27 maart 2007, Koninklijk Circus. Een uur voor Damien Rice aantreedt, ontneemt een totaal onbekend groepje alle aanwezigen in de zaal de adem. Minutenlang heerst een bijzondere sfeer, tijdens een nummer dat het publiek vanaf de openingsakkoorden zachtjes in een tedere houdgreep klemt. Het dooft uit, eerst een paar seconden stilte alsof niemand zin heeft om uit die roes te ontwaken. Daarna een lang en uitbundig, verlossend applaus dat Rice zelf weinig te beurt is gevallen.
Achteraf komen we te weten dat het nummer "Bad Skin Day" heet. Dat de band het Ierse Bell X1 is. Dat het geen toeval is dat ze in het voorprogramma van Rice staan: de bandleden zaten vroeger samen met hem in de groep Juniper. Die zag in de jaren 90 in Ierland een gouden toekomstpad uitgestippeld, maar maakte dan (door Rice) rechtsomkeer. We leren dan dat de band al drie platen uit heeft, waarvan geen enkele buiten Ierland gereleased is — of gereleased zal worden de eerstkomende tijd. Een jaar later wordt het derde album, Flock uit 2005 al, toch in Amerika en Europa uitgebracht. Eindelijk. Mét "Bad Skin Day" op.
Dat nummer is verlangen gevangen in een notenbalk. "Oh Christ I’m such a drama queen" zingt Paul Noonan. Altijd wachtend op iets dat steevast niets wordt: "It feels like we’re always waiting". Ondertussen legt de muziek in die leegte een donkerblauw dekentje over hem, dat geweven is uit een akoestische gitaar, percussie en elegante strijkers. Het nummer bloeit open als de mooiste verliefdheid en krijgt vleugels wanneer Boonan tot in den treure "You’re far from me" smeekt. Ongeloofbaar mooi.
Flock bevat voorts op zijn best popsongs die een schrammetje toebrengen in de oorschelp of die in het nummer zelf een prachtige, maar zwaarmoedigheid belovende avond laten vallen op een zonnige, ondeugende dag. Zoals in het uitstekende "My First Born For A Song", dat begint met een hinkstapspringende piano die al gauw wordt beslopen door soundscapes die zo uit Radioheads "How To Disappear Completely" ontsnapt zijn en het nummer gijzelen. Grillig mooi.
Soms neigt Bell X1 naar Franz Ferdinand ("Bigger Than Me") of Bloc Party ("He Said She Said"). Maar dit is geen platte kopieerdrang aangezien de plaat ook al uit 2005 dateert. Bovendien geeft de band telkens een eigen, in gewoon ’schoonheid’ badende touch. Bell X1 is niet in hokjes te duwen. De heel bochtige plaat verveelt niet: "Reacharound" is onrustig met gitaren die al een tijd hun medicatie niet meer hebben gehad en Boonans stem die regelmatig overslaat. "Just Like Mr. Benn" (dat door een prachtige luchtbrug in het midden de middelmaat overstijgt) zweemt naar landgenoten The Frames en Leya. Het prachtige "Nathalie" flirt halfweg, mede door de mooie samenzang van de band, met Arcade Fire, al lijken de gitaren zo uit "Let Down" van Radiohead geplukt. "Flame" streeft er dan weer iets te hard naar om het perfecte popnummer te zijn.
Alleen jammer dat het te veel naar caramel smakende "Eve, The Apple Of My Eye" uit voorganger Music In Mouth op deze internationale versie is gepleurd, in tegenstelling tot bijvoorbeeld het bezwerende, door americana bezwangerde “Daybreak”, dat perfect op zondagavond na 22 uur op de radio past, uit diezelfde voorganger.
Uitstekende zaak dus dat Bell X1 eindelijk grondig ontdekt kan worden buiten Ierland middels deze Flock, al is de plaat zeker niet foutloos. Maar live is de band ijzersterk en op zijn best bedwelmend. Laat u eerst meeslepen door "Daybreak" en vooral door dat hartverlammende "Bad Skin Day". Dat wil u horen. En zie dan hoe ver u op/met deze Flock kunt/wilt gaan. Maar deze band is zoveel beter dan al die poprockdrab die als een virus onze landsgrenzen al die tijd al wel is overgestoken. Bell X1 helpt als medicatie daartegen. Probeert u dat gerust ook maar eens.
Geen livedatums momenteel van Bell X1 in ons land. Maar wel een mooi extraatje: Brian Crosby en Paul Noonan van Bell X1 hebben samen met Crowded House-bassist Nick Seymour de fundamenten gelegd voor een compilatie ten voordele van Oxfam, "The Cake Sale": een grote gelegenheidsband die verder nog onder andere Josh Ritter, Damien Rice, Lisa Hannigan, Glen Hansard (The Frames) en Nina Persson onder zijn gelederen telt. De bijwijlen erg mooie nummers kun je beluisteren op: http://216.69.135.140/MP3Players/CakeSale/CakeSale/wimpy.html.
