Sanctuary, 2008
Mark E. Smith is een tiran, lelijkaard, geweldenaar, vuilerik,
vetzak, dronkaard, kortom een allround moeilijk mens. Mark E. Smith
is een grote punkdichter, een woordkunstenaar, iemand die keihard
zijn eigen zin doet. Mark E. Smith is geen sell-out. Boven alles is
Mark E. Smith The Fall en deze band is doordrongen van al zijn
persoonlijke eigenschappen.
The Fall is zo een band die regelmatig in interviews genamedropt
wordt door de juiste personen en is een lievelingetje van
muziekjournalisten. Dit cirkeltje van ingewijden en een schare
devote fans heeft The Fall nooit kunnen overstijgen; daarvoor is
het een te “moeilijke” band. Tekst en muziek komen uit de
onderbuik, een stortvloed aan woorden begeleid door vaak monotone
baslijnen en drums. Smith spuwt en rochelt op alles en iedereen.
Zowel muzikaal, tekstueel als visueel is The Fall nooit een
esthetische band geweest.
The Fall bestaat ondertussen 32 jaar en is eigenlijk al zo goed als
van meet af aan de begeleidingsband van het fenomeen Mark E. Smith
geweest. Zijn legendarische moeilijke persoonlijkheid zorgde ervoor
dat er bij The Fall over de jaren zowat bij elk album
personeelswissels werden doorgevoerd omdat er weer eens iemand
overhoop lag met Smith. De verschillende incarnaties van The Fall,
met als enige constante Mark E. Smith, hebben al 27 albums gemaakt,
met verschillende hoogtepunten en classics maar ook met een
degelijke portie stinkers. Het vorige album, ‘Reformation Post TLC’
uit 2007, behoorde tot de laatste categorie. Smith werd die keer
bijgestaan door Amerikaanse muzikanten en magie was duidelijk niet
aanwezig. Voor ‘Imperial Wax Solvent’ werd een nieuw blik
muzikanten opengetrokken, deze keer opnieuw Britten en dat gaat
Smith duidelijk veel beter af.
Er wordt aarzelend gestart met ‘Alton Towers’, waar een dronken
baslijn een al even dronken klinkende en mompelende Smith leidt,
die sowieso al niet altijd perfect verstaanbaar is. Maar dan is het
twee keer na elkaar raak. De garagepunkrocker ‘Wolf Kiddult Man’ is
The Fall op zijn snedigst: kort, rauw en hevig. In ’50 Year Old
Man’ laat Smith horen dat hij op zijn 50e nog altijd even viriel en
een even grote zak is als toen hij twintig was en hij spuwt met
hoorbaar plezier zijn gal: “I got a three foot rock hard on/But
I’m too busy to use it/I’m a fifty year old man/What you gonna do
about it?”, daagt een opvallend positief ingestelde Smith de
luisteraar uit.
Dan staat Smith de microfoon in ‘I’ve Been Duped’ af aan zijn
wederhelft Elena Poulou. Het is een ouderwets klinkend
punknummertje, niet echt iets waar we op zaten te wachten, maar het
geeft wel even een adempauze na het elf en half minuten durende
geraas van ’50 Year Old Man’.
‘Strange Town’, een cover van The Groundhogs, is te lang en wie
luistert nu naar The Fall om teksten van iemand anders dan die van
Smith te horen? ‘Taurig’, een trance/electro song waar naar het
einde toe enkele woorden gebrald worden, toont misschien wel aan
dat Smith zijn muzikanten nu wat meer ruimte dan vroeger wil
gunnen, maar boeiend is het alleszins niet.
Gelukkig gaat het na deze inzinking weer steil omhoog. ‘Can Can
Summer’ is een aardig nummer zonder meer, maar ‘Tommy Shooter’ laat
dan weer een Fall in topconditie horen. Een aanstekelijke gitaarrif
geeft ruggensteun aan een ironische klinkende Smith die de tekst
debiteert in zijn gekende parlandostijl. ‘Latch Key Kid’ gaat over
sleutelkinderen en toont aan waarom The Fall vroeger vaak als
sociaal geëngageerde punk te boek stond. Het is daarnaast ook een
dansbaar nummer dat voortgestuwd wordt door een leuke synth.
Het vuur is er duidelijk in deze Fall line-up en dat is te horen in
de wisselwerking tussen Smith en de band. In ‘Is This New?’ haalt
Smith namiddag-tv van het type Vitaya door de mangel, terwijl de
band er voldoende drive onder steekt om het te laten
vooruitgaan.
‘Senior Twilight Stock Replacer’ is dan weer een nummer om snel te
vergeten. Een meerstemmig punkrefreintje en wat gewauwel van Smith
dat nergens heen leidt. Afsluiter ‘Exploding Chimney’ begint leuk
met de overstuurde gitaren maar kan niet lang blijven boeien.
Smiths kenmerkende maar eentonig stemtimbre kan snel flink gaan
tegensteken als het om een minder nummer gaat.
‘Imperial Wax Solvent’ laat horen dat The Fall/Mark E. Smith nog
altijd even scherp als dertig jaar geleden kan zijn, maar ook dat
de legendarische eigenzinnigheid van de frontman nog altijd niet is
uitgedoofd. Dat niet alle nummers van hetzelfde niveau zijn of een
frons op het gelaat toveren, zullen we dus maar wijten aan Smiths
tegendraadsheid.
The Fall speelt op 19 juli op Dour.
http://www.myspace.com/reformationposttlc
http://www.visi.com/fall/
