Dat er een Belgische vlag aan het raam van Sandrine Collards huis wappert, verbaast ons allerminst. Het collectief dat zij onlangs oprichtte is bevolkt door muzikanten van alle kanten van het land en ademt gezond Belgicisme uit… met Hawaïaanse klanken.
Sandrine Collard: “Ik had nood aan tederheid en rust, aan muziek die deugd doet. Voor mij is de lapsteel het meest positieve instrument dat bestaat: elk akkoord dat uit een lapsteel weerklinkt maakt me intens gelukkig. Dat bracht me naar Hawaïaanse muziek die ik op vinyl op rommelmarkten vond. Het was niet de bedoeling om uitsluitend positieve muziek te maken, maar het was wel belangrijk dat de klanken je een bepaalde wellness bezorgen, ook al zijn de teksten er niet naar. Het is zoals een sprookje: je hebt de indruk in een magisch universum te vertoeven, maar het is er eerder griezelig, soms zelfs afschuwelijk.”
enola: Je leidt dit project vanuit de coulissen, als een regisseur, terwijl je van nature uit zangeres bent die op het voorplan treedt.
Collard: “Ik ben niet gemaakt voor het podium. Ik ben te gevoelig, te kwetsbaar en ik verdraag de stress niet. Oorspronkelijk wilde ik mijn elektronisch project verder zetten, voornamelijk door gebrek aan middelen. Bovendien is het zoveel gemakkelijker om alleen te werken: je doet wat je wil wanneer je wil. Maar daar houdt het niet op, natuurlijk. Je moet het daarna op het podium promoten, omdat ik vind dat elk muzikaal project er ook live moet staan. Een album maken zonder het live te brengen was dus geen optie. Toen heb ik die Zweedse danseres ontmoet. Haar stem komt goed overeen met de zachte en vredevolle muziek die ik in mijn hoofd had. Haar persoonlijkheid vertoont dat tikkeltje afstandelijkheid dat typisch is voor alle Noorderlingen. Bovendien staat zij wél heel graag op een podium.
Soms vraagt men mij of ik niet gefrustreerd ben door niet op het podium te vertoeven. Welnee, helemaal niet. Ik heb zelfs medelijden met diegene die daar staat. Het is zo moeilijk op een podium te staan als je daar helemaal niet wil zijn. Ik wil alleen maar muziek maken en een universum creëren, zoals je van je huis ook een plek maakt waar je je thuisvoelt.”
enola: Was het een optie om in de studio in te zingen en iemand anders het livegedeelte te laten doen?
Collard: “Ik heb dat voor een nummer gedaan: “The Ritornello”. Dat bracht al een twintigtal reacties teweeg van mensen die zeiden dat het toch zo’n grote fout was om het livegedeelte door iemand anders te laten doen. Mensen hechten zich aan een stem. Nu zingt Vinz, een Brusselse zanger, het met Louise (Peterhoff, de eerder vermelde Zweedse danseres). Vinz’ stem is zo tegenovergesteld aan de mijne dat iedereen gestopt is met zeuren.
Mijn Engels is trouwens abominabel. Het was niet de bedoeling om een album te maken met een knoert van een accent. Misschien later, want alles is toegestaan met dit project. Hopelijk ga ik nog veel albums als The Ideal Husband maken. Louise zal misschien niet de vaste zangeres blijven. Het was van in het begin duidelijk dat Louise niet de leider van de groep is, ook omdat ze dat niet zo wilde. Het is ook om die reden dat zij nooit aanwezig is op interviews. Ze vindt het belachelijk om over een project te praten waarvan zij niet aan de basis lag. We zullen zien, maar ik denk niet dat het een groot probleem zou zijn voor The Ideal Husband om van zangeres te veranderen. Op het podium verandert het ook constant.”
enola: Wat met verandering van stijl? Is het mogelijk dat elk nieuw album een andere stijl zou aannemen?
Collard: “Neen, ik denk dat ik bij Hawaï zal blijven. De stijl zal wel evolueren: ik denk niet dat ik een even grote puriste zal blijven. Op dit album wilde ik bijvoorbeeld absoluut geen drums. Het is erg moeilijk om dat vol te houden. Bovendien zijn alle nummers in grote toonaarden geschreven, terwijl het veel gemakkelijker is om in mineur te componeren. Dat waren mijn twee motto’s en dat is wat het zo deugddoend maakt.”
enola: Wist Louise Peterhoff al dat ze zangeres was voor ze jou ontmoette?
