Jarenlang was Bristol bekend als de stad waar triphop ontstaan was, de stad waar zowel Massive Attack, Tricky als Portishead vandaan kwamen. Alle verdienstelijke pogingen van Gravenhurst ten spijt bleef het meer dan tien jaar later nog steeds als de wieg van triphop geboekstaafd. En toen was er Fuck Buttons.
Het Britse duo Andrew Hung en Benjamin John Power timmert al een viertal jaren aan de weg maar brak vorig jaar in hippe kringen door met de e.p. Bright Tomorrow. Ondertussen deelden ze al het podium met onder meer Stars Of The Lid, Liars en Deerhunter en mochten ze dankzij stadsgenoten Portishead op het toonaangevende All Tomorrows Parties spelen. Veel meer geloofsbrieven heeft een groep echt niet nodig om binnen gehaald te worden als the next big thing maar de groep zelf lijkt het allemaal niet zo goed te beseffen.
Toen Hung en Power Fuck Buttons in 2004 oprichtten, hadden ze nooit verwacht dat de bal zo snel aan het rollen zou gaan: "We zijn totaal verrast door het plotse succes. We zitten eerlijk gezegd nog steeds in the frame of mind waarin we drie jaar geleden zaten." Verklaart die ingesteldheid dan ook waarom ze zo weinig druk ervoeren bij het opnemen van hun debuutalbum, een plaat waar tenslotte al enige tijd reikhalzend naar uitgekeken werd? Was het succes nog niet doorgedrongen?
"De enige druk die we voelden, was deze die we onszelf opgelegd hebben. Het belangrijkste voor ons is immers wat we zelf van de muziek vinden. En aangezien we achter onze muziek staan, kunnen we niet zeggen dat druk groter is dan anders." Veel heeft dus te maken met hoe de groep zelf zijn muziek ziet. Muziek die heel erg verschillend is van wat de bekendere stadsgenoten maken, Hung gelooft dan ook graag dat zijn muziek "niet aan een specifieke plaats gebonden is."
Was het van bij de start de bedoeling om noise en melodie te verzoenen tot één geheel? Is de groep met andere woorden vanuit een duidelijk idee gestart? Blijkbaar niet: "als we een nummer schrijven, hebben we nog geen vooropgesteld idee van hoe het dient te klinken. De keuze om melodie en noise aan elkaar te koppelen was veeleer een onbewust proces, maar wel een waar we achter stonden." De groep verbindt echter niet zomaar beide elementen, de nummers zelf baden allemaal in een gigantische zee van ruis.
"Toen we net startten, wilden we de grenzen van noise aftasten maar daardoor zagen we er ook de beperking van in. Nu gebruiken we noise en drones als instrumenten om onze songs mee te creëren." Niet alleen de songs maar ook de luisteraar wordt volledig ondergedompeld in de wereld van Fuck Buttons. In persberichten wordt die onderdompeling omschreven als een poging om een transcendentie te bewerkstelligen tussen het universum en de luisteraar. Zelf durft de groep niet zulke boude beweringen te maken, al geven de heren grif toe dat "het idee om dat te bereiken een interessant vooruitzicht is."
De muziek van Fuck Buttons leidt wel tot meer poëtische omschrijvingen. Het label waagt zich zelfs aan het volgende: "Fuck Buttons straddle you between the wall of sound that lies between the beginning of destruction and the end of birth. This grand noise will fondle you into a state of immersed euphoria." Het is een statement waar de groep zich in kan terugvinden, Fuck Buttons wil immers muziek maken die bij de luisteraar "het gevoel van de baarmoeder oproept en hem terugvoert naar een plaats waar hij zich veilig en gelukkig voelt. Geluk is een introspectief gevoel dat je bereikt als je alleen bent en in jezelf gekeerd. Hoe kan je immers iets uitdragen als je het niet eerst in jezelf kan terugvinden?"
De wenkbrauwen hoeven gelukkig niet gefronst te worden want ondanks het esoterische en introverte (autistische?) antwoord, hoeft het nu ook niet allemaal zo serieus genomen te worden. Het beste bewijs daarvan vormt de groepsnaam, door een onschuldig woord te koppelen aan een vulgair, wil de groep het speelse element in de muziek onderstrepen.
"Dat speelse vinden we heel belangrijk. Net zo moet je ook een zekere naïviteit durven koppelen aan gevoeligheid, anders verstart je muziek. Als je me nu zou vragen hoe onze volgende plaat zal klinken, dan kan ik je daar geen antwoord op geven. We willen ons niet vastpinnen op één stijl, maar anderzijds zijn we ook niet bang om genrespecifieke elementen over te nemen als we ze interessant vinden."
"De enige bewuste keuze waar we aan vast houden, is dat we er zelf plezier aan moeten beleven. We willen ons amuseren als we muziek maken, we willen verrast worden door absurde zaken en we willen er om kunnen lachen, zelfs, of liever gezegd, zeker als het om onze muziek gaat."
Na een Amerikaanse tour met Caribou is nu het Europese vasteland aan de beurt, voor veel mensen is dit de eerste gelegenheid om de groep aan het werk te zien. De uitstekende live-reputatie is de groep al vooruitgesneld, geen wonder aangezien de heren de klus met hun tweeën opknappen en niet rekenen op extra muzikanten of visuele hulpmiddelen om de aandacht af te leiden.
"De plaat Street Horrrsing geeft een idee van hoe we live klinken: luid en energiek, maar eigenlijk kan zelfs een goede stereoketen het livegevoel geen recht aandoen. Het is gewoon spannend om te zien hoe we met ons tweeën onze nummers live weten te brengen." En hoe slagen zij daar dan wel in? "Door veel te oefenen en al onze ledematen tezelfdertijd te gebruiken!"
Fuck Buttons speelt op 15 mei in de AB Club samen met I Love Sarah en Awesome Color.
