Met de nieuwe lente waait ook een nieuw soulalbum van onze favoriete witte neger Jamie Lidell de Cd-speler in. Minder revolutionair en verslavend dan voorganger Multiply, maar even effectief tegen lenteblues.
Toen Jamie Lidell drie jaar geleden als experimenteel indietronics-man plots met een gloedvolle soulplaat op de proppen kwam, was dat nieuws. Soul en R ’n B bereikten in die periode vooral uw oren dankzij een stapel klassiekers in de Cd-kast, of verknipt en verhakkeld tot het soort hiphop dat vooral dient om voorlichtingsvideos en autoreclames 24/7 op menig clipzender van een soundtrack te voorzien. Sindsdien maakten Mark Ronson en Amy Winehouse soul weer enigszins rendabel zonder dat er zo nodig een goed geflankeerdethong in je gezicht moet geduwd worden. De Duffys en Adeles van deze wereld liften nog net iets schoonoudervriendelijker mee op die nu-soultrein, maar zonder muzikaal echt omver te blazen.
Om maar te zeggen: het klimaat voor een blanke soulplaat lijkt een stuk gunstiger dan drie jaar geleden. Met het fantastische Multiply en een onverwoestbare livereputaie onder de arm, verwachtten we dan ook dat Jamie Lidell met zijn nieuwe plaat de concurrentie losjes op een hoopje zou vegen. Helaas weegt Jim net iets te licht om Lidell definitief tot de nieuwe soulgod te kronen.
Net als op Multiply bewijst hij nochtans over een fantastische soulstem te beschikken en bovendien meer dan een trucje te beheersen. Hij neemt de luisteraar nogmaals op een allesbehalve vervelende trip vol odes aan de grote soulgoden. Zo opent Jim zeer sterk met het zonnige "Another Day" dat zo op Stevie Wonders Songs In The Key Of Life zou passen. "Wait For Me" en zeker "Out Of My Sytem" klinken dan weer als de funky Prince uit de jaren ’80.
Hoe mooi en intelligent gemaakt ook, de wat kleffe ballad "All I Wanna Do" haalt vlak daarna het tempo iets te bruusk omlaag en het Boyz II Men-achtige koortje aan het einde zal er velen teveel aan zijn. "A Little Bit Of Feelgood" en "Figured Me Out" (ondanks het hoge Jamiroquai-gehalte), weten nog te overtuigen, maar op de tweede helft van het album lijken de echt inventieve ideeën wel op. "Green Light" en "Where’D You Go" hinkelen net iets te lang op hetzelfde idee voort. Lidell is echter een fantastische zanger en weet hoe een goed refrein moet klinken, dus hij komt er nog wel mee weg.
Een nieuwe Multiply is Jim dus helaas niet. Het is best mogelijk dat een wat ruimer publiek voor dit album zal vallen, maar wie vooral graag de freewheelende zot Jamie Lidell hoort, houdt zijn geld beter voor de liveversie op een zomerfestival.
De conclusie is voor Lidell zelf: "A little bit of feel good goes a long way". Hoewel Jim dus weer iets dichter tegen de mainstream pop aanschurkt, is het toch de perfecte soundtrack om op een weekendochtend de mist uit de kop te spelen en met een kamerbrede smile wat versgeperst fruitsap naar binnen te werken. Ook al is het niet de muzikale revelatie van het jaar, je moet al een behoorlijke brompot of muzieksnob zijn om niet op te vrolijken van een streepje Jim. Doe er uw voordeel mee.
Jamie Lidell speelt op 7 mei op Les Nuits Botanique.