“Ze wist wel dat ze kon zingen, want ze had al gezongen in een stuk van Fabre of Lauwers. Vrienden hadden dat stuk gezien en vertelden me dat ze vonden dat ze op Björk geleek, wat ik onzin vind. Ze lijkt fysiek misschien een beetje op haar, haar stem heeft meer weg van Marilyn Monroe. We ontmoetten elkaar en ik vertelde haar dat ik een zangeres zocht. Ze droomde ervan om meer te kunnen zingen. Ze had Tom Waits-covers a capella ingezongen en opgenomen. Tijdens haar bevallingsverlof heb ik die opnamen beluisterd en ik was er weg van. De muziek heb ik gecomponeerd met haar stem in mijn hoofd.”
enola: Opvallend ook aan The Ideal Husband is zijn Belgische bezetting. Het is lang geleden dat een band nog zo letterlijk Belgisch uit de hoek kwam.
Collard: “Voor muzikanten is België nog steeds werkelijk België. Er bestaat geen gigantisch grote grens in muzikaal België, vooral niet in het alternatieve milieu. Hoewel de afzonderlijke radio’s wel een duidelijk onderscheid maken tussen muziek aan de beide kanten van de taalgrens, voelen wij dat als muzikanten helemaal niet zo aan. Het klopt wel dat de Vlaamse scène een grotere sterrencultus heeft dan de Franstalige. De muzikanten blijven nieuwsgierig naar elkaar. Ik kende natuurlijk Isolde (Lasoen) via Daan (Collard had een tijdlang een relatie met Daan) en Flip Kowlier kende ik ook: zijn gitarist bleek een van de weinige lapsteelspelers in België te zijn. De beslissing was dus snel genomen. Omdat we vooral met specifieke instrumenten werken, is het moeilijk om in je eigen landsgebied te blijven, het brengt je automatisch tot bij andere mensen.
Ik ben persoonlijk altijd aangetrokken geweest tot Nederlandstaligen (gniffelt). Mijn echtgenoot is Nederlandstalig. Mijn kinderen zijn tweetalig. Ik maak absoluut geen verschil en ik vind het geweldig om iedereen te verenigen in Hawaïaanse klanken, waarvan ik me bewust ben van hun universeel karakter. We zijn allemaal wel beïnvloed geweest door die oude Amerikaanse films of door Elvis. Het is homeless en timeless. Ik denk dat deze muziek over vijftig jaar nog zijn effect zal hebben, althans dat hoop ik.”
enola: Jullie universum twijfelt tussen melancholie en vrolijkheid. Er is opvallend veel frustratie en twijfel aanwezig.
Collard: “Het zijn verschillende verhalen. “Terrified” praat over de vrees voor de dood in een soort constante woordspeling over dingen die eeuwig zijn, zoals een ster willen zijn in het echte leven maar geen ster aan de hemel. “Only The Moon” gaat over een bedrogen vrouw. Het is waar dat het vaak tamelijk zwaar is.”
enola: Zijn dat dingen die aan de oppervlakte liggen?
Collard: “De teksten zijn niet uitsluitend autobiografisch, hoewel ze dat altijd wel een beetje zijn. Je hebt onbewust zin om iets uit te drukken wat je voelt of gevoeld hebt. Het is vrij moeilijk triestige teksten op vrolijke muziek te schrijven, maar het is nog moeilijker om vrolijke teksten te schrijven zonder dat het belachelijk wordt. We kennen bijvoorbeeld die meneer die “You’re beautiful, it’s true” zingt (Collard doelt op James Blunt). Je moet dat maar durven.
