’Hyperactief’ is nog een understatement bij Boris, bezieler van het erg fijne, Belgische V.O. Hij zit immers in een hele waslijst groepjes, waaronder het prachtige Raymondo. Of we daar ook het adjectief ‘hypergetalenteerd’ aan mogen toevoegen? De vraag stellen is ze beantwoorden.
Eigenlijk waren onze zenuwen zo gespannen als pianosnaren voor dit tweede album van V.O. Hadden we niet evenveel genoten als een kleuter in een pretpark bij het concert van de heren en dames tijdens Les Nuits Botaniques dit jaar? En lazen we niet overal de welluidende referenties van Tortoise en Brian Wilson over V.O.’s debuutplaat Pictures?
Die referenties staan gelukkig nog overeind op Obstacles. Luister bijvoorbeeld maar naar “Constant Changes”, track twee op de plaat: dit is pijnlijk mooie, pure pop met erg mooie arrangementen voor klarinet en dwarsfluit. In het midden van de song pleegt Boris, als een eersteklas terrorist, sabotage op zijn eigen song door alle bestaande conventies open te breken en een soort mini-rockopera op te voeren. Toch hoeft de argeloze luisteraar het wereldrecord 100 meter weglopen van deze plaat niet te breken. Denk aan “A Day In A Life” van The Beatles en geniet bij de herinnering alleen al.
”Horses”, al op een pronte vierde plaats, vormt wat ons betreft het koninginnestuk van de plaat. De song hult zich in een mantel van superieure Hammond-orgels, heeft een melodie waar mindere zielen een moord voor zouden begaan en strooit op het gepaste tijdstip met een accurate gitaarsolo. Voor de oudere lezers: denk Green On Red ten tijde van “Time ain’t Nothing”. Sterk!
Minpunten? Tja, de volgende keer mag de producer van dienst iets sneller Boris’ delay-pedaal afpakken: “Those Things In The Box” is niet meer dan wat gestoei met echo’s op de stem. Ook “The Date” is een beetje een overbodig instrumentaal nummer. Tenslotte vormt “Where Is Your Home” bij aanvang best wel een interessante exploratie tussen stem en synthesizer, maar het nummer duurt, net als de laatste regeringsvorming, simpelweg te lang.
Het nochtans een volle zeven minuten durende “Sample Song” lijkt ons dan weer geen seconde te lang en toont gelukkig hoe het wel moet: ijzersterke zanglijn, een prachtig trompetarrangement, breekbare pop die, mede door de trompetten, ergens een brug slaat naar het IJzeren Gordijn der klassieke muziek. Meer van dit. We willen meer van dit.
Op “Green Snow” schiet Boris weer in singer-songwritermodus en hij doet dat met verve: erg mooie gitaar en zang, een spaarzaam lijntje piano, nog zuinigere percussie en een melodie die evenveel klasse heeft als een bloedmooie femme fatale in rode lingerie. Ook “Two Rivers” nodigt verleidelijk uit tot een volgende luisterbeurt. De song laveert als een volleerde dronkelap tussen pufhete, erg mooie akoestiek in de strofes; onweer, met een moordend accurate percussie in het refrein en een net ietsje te langgerekt coda. Interessant.
Hekkensluiter “Be With Me” vormt de kers op wat op zich al een erg lekkere taart is: Boris floept er voor de eindmeet nog een bloedmooie akoestische song uit, die net zoals alle mooie liedjes veel te kort is. Dat is meteen het pijnpunt van deze voor de rest erg mooie plaat: de tijdsperceptie. Wat ons betreft mag de platenfirma hem gerust een dozijn chronometers cadeau doen. Soit, detailkritiek, want deze Obstacles staat er als een wolkenkrabber. Wij zijn al helemaal mee, nu u nog.
