The Light’ ontsnapt Oldham echter af en toe aan z’n
stalkende schaduw en het levert onmiddellijk twee countrypareltjes
op.
‘Easy Does It’ en ‘Glory Goes’ zijn naar Oldhams normen opgewekte
meezingers waarin de viool en de gitaar de zon laten schijnen in
het hoofd in plaats van de weemoed in dikke druppels neer te laten
plenzen. Veel langer dan twee songs kan Oldham echter niet
rondfladderen als een vrolijke Icarus want in ‘So Everyone’ gaat de
bijenwas al aan het smelten. De imponerende chanteuse Ashley Webber
vlijt zich tegen Oldham aan op de meeslepende manier waarop Jennie
Benford de melancholie spuitende aders van Jason Molina afbond op
The Magnolia
Electric Co’s What Comes After The
Blues. Enkel de nukkige haartjes van de ziellozen zullen hier
niet ten berge rijzen.
Ook tijdens andere songs maakt Webber indruk. Ze heeft niet de stem
van Dawn McCarthy die op ‘The Letting Go’ als een mistral door de
songs waaide, maar haar smachtende briesjes van vocalen zijn
minstens even aantrekkelijk. Zo brandt haar morbide conversatie met
Oldham over de zoete zeis van de dood in ‘You Want That Picture’
gaten in de gehoorwegen en ook de slenterende countrymars van
heimwee in ‘What’s Missing Is’ zal resulteren in menige
trommelvliestransplantatie.
Het zijn songs die geniaal zijn in hun eenvoud. Dankzij enkele
spaarzame gitaarakkoorden treden hun hartverscheurende duetten niet
buiten de oevers van de verstilde intimiteit. Ook wanneer Oldham
zich niet wikkelt in de warme dons van Webbers zanglijnen wordt
‘Lie Down In The Light’ nergens hyperbolisch in z’n emoties of
instrumentatie. Zo smokkelt de treurwilg een klarinet in het
gezapige ‘For Every Field There’s A Mole’ zonder de jazztoets
geforceerd te laten aanvoelen. In ‘Willow Trees Bend’ zijn het dan
weer enkele ruisende brush strokes die het breekbare gemoed van
Oldham niet laten barsten.
Het met fraaie stukjes lapsteel en backing vocals opgesmukte ‘I’ll
Be Glad’ sluit de plaat echter af waar ze begon, op een hoopvolle
noot die ons met een gerust hart in de zetel laat zakken. De song
is meteen ook het mooiste bewijs van de geslaagde intimistische
countryinslag die Bonnie ‘Prince’ Billy laat horen op ‘Lie Down In
The Light’. De emoties worden nergens in ons gelaat gesmeten als in
een waterboarding-sessie, maar druppelen gestadig het gemoed binnen
zodat de impact na ettelijke luisterbeurten des te groter is. De
prins is en blijft de koning van de songsmeden!