Ik ben een zwartgallig persoon. Ik ga als een angsthaas door het leven, maar daarom hoeven mijn muren niet per se in het zwart geschilderd. Ik hou van een humoristische tegenstelling: in mijn huis, in mijn kleren. Ik heb die positieve energie nodig om te blijven vechten. Voor mij is de impact van de muziek sterker dan de inhoud van de teksten. Als ik me slecht voel ga ik eerder een vrolijk deuntje opleggen. Ik ga proberen naar het tegenovergestelde te gaan. Ondanks alles wat moeilijk en zwaar is in het leven is die lichtheid, die humor, nodig om er uit te geraken. Ik ben ook erg romantisch, vrees ik.(glimlacht)”
enola: Is dat het opzet van The Ideal Husband?
Collard: “Ja, het is niet altijd bewust, maar ik denk dat alles draait rond het conflict van het goede en het kwade, geluk en ongeluk. Wanneer je gelukkig bent, ben je bang dat het ongeluk je geluk komt verstoren en wanneer je ongelukkig bent wil je koste wat het kost gelukkig zijn. Je bent niet gelukkig zonder ongeluk en omgekeerd. Dat geldt ook voor kleuren en muziek. Je kan positieve liedjes maken maar ik vind het interessanter om iets te doen met het tegenovergestelde.”
enola: De tweede persoon die je bedankt in de liner notes van je plaat is Veerle Baetens. Is dat de Veerle Baetens die we kennen? Sara?
Collard: “Dat klopt! Veerle is ook het schommelend meisje op de hoes, een shot uit de clip van “The Ritornello” waarin ze ook te zien is. Veerle is een vriendin en een uitstekende zangeres. Op een zeker moment was er sprake van Veerle als tweede zangeres aan te werven. Na ons eerste optreden, in de AB, was Louise in shock van de verantwoordelijkheid en focus die de rol als zangeres in een groep met zich meebracht. In dans is er meer sprake van een collectief eis de aandacht verdeeld. Ze had er veel moeite mee om in het centrum te staan en daarom verkoos ze om met twee zangeressen op het podium te staan. Veerle stelde zich kandidaat, maar ook voor haar was het de eerste keer, dus was ze niet zo’n grote steun voor Louise. Het was geen goede formule om twee zangeressen te hebben, want dan komen er automatisch vergelijkingen. Ik ben zeker van plan in de toekomst met haar te werken, na haar bevalling.”
enola: Het album heette aanvankelijk Songs For Drivers. Waarom heb je dit veranderd?
Collard: “Die beslissing kwam erg laat: ik geloof twee dagen voor we naar de drukker gingen. Tijdens het mixingproces moet je voortdurend naar je eigen plaat luisteren om verbeteringen aan te brengen. Ik luisterde er telkens naar in de auto, onderweg van de studio naar huis. Ik besefte dat onze muziek een bijzonder kalmerend effect hadden in het verkeer. Ik heb de neiging me erg op te jagen in de auto en plots had ik tijd, liet ik me zonder problemen voorbijsteken, werd ik bijna hoffelijk! (lacht). Het is een redelijk stedelijk album: het doet zo goed om zonnige klanken te horen die je doen dromen van stranden en palmbomen.
Songs For Drivers leek mij te beperkt, je denkt automatisch aan vrachtwagenchauffeurs als je die titel hoort. Ik hou erg veel van de uitdrukking “aloha”. “No bye no aloha” is de openingszin uit “No Aloha”, een nummer van The Breeders, waarvan ik steeds grote fan van ben geweest.”
enola: Ook jullie naam klinkt bekend in de oren: de New Yorkse band The Ideal Husbands en The Violent Husbands hebben een gelijkaardige naam.
Collard: “Ik was op zoek naar een naam die je aan het dromen zet. Op een dag opteerde mijn echtgenoot lachend The Ideal Husband. Het is de perfecte utopie als je al die vrouwen, die zo graag klagen over hun man, mag geloven. Vrouwen zijn dan ook extreem actieve wezens: ze maken kinderen, werken voltijds, zorgen na hun uren nog eens voor man en kinderen. Het is een feministische naam en tegelijk vind ik hem grappig.
Dat die andere groepen een gelijkaardige naam hebben, stoort me niet, want ze hebben niets met onze muziek te maken. Vroeger heetten we trouwens The Ideal Husbands, meervoud. Ik vond het niet slecht dat er voor sommigen meerdere ideale echtgenoten zouden bestaat en voor anderen slechts een.(glimlacht)”
